“ถ้าธุระของคุณมีแค่นี้ ฉันขอตัวล่ะค่ะ”
ความเจ็บใจทำให้พเยียไม่สามารถจะทนนั่งฟังอแมนด้าพูดได้อีกต่อไป เพราะทุกคำที่เจ้าหล่อนพ่นออกมานั้นช่างไม่ต่างจากมีดคมๆ สักนิด
“เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้พูดบางอย่างกับเธอเลย”
คนที่กำลังลุกขึ้นยืนชะงัก หันกลับมามองคู่สนทนาด้วยสายตาแคลงใจ “กับฉันหรือคะ อย่าบอกนะว่าที่คุณมาที่นี่ในวันนี้ก็เพราะฉัน?”
“ใช่ ฉันมาหาเธอ... มีเรื่องจะพูดด้วย”
พเยียตัดสินใจนั่งลงอีกครั้ง “ฉันกำลังตั้งใจฟังอยู่ค่ะ”
อแมนด้าระบายยิ้มเย็นเฉียบก่อนจะพูดออกมา “ฉันต้องการให้เธอไปจากมาร์คอสซะ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี”
พเยียเม้มปากแน่น โทสะแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง “แล้วฉันจำเป็นต้องทำตามในสิ่งที่คุณต้องการด้วยหรือคะ คุณอแมนด้า”
“ฉันเตือนด้วยความหวังดี หากเธอไม่อยากเสียใจมากกว่าที่เป็นอยู่ มาร์คอสไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหน พอๆ กับที่ไม่มีความคิดที่จะแต่งงานนั้นแหละ เขาเกลียดการแต่งงาน เกลีย
