“ฉันเคยหัดยิงปืนตั้งแต่เด็กๆ น่ะไหม คุณพ่อให้ฉันหัดยิงปืน เพื่อป้องกันตัวเอง”
เฉินอวี้เหมยบอกเพื่อน เธอเดินไปที่หัดซ้อมยิงแล้วลองยิงให้ม่านไหมดู เสียงปืนทำให้คนพึ่งได้ยินรีบยกมือปิดหู หลับตาปี๋
“เก่งมากอวี้เหมย เข้าเป้าทุกนัด พี่คงไม่ต้องให้ครูฝึกสอนเธอยิงปืนแล้ว เอาเป็นว่าถ้ามีเวลาก็มาซ้อมยิงไว้บ้าง แล้วพี่จะหาปืนให้เธอใช้นะ” จางหลินหลินเอ่ยชมน้องสะใภ้
ม่านไหมลืมตาขึ้นมอง เห็นรอยทะลุบนเป้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เฉินอวี้เหมยลอยตัวไปแล้ว แต่เธอนี่สิยังไม่ได้ไปไหนเลย จะรอดไหมเนี่ย ม่านไหมเอ๋ย...หญิงสาวรำพึงรำพันอย่างหนักใจ
การฝึกยิงปืน ไม่ยากอย่างที่คิด แต่ที่ยากกว่าคือการยิงยังไงให้โดนเป้า ม่านไหมเล็งแล้วเล็งอีกตาแทบเหล่ กระสุนของเธอไม่เคยเจาะทะลุเป้าที่เล็งสักนัด เล็งหัวถูกท้อง เล็งหน้าอกถูกหัวเข่า เล็งหัวเข่าดันพลาดไปโดนข้อเท้า ฝีมือช่างมหาห่วยจนได้โล่ห่วยแตกมาครอบครอง
“ใจเย็นๆ ค่
