รอเวลารัก

บังคับ

ณิชาTalk

วันต่อมา...

หลังจากเลิกเรียนแล้วฉันก็นั่งแท็กซี่มาที่ร้านกาแฟที่เขานัดไว้เมื่อวาน แต่บอกเพื่อนว่ามาซื้อเสื้อผ้า

ฉันก็จะมาซื้อเสื้อผ้าจริงแหละ เพราะลืมเอาชุดชั้นในมาจากบ้าน ก็เลยกะว่าจะมาซื้อใหม่ งั้นก็มาหาเขาก่อนแล้วกัน

พอมาถึงก็เดินเข้ามาในร้าน กวาดสายตารอบๆจนมองเห็นผู้ชายคนนึงนั่งไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์อยู่

"สวัสดีค่ะ" ฉันเดินมาตรงหน้าแล้วยกมือไหว้เขา

"นั่งก่อนสิ" เขาผายมือให้ฉันนั่งลงที่ตรงข้าม

"อาจารย์ก็ลุกสิคะ หนูจะได้นั่งก่อน"

"ตลกมากมั่ง" เขาถามหน้านิ่งพร้อมกับดึงหน้า

ก็แค่อยากให้ผ่อนคลายไหม ไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องมาทำหน้าขนาดนี้เลยหนิ มันก็แค่มุกป่ะ

"อย่าที่ผมบอกช่วยรบกวนบอกรายละเอียดในการสอน สิ่งที่อาจารย์ท่านก่อนสอนไว้ และก็สอนแบบไหนนักศึกษาถึงไม่เครียดให้ผมฟังหน่อย"

ฉันนั่งเล่า นั่งบอกเขาเรื่อยๆ และเขาเองก็จด และพยักหน้าอย่างเข้าใจ โดยใช้เวลาราวๆสักครึ่งชั่วโมง

"แค่นี้ใช่ไหมครับ"

"อีกอย่างนึงค่ะ อันนี้สำคัญมากๆ คือพวกเราเข้ากับอาจารย์หยิ่งๆ หน้านิ่งๆ ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยได้ค่ะส่วนมากจะชอบอาจารย์ที่คุยสนุกๆมากกว่า"

"ว่าผมหรอ?"

อะรู้ตัวหนิ แล้วแบบนี้จะทำทำไม ทั้งๆที่ตัวเองเป็นอาจารย์ ไม่ทำตัวเฟรนด์ลี่บ้างอะ

"อุ้ย อาจารย์เป็นแบบนั้นหรอคะ ไม่รู้เลยนะเนี่ยฮ่าๆ" ฉันตอบแล้วเอามือปิดปากหัวเราะ

"ถ้ามีอะไรที่ผมทำให้คุณไม่ชอบ หรือมันไม่ดีก็บอกผมแล้วกัน ผมไม่เคยสอนใครอะ"

เอ้า!!! มาทำหน้าตาน่าสงสารสะงั้น

"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ"

"กินข้าวด้วยกันก่อนดิณิชา"

ณิชา? เขาเรียกฉันว่าณิชา

"เรียกนักศึกษาหรือหัวหน้าห้องก็ได้ค่ะ"

"แต่ผมอยากเรียกว่าณิชา ก็อยู่ด้วยกันแค่สองคนหนิคุณกลัวอะไร" เขาถามหน้านิ่ง

ทำไมเขาต้องมาเรียก หรือใช้ศัพท์อะไรแบบนี้เวลาอยู่ด้วยกันสองคนด้วย

"กินข้าวด้วยกันก่อนค่อยกลับ ไม่มีใครมาเห็นหรอก" เขาบอกฉันแล้วยกมือขึ้น ก่อนจะมีพนักงานเสิร์ฟจะเดินมาเสิร์ฟอาหาร

เวลาแค่ไม่ถึงนาทีอาหารก็เต็มโต๊ะโดยที่ฉันไม่ได้สั่ง เขาเตรียมไว้ก่อนแล้วหรอ

"กินสิ"

"หนูไม่กินเผ็ดค่ะ หนูว่าหนูขอตัวกลับก่อนดีกว่านะคะ อาจารย์สวัสดีค่ะ"

ฉันเอ่ยแล้วสะพายกระเป๋า

"นั่งลง" เขาพูดเสียงแข็ง

"...."

จากฉันที่กำลังจะเดินออกไปก็ต้องหยุดมองหน้าเขา เพราะเขาเริ่มทำหน้านิ่งอีกแล้ว ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังไม่ทำหน้าแบบนี้เลย แบบนี้คือเขากำลังโกรธใช่ไหม

"ผมบอกให้นั่งลง" เขาพูดย้ำอีกรอบจนฉันตั้งนั่ง

อะไรกันฉันไม่กินเผ็ดเขาก็น่าจะปล่อยฉันไปสิ ไม่ใช่มาบังคับให้นั่งกินแบบนี้ แล้วดูดิมีแต่สีแดงๆ เผ็ดๆทั้งนั้น ใครจะไปกินได้

เขาคนคืนนั้นไม่เห็นบังคับอะไรแบบนี้เลย ทำไมวันนี้ต้องมาบังคับ

เอาจริงๆฉันเริ่มไม่โอเคกับเขาแล้ว การที่เขาเคยดีกับเราแต่อยู่ๆก็มาร้ายใส่มันก็ไม่โอเคอยู่แล้วแหละ งั้นก็รีบๆกินแล้วกัน ฉันจะได้รีบออกไปจากเขา

ว่าแล้วฉันก็ตักต้มยำกุ้งมาใส่จานข้าวตัวเองก่อนจะตัดเข้าปาก ตอนนี้ในปากฉันรู้สึกเผ็ดร้อนเอามากๆ แต่สายตาก็มองเขาและยังคงเคี้ยวอยู่

"กินเผ็ดไม่ได้แล้วจะกินทำไม ณิชา" เขาถามหน้านิ่ง

"ก็คุณบังคับไง" ฉันทั้งพูดทั้งเคี้ยวทั้งเผ็ด น้ำตาก็ไหล

ทั้งโกรธทั้งเผ็ด ทำไมต้องมาร้ายด้วย ไม่กินก็คือไม่กินดิ

"คาย" เขาหยิบถึงขยะยื่นให้ฉันคาย

ฉันหยิบถึงขยะจากเขาอย่างเร็วแล้วรีบคายออกก่อนจะหยิบน้ำที่เขายื่นให้มาดื่มจนหมด แต่ก็ยังไม่หายเผ็ด

"รู้ว่าเผ็ดแล้วจะตักไปกินทำไม มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ทำแบบนี้" เขาถอนหายใจแล้วพูดมันอย่างหน้าตาเฉย

"คนโง่ก็อาจจะใช่ แต่คนที่อยากทำให้มันเสร็จๆจะได้รีบไปก็มีนะคะ"

"....." เราสบตากัน

เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ไง ก็ฉันบอกว่าไม่กินแต่เขาก็ยังให้นั่งลงกิน เป็นอะไรหรอถึงเอาแต่ใจขนาดนี้

"กินอะไรได้บ้าง เอาแกงจืดไหม" เขาละสายตาจากฉันแล้วถาม

"...." ตบหัวแล้วจะมาลูบหลังหรอ เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันโง่อยู่เลยหนิ

"ผักคะน้า ต้มข่าไก่ที่นี่ก็อร่อยนะ ลองไหม"

"...." ฉักก็ไม่ตอบอีกเช่นเคย

"ณิชาคุณช่วยตอบผมหน่อยได้ไหม"

"จะเอาไข่เจียว"

ไม่ถึง5นาทีไข่เจียวจานใหญ่ก็มาวางตรงหน้า ไข่แผงนึงเลยมั้งจานใหญ่ขนาดนี้

"พอไหมหรืออะไรอีก"

ฉันตอบโดยการส่ายหน้า แล้วเริ่มกินข้าว

"อย่าอมข้าวณิชา"

"ไม่เห็นได้อมเลย" ฉันก็กินไปมองรอบๆไป มองคนนุ่นคนนี้เดินผ่าน ไม่เห็นได้อมข้าวเลย

"เคี้ยวให้มันหมดก่อนได้ไหม ค่อยพูด"

อร๊ายยยย ก็คือฉันทำอะไรก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ผิดหมดเลยหรอ ไม่คุยแล้วรีบกินรีบไปดีกว่า

ทำตัวเหมือนคนแก่ เหมือนพ่อใครจะไปอยากอยู่ด้วยนาน

"อย่ารีบให้มันมากขนาดนั้นณิชา"

"แล้วจะเอายังไงเนี่ย อมข้าวก็บ่น กินแล้วพูดด้วยก็บ่นทั้งๆที่คุณเป็นคนชวนคุย กินเร็วก็บ่น บ่นเป็นพ่อเลยมั้ง"

"เป็นมากกว่าพ่ออีก"

เป็นมากกว่าพ่อ?

พอได้ยินฉันก็หันมองหน้าทันที เขาจำได้หรือจำไม่ได้เนี่ย ฉันเริ่มงงแล้วนะ เป็นมากกว่าพ่อคืออะไร หมายความว่าไง

ฉันรีบกินให้เร็วที่สุด ไม่อยากอยู่กับเขานาน แล้วเสื้อผ้าก็ยังไม่ได้ซื้อเอง

"อิ่มแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ขอตัวนะคะ"

"เดี๋ยวผมไปส่ง"

ไปส่ง? ไปทำไมไม่ต้องไปฉันรีบกินข้าวก็เพราะอยากหนีเขา ไม่ได้อยากให้เขาไปส่ง

"คือว่าหนูต้องไปทำธุระต่อค่ะ"

"ก็ผมบอกจะไปส่ง"

และสุดท้ายฉันก็อยู่ที่ห้างกับเขาจนได้ และเดินบนชั้นเสื้อผ้าจนรอบแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ชุดชั้นในเลย เพราะเขาเอาแต่เดินตาม ใครมันจะกล้าไปซื้อ

"จะซื้ออะไรทำไมไม่ซื้อล่ะ ผมเดินจนปวดขาหมดแล้วนะ"

"ปวดขา ปวดขาแล้วหรอคะ งั้นนั่งรอดีกว่าไหมตรงนั้นว่างพอดีเลย" ฉันชี้ให้เขาไปนั่งรอ

เขามองหน้าฉันก่อนจะเดินไปนั่งรอ

"หนูไปซื้อของก่อนนะคะ ถ้านานกลับไปก่อนเลยก็ได้" แล้วฉันก็รีบหนีเขาออกมา

อีตาบ้าเอ๊ย มาเดินตามอยู่ได้ บอกว่าไม่ต้องสำหรับเขาคือต้องทำ ไม่รู้เป็นคนยังไง

แล้วฉันก็เดินเข้ามาที่ร้านขายชุดชั่นในผู้หญิง และเลือกอย่างสบายใจ เลือกนานๆแบบนี้เขาก็คงกลับไปเองแหละ ฉันจะได้ไม่ต้องอยู่กับเขาอีก เขายิ่งชอบพูดอะไรให้งงๆอยู่

"ก็นึกว่าจะซื้ออะไร"

"เห้ย"

ฉันหันไปตามเสียงปริศนาที่คุ้นหูเพราะพึ่งได้ยิน และมันก็เป็นเขาจริงๆด้วยมาทำไมเนี่ย

"อาจารย์ตามมาทำไม ทำไมไม่กลับไปเลย"

"รีบเลือกเถอะฝนตกแล้ว"

รีบเลือก? ก็จะรีบอยู่แหละถ้าเขาไม่เข้ามา

ฉันค่อยๆเดินรอบๆร้าน แต่ก็ไม่กล้าหยิบเพราะมีเขาเดินตาม แต่ถ้าไม่ซื้อตอนนี้ก็คงได้กลับบ้านดึกแน่ๆ

"แบบนี้มีสีดำไหมคะ" ฉันยกเสื้อชั้นในตัวนึงขึ้นมาแล้วถามพนักงาน

"เธอไม่ได้ใส่ไซน์นี้หนิ"

ฉันรีบหันไปมองเขาทันที