เมีย(รัก)ที่ไม่ได้เลือก

ตอนที่ 2 ไม่พูดเพราะมันยังไม่ถึงเวลา

พุดน้ำบุษย์แต่งงานกับปิยังกูรเมื่อเกือบสี่ปีก่อนภายใต้เงื่อนไขที่ว่าภายในสี่ปีแรกของการแต่งงานจะไม่มีการหย่าร้างเกิดขึ้น... ตอนนั้นหญิงสาวเพิ่งจะอายุยี่สิบสี่ปีเพิ่งจะเรียนจบปริญญาโทมาหมาดๆ ยังไม่ได้เริ่มทำงานหรือใช้ชีวิตของตัวเองในแบบที่ต้องการและวาดฝันเอาไว้เลยด้วยซ้ำ

ช่วงแรกที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆพุดน้ำบุษย์ทำแค่ยิ้มหวานให้กับคำชื่นชมเยินยอไม่ได้ตอบโต้ไม่ได้ออกความคิดเห็นใดๆ ปล่อยให้คนที่อยากพูดพูดไป คนที่อยากชมชมไป เธอแค่มีหน้าที่ฟัง... ทว่าพอเวลานานไปรอยยิ้มของเธอที่คราแรกยิ้มหวานแค่ปากก็กลายเป็นยิ้มหวานทั้งตาทั้งปาก หัวใจที่เคยเต้นปกติเหมือนฟังเรื่องเล่าทั่วไปก็พองโตคับอกไม่ต่างจากบอลลูนที่ลอยสูงระลิ่วอยู่บนท้องฟ้า ทุกครั้งที่มีคนพูดชมสามีเธอก็จะยิ้มหน้าบานมีความสุขทุกครั้งที่ได้ยิน ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่รอยยิ้มของเธอค่อยๆแคบลง หัวใจพองโตของเธอค่อยๆเล็กลง จากลูกบอลลูนที่ลอยสูงก็กลายเป็นลูกโปงอัดแก๊สที่ลอยต่ำลงเรื่อยๆรอวันที่แก๊สหมด

ทั้งที่คิดมาตลอดว่าการแต่งงานภายใต้เงื่อนไขเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจที่ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่แรก เมื่อถึงเวลาที่ต้องหย่าก็แค่ต่างคนต่างไป สี่ปีมันอาจจะฟังดูนานแต่ว่าถ้าไม่คิดอะไรมันก็คือฤดูหนาวสี่รอบหรือคิดง่ายๆก็คือเราจัดงานวันเกิดอยู่สี่ครั้ง เพิ่งมารู้ซึ้งคำพูดของแก้วเจ้าจอมพี่สาวของเธอที่บอกว่า... เธอคิดอะไรง่ายเกินไป ก็ตอนที่แต่งงานใช้ชีวิตคู่ฉันท์สามีภรรยากับปิยังกูรมาจวบจนจะครบสี่

ระยะเวลาเกือบสี่ปีมันไม่น้อยเลย แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ยาวนานพอที่จะเปลี่ยนหัวใจของใครบางคนให้รักกันได้

คนภายนอกอาจจะกำลังอิจฉาเธอ แต่ทว่าเธอกำลังอิจฉาคุณหมอขวัญดาว

ไม่คิดว่าระยะเวลาไม่ถึงสองเดือนที่คุณหมอคนเก่งเรียนจบกลับมาจะสามารถทำให้ความคาดหวังว่าชีวิตการแต่งงานอาจจะไม่จบลงแค่สี่ปีตามเงื่อนไขสัญญาสั่นคลอน ปิยังกูรอาจจะไม่ใช่ผู้ชายสายหวาน ไม่ใช่สามีในอุดมคติ แต่ทว่าเกือบสี่ปีที่ใช้ชีวิตร่วมกันมามันก็ไม่ได้แย่ ยกเว้นคำรักที่ไม่เคยหลุดออกจากปากสามีนอกเหนือจากนั้นปิยังกูรคือสามีที่ดีคนหนึ่ง

ที่ผ่านมาเราสองคนไม่เคยพูดเรื่องหย่า พุดน้ำบุษย์ก็เลยยิ่งมั่นใจว่ามันจะไม่เกิดขึ้นเมื่อครบกำหนดสี่ปีตามสัญญา แต่ทว่าเธอคิดผิด ที่คิดว่าจะไม่มีการหย่ามันคือความคิดและความคาดหวังของเธอฝ่ายเดียว... เพราะสามีของเธอคงไม่ได้คิดแบบเดียวกัน

ที่เขาไม่พูดเพราะมันยังไม่ถึงเวลา

เขาแค่รอเวลา... รอให้อดีตคนรักเรียนจบกลับมาก็เท่านั้นเอง

ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงประทับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นของสามีด้วยแววตานิ่ง แต่ทว่าถ้ามองลึกลงไปจะเห็นประกายเศร้าสร้อยที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ ซึ่งหญิงสาวรู้ดีว่าจิตใจของเธอไม่ได้นิ่งอย่างที่พยายามแสดงออก

ใจของเธอมันไม่นิ่ง... ไม่เคยนิ่งมานานแล้ว

Phutnumbut : เดี๋ยวไปหานะ

Phutnumbut : อีก 10 นาทีน่าจะถึง

ส่งข้อความให้เพื่อนเสร็จก็กดเข้าไปที่หน้าห้องแซตของสามี ข้อความที่ส่งไปตอนสิบเอ็ดโมงยังไม่ถูกอ่าน แซตของเธอยังคงถูกดองอย่างสม่ำเสมอ ส่งข้อความหาสามีแต่ละครั้งก็ต้องรอสองถึงสามชั่วโมงหรือบางทีก็ลากยาวไปครึ่งค่อนวันถึงจะได้ข้อความตอบกลับ

ถ้าเป็นหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าเธอก็คงคิดว่าสามีงานยุ่งจนไม่มีเวลาตอบแซต แต่ทว่าตอนนี้ความเชื่อที่เธอเฝ้าบอกตัวเองมาตลอดถูกทำลายด้วยภาพตรงหน้า ทำให้เข้าใจได้ในทันทีว่า... สามีไม่ได้ยุ่งจนไม่มีเวลาตอบแซตของเธอ แต่ทว่าเวลาว่างในการตอบแซตขึ้นอยู่ที่ว่าใครเป็นคนส่ง

และแน่นอนว่าอภิสิทธิ์นั้นไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ... พุดน้ำบุษย์

ไม่ได้ตั้งใจเถลไถลเอ้อระเหยลอยชายอยู่ที่คอนโดเพื่อน เรื่องที่เจอสามีกับอดีตคนรักเก่าทำให้พุดน้ำบุษย์รู้สึกว้าวุ่นรู้สึกวูบโหวงในอกจิตใจไม่เบิกบานไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่ทว่ามันก็ไม่ถึงขั้นที่จะเอามาเป็นอารมณ์โกรธขึงทำให้เธอไม่อยากกลับบ้าน ที่กลับบ้านช้าเกือบจะสามทุ่มอีกไม่กี่นาทีเพราะเธอมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกับจารวีหลายเรื่อง หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องธุรกิจที่จะทำด้วยกัน เธอกับเพื่อนต่างเห็นพ้องต้องกันว่าอยากจะได้ข้อสรุปให้เร็วที่สุด เมื่อได้เริ่มคุยก็ติดพันกว่าจะได้ข้อสรุปสุดท้ายก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง

พุดน้ำบุษย์กำลังจะเดินเข้าบ้านซึ่งเป็นเรือนหอที่อยู่มาเกือบสี่ปีต้องหยุดเดินเมื่อเห็นรถเมอร์เซเดส-เบนซ์คันหรูของสามีวิ่งผ่านประตูรั้วบ้านเข้ามาพอดี หญิงสาวจึงยืนรอ ความรู้สึกหน่วงๆ วูบโหวงในอกด้านซ้ายกลับมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสาเหตุที่สามีเพิ่งกลับบ้านทั้งที่เลยเวลาเลิกงานมานานแล้ว

อยากจะคิดว่าที่สามีเพิ่งกลับบ้านเพราะอยู่เคลียร์งานที่บริษัทจนดึกดื่น แต่ทว่าภาพเมื่อตอนบ่ายระหว่างสามีกับอดีตคนรักทำให้เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้