“คุณชื่อข้าวหรอ?” ปริญยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นกันเอง
“ข้าวฟ่างค่ะ” เมรีญาตอบพร้อมกับก้มหน้าหนีสายตาที่จับจ้องมาที่เธอไม่เลิก
“โอเค คุณข้าวฟ่างกำลังทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นเจ้านายที่แย่จนลูกน้องไม่กล้าคุยด้วย” ชายหนุ่มพูดนิ่งๆ จนคนกลัวต้องเงยหน้าสบตาเขาอย่างอัตโนมัติ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือ...ดิฉันแค่กังวลว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่าคุณปริญถึงต้องเรียกพบค่ะ” เมรีญาพูดพร้อมกับมองหน้าเจ้านายหนุ่มด้วยสายตารู้สึกผิด
“ผมสิที่ต้องถามว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า คุณถึงคิดจะลาออก”
คราวนี้ ปริญจ้องหญิงสาวอย่างหาคำตอบ และเมื่อได้สบตากันอย่างจริงจัง ชายหนุ่มก็อดโกรธตัวเองไม่ได้ที่ปล่อยเวลาไปเฉยๆ เพราะเมรีญามีเสน่ห์มากเสียจนเขาไม่อยากหยุดจ้องเธอ
“เอ่อ คือไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือดิฉันมีความจำเป็นต้องออกจริงๆ” เมรีญาไม่รู้ว่าจะเอาเหตุผลไหนมาอ้าง แต่เธอไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงกับใครได้
“เหตุผลอะไรครับ ห
