“มันคนละโรงพยาบาล เธอต้องฝากท้องที่นี่ แล้วก็คลอดที่นี่เท่านั้น” อัสนีก้าวยาว ๆ เดินมาขวางคนที่กำลังจะเดินไปยังประตู
ปลายฟ้าเงยมองเขาด้วยความไม่พอใจ “เผด็จการ !”
“ขึ้นเตียง ไปนอน”
“ปลายไม่ง่วง”
“นั่งรถมาตั้งหลายชั่วโมง ร่างกายเธออ่อนเพลียอยู่ เธอต้องพักผ่อน”
“ปลายไม่เพลีย”
อัสนียิ้มร้ายใส่ดวงตาคู่สวย
“ไม่เป็นไร ฉันมีวิธีทำให้เธอเพลีย พอเพลียแล้วก็จะได้นอนหลับพักผ่อน ไม่ใช่มายืนเถียงฉอด ๆ แบบนี้”
อัสนีรวบตัวคนไม่เพลียมากอดเต็มวงแขน เขาช้อนแขนอีกข้างลงใต้สะโพกอวบแล้วอุ้มเธอขึ้น สองเท้าบางลอยเหนือพื้น ร่างกายส่วนหน้าแนบชิดกันไร้ช่องว่าง
“คุณอัส ! คุณจะทำอะไร”
“ทำให้เธอเพลียด้วยการเลียแล้วก็...”
“คุณจะบ้าเหรอ ปลายท้องอยู่นะ”
“ก็เพราะท้องอยู่นั่นแหละถึงต้องทำ ฉันจะต่อแขนต่อขาให้ลูก”
พอเขาอุ้มเธอมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง ปลายฟ้าเบิกตากว้างมองเตียงสลับกับมองหน้าเขา อัสนีมองสบตาเธอแล
