คุณลุงหมอขอรัก

ซวยแล้วต้องทำไง?

“อ่า สงสัยจะเอาไม่ออกแล้ว เอาไม่ออกแล้วเอื้อย”

“อะไรหา พูดอยู่ได้ เอาไม่ออก ๆ ก็แค่ดึงออกไป ไม่มีแรงเหรอ เสร็จแค่น้ำเดียวเองนะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าเอาไม่ออก!” เด็กหนุ่มชักโมโห หายใจเร็วขึ้นด้วยความตระหนก “ดึงเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเห็นรึยัง หอยเอื้อยไม่ยอมคายของนนท์”

“ทำอย่างกับของตัวเองใหญ่...” ว่าพลางขยับโหนกสวาทจะผละถอยออกเสียเอง แต่กลับยิ่งดูดลำเอ็นฝังลึกจมแน่นกว่าเดิม ทำเธอตกใจหน้าเหวอ อ้าปากหวอ อุทานลั่น “เฮ๊ย!!”

“ไงล่ะ แม่ง ทำไมเป็นแบบนี้วะ ซวยฉิบหาย เราต้องติดแหง็กกันแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ ทำไมตอนเอากับแตงโมไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย” เด็กหนุ่มเผลอโวยวายออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ ทำเด็กสาวที่ลำตัวผูกติดกับเขาถึงกับอึ้ง ใจสั่นไปทั้งดวง

“อะไรนะ! นี่นนท์ไปเอากับแตงโมมาเหรอ??” ซึ่งเป็นเพื่อนรักของเธอเอง

“อะ...” เด็กหนุ่มตกใจที่ตัวเองพลั้งปาก แต่ก็ไม่คิดแก้ตัว เพราะตอนนี้มีปัญหาใหญ่ให้กังวลมากกว่าแล้ว “ใจเย็น...”

“ทำแบบนี้ได้ไง นอกใจกันได้ไงหา!!”

“นี่ หยุดโวยวายก่อนได้มั้ย เรามาช่วยกันหาทางแก้ไขเรื่องนี้ก่อนเหอะ”

“ก็ออกไปสิไอ้คนทุเรศ เอาออกไปเลย” ว่าพลางพยายามดันหน้าท้องเด็กหนุ่มอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้ผล สองอวัยวะยิ่งดูดกันแน่นอย่างกับรักกันมาก

“แย่ชะมัด เอาไงล่ะทีนี้” เด็กหนุ่มโอดครวญ

“หยิบโทรศัพท์มาซิ” เธอสั่งเสียงดุ “เร็วๆ”

“จะทำไร” ถามกังวลแต่ก็รีบเอื้อมหยิบโทรศัพท์ให้เธอ “อย่าบอกนะว่าจะโทรหาพ่อแม่ เราสองคนตายแน่”

“ฉันไม่บ้าขนาดนั้นหรอกน่า” ว่าพลางสไลด์หน้าจอโทรศัพท์เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการที่เป็นอยู่ แล้วก็พบคำตอบชวนเหวอ “หา! ภาวะจิ๋มล็อก!!!”

“จิ๋มล็อก!!!! แม่งซวย แล้วต้องทำไง?”

อรลดาสีหน้ากังวล ส่งเสียงจิ๊กจั๊ก “มีสองทางเลือก รอให้หลุดเอง หรือไม่ก็ต้องไปโรงพยาบาล”

“แล้วถ้ามันไม่หลุดล่ะ”

“ก็ไปโรงพยาบาลไง!!”

“แล้วเราจะไปสภาพนี้น่ะเหรอ ชุดนักเรียนนะโว๊ย ให้ตายเหอะว่ะ นนท์เป็นประธานนักเรียนนะเอื้อย เป็นนักเรียนดีเด่นเลยนะ ป๊าม๊าเอาตายแน่”

อรลดากรอกตามองบน “ไม่ว่าแกจะเป็นใคร แต่หลังจากที่แกเอาคว...เท่านิ้วก้อยออกไปได้แล้ว เราสองคนก็เลิกกันเลยเหอะ”

“อะไรนะ! เลิกเลยเหรอ ความผิดนนท์รึไงที่จิ๋มล็อก แม่งเอ๊ย!” เด็กหนุ่มโวยวายหน้าเสียหน้าเซียว พยายามดึงลำเอ็นไม่หยุด แต่ก็ไม่สามารถเอามันออกมาจากช่องสวาทได้ “เอื้อยนั่นแหละ ตื่นเต้นเกินเหตุ เกร็งเหมือนจะช็อคตลอดเวลา มันเลยล็อก”

“ก็มันเสียวนี่ แล้วนนท์ก็ทำแรงเกิ๊น อันเท่านิ้วก้อยแต่ซอยไม่ยั้งเลย” อรลดาชักสีหน้าอย่างเหลืออด พยายามหาทางออกด้วยการคิด แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ “จริงสิ ลุงแทนเป็นหมอนี่นา ลุงแทน!!”