ชีวิตที่ไม่เคยเลือกทางเดินเองได้ นับจากนี้ไปก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไปอย่างไร พยายามแล้วที่จะเข้มแข็ง พยายามแล้วที่จะมองโลกในแง่ดี บอกตัวเองให้อดทนเพื่อรอวันที่ดีกว่านี้ แต่ทำไมมองไปทางไหนถึงได้มีแต่ความมืดมน ไม่เห็นแม้แสงสว่างเพียงริบหรี่ที่พอจะต่อเติมกำลังใจให้อยู่ต่อ บางที...โลกใบนี้อาจไม่ต้องการเธอแล้วก็ได้
ในช่วงเวลาที่ความรู้สึกดำดิ่ง จ่อมจมกับความสิ้นหวัง มีเพียงเสียงสะอื้นไห้และน้ำตาอยู่เป็นเพื่อน พลังกายพลังใจแทบหมดสิ้น พลันรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวเบา ๆ ของหนึ่งชีวิตที่ก่อกำเนิดอยู่ในท้อง
เสียงสะอื้นไห้เงียบลงทันที คิ้วเรียวขมวดมุ่น ปลายฟ้าวางมือบนหน้าท้องที่นูนออกมาน้อย ๆ แม้สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวเพียงน้อยนิด แต่หัวใจคนเป็นแม่กลับอุ่นวาบ
ปลายฟ้าสูดลมหายใจลึก แล้วระบายออกช้า ๆ รอยยิ้มเบาบางแต่งแต้มบนใบหน้าเปื้อนน้ำตา
...ต่อให้คนอีกกี่ร้อยกี่พันคนใจร้ายกับเธอ ต่อให้โลกใบนี้จะไม่
