“ตอนนี้ผมเอ็นดูคุณ... แต่ตอนลงเล่นน้ำตกคุณจะได้ดูเอ็นผม... คริคริ”
คนทะลึ่งได้ทุกสถานการณ์หัวเราะคิก ดาหลาหยิกเข้าที่พุงของเขาจนคนหื่นร้องโอย
“รอนน์คะ”
ดาหลายังไม่หายสงสัย
“หืม... จ๋าจ้ะ”
รอนน์เหลือบมองหน้าหล่อนแวบหนึ่ง
“ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่แต่งงานใหม่ล่ะคะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าที่ยังไม่มีใครมาจนถึงป่านนี้ก็เพราะผมรู้ว่าโลกนี้มีคุณอยู่ เพียงแต่เรายังไม่เจอกัน ผมเลยรอโอกาสให้เราสองคนได้มาเจอกันในที่สุด... มันเป็นลิขิตของฟ้า”
คำพูดของรอนน์ทำให้ดาหลารู้ว่าบางทีหล่อนควรจะเรียกการตัดสินใจพาหลานเดินทางมาหารอนน์ในครั้งนี้ว่า ‘เป็นพรหมลิขิต’ หรือไม่ก็ ‘ชะตาสวาท’ ที่ชักพาให้มาเจอกันจนได้
รอนน์ช่างพูด นอกจากความหล่อเหลาแล้วคารมคมคายของเขาก็ทำเอาหล่อนเคลิบเคลิ้มได้ง่ายๆ
“คุณไม่รังเกียจแม่ม่าย... เอ่อ หมายถึงผู้หญิงที่ผ่านการมีสามีและมีลูกมาแล้วหรือคะ?”
ดาหลาอดสงสัยไม่ได้
