ขอโทษนะครับ
533 Words
ความฝันหนึ่งของเธอคืออยากท่องเที่ยวและเดินทางรอบโลกเพื่อเพิ่มพูนประสบการณ์ล้ำค่าและมีภาพถ่ายสวยๆมาประดับอินสตาร์แกรมแบบเลิศๆ...
ส่วนกัปตันภูธเนศ...ก็เป็นอีกรางวัลที่เธอตั้งใจล่า หลังจากเจอเขาเมื่อหกเดือนก่อน ตอนที่บินไปทำงานที่ปารีสในฐานะนางแบบ เธอได้เจอกับเขาที่นั่น และตกลงคบหากันในอีกสองเดือนถัดมา เขาเป็นแรงบันดาลใจหลักให้เธอสอบเข้าทำงานที่สายการบินSiri ซึ่งทำการบินทั้งในและต่างประเทศ ที่ซึ่งจะทำให้เธอและเขาได้เจอกันบ่อยครั้งเท่าที่ต้องการ
“คืนนี้ฉันคงดื่มกับพวกแกได้ไม่นานนะ เพราะพรุ่งนี้ต้องบินแต่เช้า” แววตาเปล่งประกายสุดๆ บ่งบอกถึงความสุขท่วมใจ เพราะสวยขนาดนี้ ก็ต้องได้ชีวิตดีๆและความสำเร็จทุกทางแบบนี้แหละ เหมาะสมแล้ว
“แหม...ยังไม่ทันไรคิดจะทิ้งเพื่อนซะแล้ว” เพื่อนนุ่นแซวขำๆ เพราะตัวเองก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน ช่วงติดแฟนใหม่ๆ เพื่อนเกือบไปแจ้งความคนหาย เพราะแทบไม่ได้ติดต่อใครเลย
“พรุ่งนี้บินกับวาที่สามีปะ?” เพื่อนออยถามอย่างสนใจ หากเพื่อนรักบินกับว่าที่สามี ก็คงจะเป็นเที่ยวบินที่แสนโรแมนติกน่ะสิ ไม่อยากคิดเลยว่ามันจะหวานปานน้ำผึ้งสักแค่ไหน
นารารินยิ้มสวย สายตาพราวระยิบ “เปล่าหรอก พรุ่งนี้เช้าเขาบินไปฮ่องกง ส่วนฉันไปใกล้ ๆ แค่ภูเก็ตนี่แหละ...แต่คืนนี้เรามีนัดฉลองกันนิดหน่อยน่ะ”
“ว๊า นึกว่าจะเป็นเที่ยวบินหวานๆซะอีก”
“แหมแก แค่นี้ยัยโอ๋ก็ยิ้มไม่หุบแล้ว”
“ถามจริง จูบแรก เกิดที่ไหนอ่ะ” ออยถามตาพราว อยากรู้อยากเห็น อยากแซวสุดๆ “อย่าบอกนะ...”
นารารินเขินทำหน้าแทบไม่ถูก “เออ! ก็บนเครื่องน่ะแหละ!”
สามสาวกรี๊ดดดพร้อมกัน ยกแก้วไวน์ขึ้นชนกันเพื่อฉลองให้กับความสำเร็จในชีวิตของเพื่อนรัก ด้วยความสนุกสนานและมีความสุขเหลือล้น
“ดีใจด้วยนะโอ๋ ชีวิตแกกำลังจะสมบูรณ์แบบเหมือนพวกฉันแล้ว” นุ่นอวยพร
“เชียส!” สามสาวแสนสวยในชุดแซ็กหรูและดูแพง กว่าผู้หญิงคนใดในผับ ก็ย่อมดึงดูดสายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่มานั่งดื่มที่ผับหรูแห่งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
โดยเฉพาะนาราริน ซึ่งสวยสะดุดตาที่สุดในกลุ่ม ทั้งใบหน้าที่อ่อนหวานงดงามตามฉบับหญิงไทย ดวงตากลมโตแฝงความขี้เล่น จมูกโด่งดูรั้นนิด ๆ ริมฝีปากอิ่มสวยรูปกระจับ และทรวดทรงสุดเซ็กซี่เต็มสัดส่วน
ด้วยวัยเพียงยี่สิบสี่ปี เธอเย้ายวน เนื้อหอม และน่าหลงใหลเพียงแค่ขยับเคลื่อนกายเพียงนิด ก็ทำให้หัวใจของหนุ่ม ๆแทบละลาย
“ขอโทษนะครับ”
เสียงทักทายจากหนุ่มหล่อคมเข้มเครางามสไตล์แบดบอยส์คนหนึ่งที่ตัดสินใจเดินมาที่โต๊ะของพวกแธอ พร้อมกับไวน์ในมือหนึ่งแก้ว เขาไล่สายตามองตั้งแต่นุ่น...ออย...กระทั่งมาหยุดที่โอ๋...สายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม แต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชาอย่างประหลาด
- Writer
