“ น้ำมนต์พี่ขอโทษ น้ำมนต์ฟังพี่นะมันจะไม่มีแบบนั้นอีกพี่จะไม่ทำให้น้ำมนต์เจ็บอีก พี่ขอโทษ ” มือหนาลูบไปที่หัวเล็กของน้องอย่างอ่อนโยนพลางเอ่ยบอกน้องด้วยน้ำเสียงจริงจังปะปนไปกับความรู้สึกผิด
“ ฮือ…ไม่ค่ะ ไม่เอาแล้ว น้ำมนต์กลัวฮือ ” เสียงร้องไห้ของน้องมันเหมือนคมมีดที่ค่อยๆบาดลึกลงในกลางใจของเขา
“ โถ่..น้ำมนต์ ” ร่างหนาทิ้งตัวลงนอนทับร่างเล็กความรู้สึกผิดกำลังเล่นงานดินแดนอย่างหนัก ใบหน้าหล่อฟุบลงไปข้างๆแก้มน้องเสียงสะอื้นของน้ำมนต์ดังชัดอยู่ข้างๆหูเขา ดวงตาสีนิลแอบปล่อยน้ำสีใสออกมาเช่นกัน เธอเจ็บเขาก็พลอยเจ็บกับเธอไปด้วย
“ พี่ขอโทษนะน้ำมนต์ พี่มันเลว พี่มันเลวมากเลยใช่ไหม ” ดินแดนเอ่ยถามน้องออกไป น้ำมนต์ที่ได้ยินคำถามนั้นชัดไม่เอ่ยพูดอะไรออกมาเอาแต่นอนสะอื้นอยู่ใต้ร่างหนาของพี่
ฟอด!
คนพี่กดหอมไปที่แก้มนวลอย่างรักใครดินแดนพยายามทำทุกอย่างตามความรู้สึกของตัวเอง ทำทุกอย่างๆที่ใจเขาอยากทำ
