บนชั้น 2 ของผับมีทุกคนนั่งอยู่ ภูผาบรรจงทายาที่ต้นแขนขาวเนียนให้คนตัวเล็กอย่างเบามือใบหน้าหล่อเหลาเมื่อเห็นความเขียวช้ำที่ต้นแขนคนรักตาคมฉายแววความโกรธออกมาทันที
“ ตัวเล็กเจ็บมั้ย ”
“ ไม่ค่ะ ” ทอรุ้งแม้จะเจ็บแต่ปากก็ตอบคนพี่ออกไปว่าไม่เพราะเธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเธอไปมากกว่านี้
“ ไอ้เหี้ย ! กูตัดมือแม่งทิ้งเลยดีมั่ง ” ภูผานั่งพึมพำออกมาจนน้องสาวที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้ยิน
“ พอแล้วพี่ภูผา ปล่อยเขาไปเถอะแค่นั้นเขาก็เจ็บแล้ว ” น้องสาวเอ่ยบอกพี่ชายออกไป ตาคมตวัดสายตาดุๆไปหาน้องสาวตัวเองทันทีเมียเขาแขนเขียวขนาดนี้ยังมาบอกให้ปล่อยมันไป พายุที่อยู่ข้างๆเมียรักเห็นเข้ากับสายตาพี่เมียที่มองมายังเมียตัวเอง…
“ ไอ้สัด ! มึงอย่ามามองเมียกูแบบนั้น “ พายุด่าพี่เขยออกไปทันที ภูผาได้แต่ชี้หน้าด่าพายุกลับไปจะกี่เดือนกี่ปีทั้งสองก็ยังคงเป็นไม้เบื่อไม้เมาถกเถียงกันอยู่เสมอจนทุกคนชินกันไปหมดแล้ว
ทั้งหมดนั่
