“น่าจะขอเบอร์ติดต่อไอ้บ้านั่นไว้” เผื่อวันไหนอยากปลดปล่อยจะได้มีที่ระบาย เพราะหมอนั่นพยายามขอเบอร์ฉันก่อนจะร่ำลากันในคืนนั้น แต่ฉันอยากให้มันเป็นแค่วันไนท์สแตนด์ ก็เลยไม่สานต่อให้เสียระบบ “อืออ...เจ็บใช่ชะมัดเลย”
สายฝนโปรยปรายเป็นสายไล่ให้ฉันก้าวขึ้นรถเมล์อย่างเร่งรีบ โชคดีหน่อยที่มีที่นั่งว่างเยอะ ผู้โดยสารก็ไม่ได้มากมายอะไร ทั้งที่ยังไม่ดึกมาก
ฉันเลยเดินไปนั่งเก้าอี้เกือบท้ายๆรถ เพราะอยากนั่งแบบส่วนตัว เผื่อน้ำตามันไหล จะได้ไม่อายใคร “เฮ่อ..เสียอารมณ์ชะมัด อุตส่าห์เตรียมตัวเตรียมใจจะมันส์แล้วแท้ๆ ทำไมมันเฮงซวยแบบนี้วะ เฮ้อ....อดขย่มไอ้เอกเลยอ่ะ เสียดายชะมัด เราไม่น่าไปเคาะประตูร้านเลย เราน่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วจัดมันให้หนักๆ ชิ!”
เมื่อเลือกที่นั่งเรียบร้อย ฉันนั่งมองหน้าต่างรถที่มีหยดฝนเกาะพราว อยู่ๆหวนคิดไปถึงคืนวันไนท์สแตนด์แล้วเสียวซ่านในอารมณ์ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ คิดถึงความ
