“จริงด้วย ขอโทษนะ พูดถึงเมียน้อยพ่อทีไรแล้วของขึ้นทุกที!!”
“อาหารมาแล้วค่ะ” ทั้งคู่หยุดสนทนา รอกระทั่งอาหารถูกจัดเสิร์ฟเสร็จสิ้น และพนักงานเสิร์ฟเดินจากไปไกลแล้ว "ทานอาหารดีกว่านะคะ น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ ฉันชอบทุกอย่างเลย นี่ถ้าไม่ห่วงว่าพุงจะออกนะ จะฟาดไม่ให้เหลือเลย...ไม่รู้รสชาติเป็นยังไง จะสู้ที่แม่ฉันทำได้ไหมนะ”
“คุณแม่คุณทำอาหารเก่งเหรอ” เท่าที่รู้จากประวัติ ภรรยาของศักดาเคยทำงานตำแหน่งเลขาของบิดาเขา ไม่ได้เป็นแม่บ้านแม่เรือนขนาดนั้น
“เก่งสิคะ เก่งมากด้วย ในอนาคตอันใกล้ ฉันตั้งใจจะเปิดร้านอาหารให้แม่”
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “ที่ภูเก็ตน่ะเหรอ”
“ใช่ค่ะ ฉันกำลังหาเงินอยู่”
“หาเงิน!” เงินจากกระเป๋าใครเหรอ? “คุณอยากได้สักเท่าไหร่”
“ก็เยอะพอสมควรค่ะ” เพราะเธอต้องการเงินไปใช้หนี้ด้วย ไม่ใช่เพียงแค่ซื้อบ้านและทำกิจการร้านอาหารอย่างที่ฝันไว้เท่านั้น “ตอนนี้ฉันเลยต้องขยันหน่อย งานยิบงานย่อย
