ของหวงมาเฟีย

ตอนที่ 4 พฤติกรรมชวนน่าโมโห

“ฮัดชิ้ว!!!”

หลังจากนั่งรถได้ไม่นาน หญิงสาวก็จามออกมา ด้วยเครื่องปรับอากาศอุณหภูมิภายในรถที่เย็นลงบวกกับอากาศด้านนอกที่ฝนกำลังตกลงมา

หญิงสาวจึงนั่งกอดตัวเองลูบของตัวเองเบาๆ ด้วยความรู้สึกหนาวและครั่นเนื้อครั่นตัว

พรึ่บบบ!!!

จู่ๆ ผ้าห้มผืนบางผืนที่เขาเคยยื่นให้เธอนั้นก็ตกลงมาคลุมศีรษะของเธอเอาไว้ เมื่อเธอหันไปมองยังคนข้างๆ เธอ กลับนั่งเงียบขรึมและใช้สายตามองมาที่เธอด้วยความไม่ค่อยพอใจ

“ดื้อด้าน คลุมตัวไว้ ฉันไม่อยากพาเธอไปโรงพยาบาล มันเสียเวลา” มาร์คอฟพูดจบก็หันหน้าไปสั่งบอดี้การ์ดของตนให้เพิ่มอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศขึ้น และสั่งให้แวะร้านเสื้อผ้าข้างทางพร้อมกับสั่งซื้อยาลดไข้

“ไม่ต้องก็ได้นะคะ เดี๋ยวหนูก็หายแล้วค่ะ” เธอที่ไม่ชอบกินยาก็รีบปฏิเสธออกมาทันที

“เงียบ และนั่งอยู่เฉยๆ ฉันต้องใช้สมาธิทำงาน” มาร์คอฟพูดจบก็ก้มหน้ามองจอไอแพดของตัวเอง และทำหน้าตาเคร่งขรึมต่อ จนน้ำแข็งที่เห็นดังนั้นก็เงียบลงและทำตามทันที เพราะผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัวเหลือเกิน

‘ฮึบ ไว้ เดี๋ยวก็ถึงแล้วนะ น้ำแข็ง’ เธอนึกอยู่ภายในใจ ปลอบใจตัวเอง

และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็เผลอหลับไปด้วยผิดไข้ที่กำลังเล่นงานและไม่นานศีรษะของเธอก็สัปหงกไปยังไหล่ของมาร์คอฟ ทำให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนนั้นเหลือบมองกระจกหลังและกลืนน้ำลายลงคออย่างหนืดๆ

‘ซวยแล้ว เด็กน้อย’ วูฟนึกอยู่ภายในใจ เพราะเจ้านายของเขาหวงเนื้อหวงตัวเอามากๆ เลยล่ะ

แต่เหตุการณ์ที่บอดี้การ์ดทั้งสองคนกำลังกลัวกันอยู่นั้นก็ต้องทำให้พวกเขาทั้งสองคนนั้นต้องแปลกใจ เพราะเจ้านายของเขาไม่มีท่าทีจะทำอะไร และยังปล่อยให้เธออิงศีรษะอยู่บนไหล่อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งพวกเขาทั้งสองหาร้านซื้อเสื้อผ้าให้หญิงสาวและยาลดไข้มาให้เธอ

หลังจากนั้นเธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาตามเสียงเรียกของมาร์คอฟ

“จะนอนบนไหล่ฉันอีกนานไหม??”

หญิงสาวที่ได้ยินเสียงของชายหนุ่มก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และพบว่าตัวเองนั้นกำลังพิงศีรษะไปที่ชายหนุ่มก็สะดุ้งดีดตัวออกมาจากเขาทันที

“เฮือกก!! ขะ ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะคะ หนูขอตัวลงตรงนี้เลยก็แล้วกันค่ะ เดี๋ยวหนูจะนั่งรถต่อไปที่ทำงานเอง”

“หยุด!! แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ากินยาซะ”

“ห๊ะ!! ปะ เปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนี้เหรอคะ??”

“หรือเธอจะเปลี่ยนบนถนนที่รถติดตอนนี้นะเหรอ??”

“ไม่เป็นไรค่ะ ดะ เดี๋ยวชุดของหนูก็แห้งแล้ว”

มาร์คอฟมองไปยังชุดนั่งศีกษาของเธอที่ตัวเล็กจิ๋ว แต่หน้าอกของเธอนั้นไม่ได้จิ๋วเลยแม้แต่น้อย เนิ่นอกเนียนของเธอทำให้เขานั้นต้องกลืนน้ำลาย และรีบหันหน้าไปทางอื่น

“เปลี่ยนมันเดี๋ยวนี้ เธออยากไข้ขึ้นตายหรือไง”

“แต่หนูอาย คุณก็คนแปลกหน้าจะให้หนูมาเปลี่ยนต่อหน้าพวกคุณได้ยังไงกัน ปลดล็อคประตูเดี๋ยวนี้นะ หนูจะลง”

เด็กสาวเริ่มกลัวขึ้นมาทันที พวกเขาน่ากลัวกันเกินไปแล้ว นี่เธอตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่ที่อาศัยนั่งรถเขามาด้วย

“หึ เด็กๆ อย่างเธอมีอะไรให้น่ามองกัน” ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหัวเสียมากขึ้น นี่เขาต้องมาต่อล้อต่อเถียงกับเด็กนี่ให้เสียเวลากันทำไมนะ เธอทำให้เขานั้นรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า เกิดมาไม่เคยต้องพูดอะไรหลายๆ ประโยคและซ้ำๆ เดิมๆ แบบนี้เลยสักครั้ง

“จอดรถ!!!” มาร์คอฟสั่งบอดี้การ์ดของตนทันที

เมื่อรถตีไฟเลี้ยวเข้าสู่ข้างทาง เด็กสาวก็รีบเปิดประตูลงจากรถทันที โดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด และไม่ยอมรับของใดๆ จากพวกเขาเลยแม้แต่น้อย และรีบวิ่งออกไปห่างจากตัวรถของพวกเขาทันที

เธอมองดูรอบๆ บริเวณจุดลงรถก็พบว่าอีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงโรงแรมที่เธอทำงานแล้ว เธอจึงตัดสินใจเดินเท้าเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายทันที

“เห้อ เกือบไปแล้ว ยัยน้ำแข็ง ทำไมกล้าไปไว้ใจพวกเขากันนะ”