วาวานั่งแท็กซี่มาถึงบ้านพักขนาดกลางของตัวเองร่างบางยืนมองหน้าตัวเองในกระจกที่ใบหน้าทั้งสองข้างมีรอยฝ่ามือขอทอรุ้งแดงชัดแต่ที่มันเจ็บไม่ใช่ที่หน้าแต่ที่ใจของเธอต่างหากเธอเจ็บใจที่ภูผาเมินเฉยใส่ราวกับไม่เคยรู้จักกันทั้งที่อดีตก็เคยคบหากัน และเจ็บที่ทอรุ้งกล้าตบหน้าเธอต่อหน้าคนอื่นๆ และเกลียดที่ทุกคู่สายตาในห้องนั้นมองเธออย่างดูถูกดูแคลน มือเรียวกำเข้าหากันแน่นในใจคิดแค้นทอรุ้งเป็นอย่างมาก
“ ฉันจะเอาคืนให้แกเจ็บกว่าฉันอีกหลายเท่า ” วาวายืนพึมพำอยู่หน้ากระจก กระบอกตาสวยฉายแววความโกรธเกลียดทอรุ้งออกมาอย่างปิดไม่มิด
วาวาเดินไปหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋าออกมากดโทรออกหาชายคนนึงที่เธอเคยพลาดท่าไปตกเป็นเหยื่อของเขาในตอนสมัยเรียนมัธยมปลาย
“ ชัย นายอยู่ไหน ” หญิงสาวเอ่ยถามชัยออกไป
“ บ่อนมีอะไร แล้วนี่อยู่ไหน “
” ฉันอยู่บ้านแม่มาหาฉันหน่อยตอนนี้เลย” พูดแค่นั้นมือเรียวก็กดตัดสายไปทันที วาวายกยิ้มมุ
