เช้าวันต่อมา
องศาเองแต่งตัวเสร็จก็มานั่งรอคอปเตอร์ที่คุยโทรศัพท์สั่งงานลูกน้องอยู่ที่ห้องนั่งเล่น.. วันนี้คอปเตอร์มีคุยงานเรื่องขยายสาขาคาสิโนไปอีกเมือง เรียกว่าเป็นนัดคุยงานสำคัญที่แม้จะแทบไม่มีแรงตื่นก็ต้องฝืนตื่นขึ้นมา...
ทื้ดด ทื้ด! เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ขององศาดังขึ้น เป็นข้อความจากเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันที่ไทยส่งข้อความเข้ามาหา..
พิม : คุยได้ไหมองศา
องศา : ได้อยู่แล้ว มีอะไรพิม
พิม : จริงๆ กูไม่ได้อยากติดต่อมึงมา กูรู้ว่ามึงกำลังไปได้ดี และมึงมารับรู้เรื่องพวกนี้ทีไร มึงก็ต้องเสียใจทุกครั้ง
พิม : รู้ว่ามึงดิ้นรนฉิบหายที่ชิงทุนไปเรียนถึงต่างประเทศได้เพราะจะไปให้ไกลจากที่เวรๆ นี่
พิม : วันที่มึงต้องไปเรียนต่อ มึงบอกว่าห่วงน้องอิง กูรับปากว่าจะดูแลให้ รอมึงพร้อมกลับมารับน้องไปจากที่นี่ กูพยายามสุดความสามารถแล้วนะองศา
พิม : แต่กูก็ทำน้องอิงเข้าโรงพยาบาล
องศา : พิม น้องอิงเป็นอะ
