รอเวลารัก

คิดไปเอง

ณิชาTalk

วันต่อมา...

~ฮัดชิ้ว~

เสียงฉันจามเสียงดังติดกันหลายครั้ง

"ตากฝนหรอเมื่อคืน" ไอว้ายื่นทิชชูให้แล้วถาม

"ปะเปล่า"

ฉันไม่ได้ตากฝนหนิ ตอนไปส่งคุณฟอร์สก็กลางร่มไป แค่ละอองฝนโดนหัวเฉยๆ อย่าบอกนะว่าจะไม่สบายอะ ฉันต้องทำงานนะวันนี้

"จะเป็นหวัด แล้วก็รู้ว่าต้องมานั่งเรียนในห้องแอร์ทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาวมาวะ" ออกัสเอ่ย

"ก็ไม่รู้หนิว่าจะเป็น" ถ้ารู้ก็ใส่มาแล้วไหมล่ะ

"เอาไหมล่ะ เดี๋ยวไปเอาเสื้อเจย์โน่รถมาให้" ไรเฟิร์นถาม

"ไม่ๆ ไม่เป็นไรหรอก"

"เป็น ใส่ไว้" ออกัสถอดเสื้อฮูดตัวใหญ่ให้ฉัน

"ขอบคุณค่าาา" ฉันรับมาแล้วใส่ไว้

ดีขึ้นเยอะเลย ไม่หนาวแล้ว ที่บอกไม่เป็นไรเพราะนั้นมันเสื้อเจย์โน่ไงใส่เสื้อเขายังใช้แฟนเขาลงไปเอาแบบนี้ก็คงไม่ดี

ใส่เสื้อออกัสนี้แหละ มันไม่มีเมีย

หลายชั่วโมงต่อมา...

หลังจากเรียนเสร็จ เรา4คนก็เดินลงบันไดไปที่โรงอาหาร

"ผมช่วยครับ" พอเดินมาถึงชั้น2ก็เจออาจารย์ที่กำลังยกโต๊ะ

ออกัสรีบวิ่งไปช่วยอาจารย์ตกโต๊ะจากอีกห้องไปอีกห้อง ร่วมถึงไรเฟิร์นกับไอว้าที่ยกกองหนังสือ แต่พอฉันเดินมามันกลับหมดแล้ว

ฉันทำได้แค่ยืนรอเพื่อนในห้องนั้นไปก่อน

~ฮัดชิ้ว~

เนี่ย ฉันว่าฉันเป็นหวัดแน่เลย แล้ววันนี้ก็มีงานอีก จะไหวไหมเนี่ย

"อาจารย์ฟอร์สคะ หนูลืมเอาไลน์อาจารย์ค่ะ"

เสียงนี่ทำให้ฉันหยุดนิ่งทันที อาจารย์ฟอร์สหรอ?

ฉันรีบโผล่หัวออกจากห้องไปมองคนสองคนที่กำลังยืนคุยกัน

อีกคนยื่นโทรศัพท์ให้ อีกคนก็รับมาแล้วก็กด คุณฟอร์สกำลังให้ไลน์น้องปี1อยู่

"ขอบคุณค่ะ" เด็กนั่นรับโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ผมอยากทราบรายละเอียดของการสอน นักศึกษาพอจะบอกผมได้ไหมครับ"

"ได้ค่ะ"

"คุณชื่อ"

"ลิลินค่ะ"

"คุณลิลิน"

"ค่ะ เรียกลิลิน เรียกนักศึกษา หรือว่าเรียกหัวหน้าห้องก็ได้ เอาที่อาจารย์ถนัดเลยค่ะ"

"งั้นผมเรียกลิลินแล้วกันนะ"

หึ ทุกประโยคแม่งโคตรคุ้นเลยเนาะ มีอะไรเป๊ะกว่านี่อีกไหม

"ผมอยากทราบรายละเอียดการสอน ว่าพวกคุณชอบแบบไหน เรียนแบบไหนที่ไม่เครียด รบกวนให้ข้อมูลกับผมหน่อยได้ไหม"

นี่ไง!!! ก๊อปวางเลยไหมล่ะ

เขาก็ทำแบบนี้กับคนอื่นด้วย ไม่ได้ทำแค่กับฉันคนเดียว

"ค่ะ งั้นหนูจะ"

~ฮัดชิ้ว~

ฉันเอามือปิดปากอย่างเร็ว ก่อนจะรีบเดินเข้ามาในห้องเดิม

"ณิชา" เสียงเขาเรียกฉันจากด้านหลัง

ฉันแทบไม่อยากหันไปมองเขาเลย เอาจริงๆเขาก็ไม่ได้ผิดหรอก ผิดที่ฉันเองแหละที่คิดไปเองที่รู้สึกดี แล้วก็ชอบเสียอาการเวลาเขาทำอะไรแบบนี้

สุดท้ายเขาก็ทำแบบนี้กับอีกกี่คนไม่รู้กี่คน ผู้ชายนิ่งๆ แพรวพราวๆแบบเขามันก็ต้องเจ้าชู้อยู่แล้วแหละ ไม่รู้ฉันไปหวังอะไร

"ณิชาไม่สบายหรอ" เขาถามย้ำ

"เปล่าค่ะ" ฉันตอบแล้วเดินสวนออกจากห้อง

"ไปเอาเสื้อใครมาใส่ณิชา" เขาถามเสียงดัง และเริ่มดึงหน้านิ่ง

"เรียกว่านักศึกษาดีกว่านะคะ"

พอแล้ว ณิชาคุณฟอร์สเนี่ย ไร้สาระ

"ผมถามว่าไปเอาเสื้อใครมาใส่" เขาถามคำถามเดิมแล้วเดินมาหาฉัน

"ณิชากินข้าวกัน"

เป็นจังหวะเดียวกับออกัสและเพื่อนฉันเดินออกมาพอดี เขาก็เลยหยุดเดิน

"หน้ามึงซีดจังวะ มึงไหวไหมเนี่ย" ออกัสยกมืออังหน้าผากฉัน

"ไปกินข้าวกัน จะได้กินยา" ไรเฟิร์นกับไอว้ารีบพาฉันไปที่โรงอาหาร

ฉันไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นเขาทำอะไรแบบนี้กับคนอื่นแล้วตัวเองก็รู้สึกแบบนี้

อาจเป็นเพราะเขาชอบทำให้รู้สึกดีมั้ง แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาอาจจะทำแบบนี้กับทุกคนก็ได้ เขาอาจจะไม่ใช่คนเงียบๆแบบที่เขาเป็นอยู่ก็ได้

หลังจากเรียนเสร็จฉันก็ออกมาที่ร้านคาเฟ่เผื่อรับขนมไปถ่ายรีวิวที่บ้าน

"น้องณิชาตัวจริงน่ารักมากเนี่ยนะเนี่ย" พี่เจ้าของร้านเอ่ยชมไม่หยุด

"แสดงว่าหนูในรูปไม่น่ารักหรอคะ"

"น่ารักครับๆ สวยมากๆด้วย"

"หึ ขอบคุณนะคะถ้าไม่มีอะไรแล้วณิชาขอตัวนะ จะได้รีบกลับไปถ่ายงานด้วย"

"พี่ไปส่งนะครับ" เขาเสนอตัวไปส่งฉัน

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ทำงานต่อเถอะลูกค้าเยอะแล้ว"

"เอางั้นหรอ"

"ค่ะ ณิชากลับเองได้"

"งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ" ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้เขา

ต้องตัดให้ขาด อย่ามีความสัมพันธ์ยืดเยื้อ คนพวกนี้เมียก็มีแล้วลูกก็มีแล้ว แต่ชอบอาสาไปส่งตลอดเลย

แล้วฉันจะกลับยังไงดีเนี่ย ฝนจะตกอีกแล้ว หัวก็ปวดอยากจะกลับไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงจะแย่

ว่าแล้วก็รีบลุกเดินออกมาเรียกแท็กซี่ แต่ยังไม่ทันได้เปิดประเลยก็เห็นคนยืนหน้านิ่ง หน้าตาไม่เป็นมิตรยื่นจ้องฉันอยู่นอกร้าน

ฉันจะเจอเขาทุกที่เลยหรอ หรือว่าเขาจะตามฉันไปทุกที่เลยรึไง

ไม่ใช่สิ ตอนนี้ฉันกำลังคิดไปเองว่าเขาตามฉันมา ฉันกำลังคิดไปเองแบบทุกๆครั้งที่ผ่านมา เขาไม่ได้ตามฉันมาหรอก เขาอาจจะมีนัดกับคนอื่นก็ได้

ฉันเลือกที่จะเปิดประตูออกมาแล้วเดินสวนกับเขาโดยเดินผ่านและทำเป็นมองไม่เห็น

"สาบานดิว่าคุณมองไม่เห็นผมอะณิชา" ฉันยังไม่ได้เดินไปไหนไกลเขาก็รีบพูดขึ้น

"อ่าว อาจารย์สวัสดีค่ะ"

"ไปเอาเสื้อใครมาใส่" เขาถามแล้วจ้องมัน

ก็ยังคงมีปัญหากับเสื้อฉันอีกเนาะ

"เสื้อหนูไงคะ"

"โกหก เสื้อคุณมันคงตัวไม่ใหญ่ขนาดนี้หรอก แล้วมันก็ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมคุณด้วยผมจำได้"

จำได้อีกแล้ว ความจำดีจริงๆ ถึงว่าจำบทได้แม่นจำได้ทุกคำเลยสินะ

"เสื้อแฟนฉัน ก็เท่ากับเสื้อฉันแหละคะ ขอตัวนะคะ" ฉันยิ้มหวานๆให้เขาแล้วเดินหนี