เพียงครึ่งชั่วโมงผ่านไปเท่านั้น ร่างของโดมินิกก็มาหยุดตรงหน้าของหล่อน ทิพย์เกสรรีบลุกขึ้น ระบายยิ้มกว้างอย่างดีใจ หล่อนเดินเข้าไปหาเขา
“ทิพย์รู้อยู่แล้วล่ะค่ะว่ายังไงคุณก็ต้องมาหาทิพย์...” หล่อนสอดแขนเข้าไปในท่อนแขนของชายหนุ่ม ซบหน้าลงกับต้นแขนกำยำอย่างออดอ้อน
“คุณยังรักทิพย์อยู่ใช่ไหมคะ”
โดมินิกแกะมือของทิพย์เกสรออกจากแขนของตัวเอง และขยับถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว
“ผมไม่ใช่คนใจดำ ในเมื่อคุณเป็นลม ผมก็ต้องมาสิครับ”
“แค่นั้นเองเหรอคะ” ทิพย์เกสรอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“ทิพย์...ผมผิดที่ไม่สามารถกลับไปหาคุณได้อีก ดังนั้นผมยินดีจะชดเชยให้คุณทุกอย่าง คุณต้องการอะไร เงินทองมากมายแค่ไหน ผมยินดีจ่ายให้คุณ...”
ทิพย์เกสรดวงตาวาวโรจน์ มองหน้าโดมินิกด้วยความโมโห “นี่คุณคิดจะเฉดหัวทิพย์ทิ้งพร้อมกับเศษเงินของคุณเหรอคะ คุณมิก?!”
“ผมไม่เคยคิดแบบนั้น ผมก็แค่อยากให้คุณ...”
มือเล็กของทิพย์เกสรฟาดหน้าโดมินิก
