พรานขะยีสั่งเสียงเข้ม จ้องมองลังสัมภาระสองใบที่เหลือ เพราะมันคือปืนกับลูกกระสุน ราวกับพรานขะยีล่วงรู้ว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ต้องได้งัดมันขึ้นมาใช้
ซึ่งก็เป็นจริงตามลางสังหรณ์
ปังๆๆๆๆๆ…!
เสียงปืนดังสลับขึ้นชุดใหญ่ พอจะแยกแยะได้ว่ามีทั้งปืนยาว ปืนเล็ก และปืนสั้น
เสียงนั้นใกล้มากจนทุกคนต้องหมอบต่ำลงตามสัญชาติญาณระวังภัย เปลวใช้ร่างสูงใหญ่ของตน กำบังร่างของพริมที่กลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา
“มันใกล้มาก...นาย! อย่าออกไปจากป่าไผ่บ้างหน้าเป็นอันขาด”
พรานขะยีบอกเบาๆ กวักมือให้ทุกคนไปหลบรวมกันที่หลังป่าไผ่ซึ่งแลเห็นอยู่ไม่ไกล เพราะเป็นคนที่เดินอยู่หน้าสุดและเห็นสถานการณ์ตรงหน้าชัดเจนกว่าทุกคน
แม้ไม่เห็นภาพการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้น ทว่าเสียงปืนนั้นก็ใกล้จนได้กลิ่นไหม้ของดินปืนคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เพราะอยู่ใต้ทิศทางลม
“ผมจะเข้าไปดู” พรานเฒ่าหันมากระซิบ
“ระวั
