รอเวลารัก

ผมบอกว่าณิชาน่ารัก

ณิชาTalk

"อย่าทำแบบนี้ ออกไป" ฉันพยายามลากแขนเขาให้ออกมา

"ผมไม่ออก จนกว่าจะรู้ว่าณิชาโกรธอะไรผม"

แล้วเขาก็เดินเข้าไปในบ้านอย่างไว ก่อนจะมองซ้ายขวา หาใครหรอ? คิดว่าฉันซ่อนใครไว้จริงๆรึไง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ฉันเรียกเขาที่กำลังจะเข้าไปในห้องนอนฉันที่เปิดประตูทิ้งไว้

แต่เขาก็เดินเข้าไปอย่างหน้าตาเฉย อร๊ายยยทำไมเป็นคนแบบนี้

"คุณฟอร์ส" ฉันตามเขาเข้ามา

"เรียกได้แล้วหรอ"

"ออกไปเดี๋ยวนี้ คุณฟอร์สไม่มีสิทธิ์ทำอะไรแบบนี้นะ"

"ผมบอกว่าผมไม่ออก ณิชาเป็นอะไรช่วยบอกผมได้ไหม"

"ออกไป" ฉันพูดเสียงเข้มแล้วชี้ให้เขาออกไป

"ผมไม่ออก"

เขาพูดหน้านิ่งก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าว ก่อนจะเอื้อมมือปิดประตูไว้ ส่วนฉันก็ถอยหลังจนติดกำแพงห้อง

คุณฟอร์สเดินมาใกล้ฉันก่อนจะใช้มือทั้งสองล็อคให้ฉันอยู่ในวงแขนเขา โดยขยับไปไหนไม่ได้เลย

"คุณฟอร์สจะทำอะไร" ฉันผลักอกเขาไว้

"...." เขาไม่ตอบ แต่ค่อยๆก้มหน้าลงมาหาฉันจนจมูกเราชนกัน

คุณฟอร์สจ้องตาฉันก่อนจะเริ่มเบี่ยงหน้าหาองศา แล้วขยับปากเข้ามาใกล้ฉัน

"ณิชากินอะไรรึยัง"

เราสองคนสะดุ้งจากเสียงที่ด้านนอกที่เรียกฉัน แต่เขาก็ไม่ได้เอามือออกไปไหนเลย

"คุณฟอร์สถอยไป" ฉันพูดเบาๆ

"บอกเพื่อนณิชาเลยดีไหมว่าผมอยู่ในห้องนี้ "

บอกเพื่อน?

ไม่มีทาง ไหนเขาบอกจะไม่พูดไม่บอกใครไง

"ผม" เขาพูดขึ้น

ฉันรีบเอามือปิดปากเขาอย่างเร็ว

"อย่าทำแบบนี้คุณฟอร์ส"

"งั้นเราก็มาคุยกันดีๆได้ไหมณิชา" เขาแกะมือฉันออก

"ก็ได้ คุณฟอร์สไปนั่งรอก่อน แล้วห้ามทำเสียงดังหรือพยายามทำให้เพื่อนฉันรู้ ไม่งั้นเราไม่ต้องมาคุยกันอีก"

ฉันสั่งเขาไว้แล้วเดินออกไปหาไรเฟิร์น ไรเฟิร์นคงไม่ได้ยินใช่ไหม ห้องก็ยิ่งไม่เก็บเสียง

ฟอร์สTalk

ผมนั่งณิชาที่ออกไปคุยกับเพื่อนในห้องเธอ เอาจริงๆก็ว่าจะไม่มาหรอก แต่มันคาใจไม่รู้ว่าเธอโกรธอะไรผม

"ห้องรกจังวะ" ผมกอดอกแล้วเดินรอบห้อง

เป็นผู้หญิงทำไมปล่อยให้ของเยอะ ให้ห้องรกแบบนี้ แล้วดูดิกินมาม่าไปอีก ไม่มีประโยชน์

ผมนั่งรอเธอประมาณ5นาทีเธอก็เดินเข้ามา

"จะคุยกันได้รึยัง"

"ชูว อย่าเสียงดัง" เธอรีบมานั่งข้างๆผมแล้วเอามือปิดปาก

"ณิชาก็รีบบอกมาดิ ว่าผมทำอะไรผิด"

ผมใจจะขาดแล้ว ทำไมเธอถึงใจเย็นขนาดนี้วะ

"ก็บอกว่าอย่าเสียงดังไง" เธอดุผมอีกครั้ง

"งั้นก็ขยับมาใกล้ๆ" ผมจับเอวเล็กให้ขยับมาใกล้ๆ

ตอนนี้หน้าเราใกล้กันพอสมควร เอาจริงๆจะได้จูบอยู่แล้ว แต่เพื่อนเธอก็มาก่อน

"คุณฟอร์สไม่รู้เลยรึไงว่าตัวเองผิดอะไร"

"ณิชาก็บอกผมมาดิ ผมจะได้รู้"

ผมเรียกเธอไปหาที่ห้อง แต่อยู่ๆเธอก็เย็นชาใส่ ไม่เรียกผมว่าคุณฟอร์ส เอาแต่เรียกว่าอาจารย์ทั้งๆที่ผมก็บอกว่าเราอยู่กันแค่2คน แต่เธอก็ไม่ยอมเรียก

"คุณฟอร์สไม่ได้ทำตามที่แนะนำไปเลย เข้าห้องก็เอาแต่สอน ไม่มีการพูดคุยไม่มีการแวะถามระหว่างสอน ทำให้เพื่อนไม่สนใจไม่ตั้งใจ พอสอนเสร็จคุณฟอร์สก็เอาแต่บ่นๆ ไม่รู้ไปโกรธใครมา วิธีสอนของคุณฟอร์สมันเข้าใจง่ายเลยนะ แต่เพื่อนบางคนเขาก็ไม่ทัน คุณฟอร์สจะไม่สนใจ จะสอนแต่คนเก่งๆแบบนี้มันไม่ได้"

"แต่ณิชาก็เข้าใจไม่ใช่หรอ แล้วโกรธผมทำไม"

ก็มันจริง เด็กในห้องเอาแต่คุยเวลาผมสอน เอาแต่ถามเรื่องไม่เป็นเรื่อง พอให้ทำแบบฝึกหัดก็ไม่ทำ เอาแต่ไปซบไหล่ไปเกาะแขนคนอื่นมันน่าโมโหไหมล่ะ

"แต่เพื่อนคนอื่นเขาไม่เข้าใจ คุณฟอร์สจะทิ้งเขาไว้แบบนั้นหรอ"

"ผมเข้าใจแล้ว"

ผมเข้าใจแล้วที่ณิชาโกรธผมเพราะว่าผมไม่ทำตามที่เธอแนะนำ ผมเอาแต่สอนไม่สนใจนักศึกษาเลย

"ถ้าคุณฟอร์สทำแบบนี้อีก เพื่อนจะอคติแล้วก็จะไม่สนใจเรียนวิชานี้เลย"

"ก็ผมบอกว่าผมเข้าใจแล้วไง"

"หรอ งั้นไหนลองยิ้มดิ่"

ยิ้ม? ทำไมผมต้องยิ้มไม่ได้อยากยิ้ม

"คุณฟอร์ส ถ้ายังสอนแบบหน้านิ่ง ทำตัวหยิ่งๆก็ไม่มีใครอยากเรียนหรอกนะ มันจะมีแต่คนเกลียด"

"รวมถึงณิชาด้วยหรอ"

ก็ผมไม่อยากยิ้มทำไมผมต้องยิ้ม

"ไม่ใช่ ก็แค่อยากให้คุณฟอร์สยิ้มบ้างเวลาเรียนจะได้ดูไม่เครียดเกินไป นี่ไงยิ้มแบบนี้" แล้วเธอก็ยิ้มให้ผมดู

โห้ อะไรมันจะสดใสขนาดนี้วะ นานเท่าไหร่แล้วเนี่ยที่ไม่ได้เห็นอะไรสดใสๆแบบนี้

"น่ารัก"

"อะไรนะ" เธอขมวดคิ้วถาม

"ผมบอกว่าณิชาน่ารัก"

ก็มันน่ารักจริงอะ แล้วจะให้ผมว่าไง คนอะไรยิ้มทีตาปิดหมดเลย

"หยุดนอกเรื่องได้แล้ว ตาคุณฟอร์สยิ้มแล้ว ไหนลองดิ่"

เห้อ ผมถอนหายใจแล้วหันไปทางอื่น

"ถ้าคุนฟอร์สยังคิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆก็ไม่ต้องมาขอคำแนะนำหรอก อยากทำอะไรก็ทำเลย"

"อะ ยิ้มแล้ว"

ผมยิ้มให้เธอดู

"นี่แหละ แบบนี้แหละเวลาสอนก็ยิ้มแบบนี้เลยนะ เอาแค่ตอนเข้าห้องกับออกจากห้องก็ได้"

"ไม่อะ ผมจะยิ้มให้แค่ณิชาคนเดียว"

ผมบอกเธอหรอว่าจะยิ้มตอนสอน ก็ผมไม่ได้อยากยิ้มแล้วจะยิ้มไปเพื่ออะไร

"..." คนตัวเล็กหูแดงหน้าแดงไปหมด

"เขินหรอ"

"ไม่ บอกอะไรก็ทำๆหน่อยเถอะ ไม่ยิ้มก็ไม่มีใครอยากเรียนด้วยหรอก"

"ครับแม่"

เธอบ่นยิ่งกว่าม๊าผมอีกนะเนี่ย

"ฉันไม่ใช่แม่คุณ กลับบ้านไปหาแม่คุณนู้นไป"

"งั้นเป็นอะไรดีล่ะ เมียดีไหม" ผมถามแล้วกระตุกยิ้ม

"คุณฟอร์ส" ณิชาตีอกผม

หึ เขินหรอไอ้เด็กน้อยเอ้ย