มาธวีไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากขึ้นสีสดและดวงตาคู่หวานฉ่ำวาวด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตา แต่กลับมีประกายตาวาววับขึ้งโกรธนั้นดูน่าปรารถนาแค่ไหนสำหรับคนมองที่ต้องยั้งใจไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้ก็ถลึงตาดุใส่เขา มือเล็กฟาดอกเขาแรงๆ สองสามทีติดกันพร้อมกับแหวออกมา
“ทำอะไรน่ะคนบ้า!”
ทริสตันที่ได้เอาเปรียบคนหัวดื้อก็ยิ้มหวาน ตอบกลับอย่างหน้าตายว่า “ผึ้งพูดมากจัง ปกติไม่เห็นพูดเยอะขนาดนี้เลย”
ถ้าไม่นับว่าพูดเรื่องงาน เขาคิดว่าเฉพาะวันนี้วันเดียว เขากับเธอพูดคุยกันมากกว่าทั้งปีเสียอีก
แต่เขาชอบ...ชอบแบบนี้
ชอบที่เธอไม่มีเส้นกั้นอะไรกับเขาอย่างนี้ ชอบที่เธอโกรธเขาบ้างแบบนี้
ชอบทุกอย่าง
“คุณทริสตัน!”
“ครับ” คนตัวสูงยังคงยิ้มเฉย
“คุณ...” มาธวีไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนหน้าด้านดี “คุณจะมาจู่ๆ จูบผึ้งแบบนี้ไม่ได้!”
คนบ้าอะไรกัน พอไม่ได้ดังใจตัวเองก็เอาแต่ใจถึงขนาดนี้ อยากจูบก็จูบอย่างนั้นเหรอ เห
