เมื่อถ่ายรูปจนพอใจแล้ว ทั้งคู่ก็จูงมือกันลงไปในน้ำทะเลใสสะอาด ปณัยกรโอบเอวของเธอไว้ ขณะที่คลื่นลูกเล็กๆ ซัดเข้ามาเบาๆ
“เปียโนมีความสุขไหม”
“มีความสุขที่สุดเลยค่ะ หนูอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้” เธอพูดเสียงหวานซบหน้าลงกับอกแกร่ง
“พี่ก็อยากให้เป็นแบบนั้น” เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ทั้งคู่ยืนกอดกันท่ามกลางความสงบของท้องทะเล จูบหวานถูกมอบให้กันและกันอย่างเนิ่นนาน ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินขึ้นฝั่งเพื่อกลับบ้านพัก
“ขอไปเล่นน้ำต่อที่สระได้ไหมคะ” สุพิชฌาย์กระซิบถามเมื่อมาถึงบ้านพัก
“พี่ว่าไปหาอะไรกินก่อนดีไหมแล้วค่อยกลับมาเล่น”
“แต่เปียโนไม่หิว”
“ถ้าเล่นตอนนี้ก็คงเล่นได้ไม่นาน แต่ถ้าไปกินข้าวก่อนเปียโนจะเล่นนานแค่ไหนก็ได้”
“ถ้างั้นไปกินข้าวก่อนก็ได้ค่ะ” หญิงสาวเองก็เริ่มหิวเธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปทานอาหารค่ำ
หลังจากทานอาหารค่ำแล้วปณัยกรและสุพิชฌาย์ก็กลับมายังบ้านพัก
“เปียโนไปเปลี่ยน
