มาตลอดก็คือ ‘เสือสมิง’ ซึ่งเธอไม่อาจล่วงรู้ถึงต้นสายปลายเหตุที่ถูกมันรังควานถึงชีวิต
“พริมห่วงพี่ชานนท์ค่ะ…สองวันผ่านมาแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรคืบหน้า”
หญิงสาวเปรยขึ้นมาเบาๆ แววตาคู่หวานมีแววกังวลใจฉาบเอาไว้ชัด เปลวบีบมือเธอที่กุมมือเขาให้แน่นขึ้น
“คืบหน้าครับ…” ทรงกลดนึกขึ้นได้
ทุกคนหันมองทรงกลดเป็นตาเดียวกัน
“หญิงสาวชาวป่าคนนั้นบอกว่าชานนท์ไม่ได้อยู่แถวนี้…นางบอกว่าเอื้องพลายชมพูอยู่ทิศใต้จากจุดที่เราอยู่” ทรงกลดทอดสายตาออกไปยังผืนป่าเบื้องหน้าที่แลเห็นแต่ความมืดมิดในสายตา
“จะเชื่อได้อย่างไรว่าหญิงสาวชาวป่าผู้นั้นไม่ได้โกหก” เปลวตั้งข้อสันนิษฐาน
“ดวงตาโกหกไม่ได้” ทรงกลดรีบตอบ
จากดวงตาที่สุกใสราวกับคริสตัลของหล่อนที่เขาได้เห็น…ทำให้เขาเชื่ออย่างนั้น
“ดูเหมือนว่าการพบกันกับสาวชาวป่าในครั้งนี้…จะไม่ธรรมดาซะแล้ว ถ้าถึงขั้นมองตากันลึกซึ้งมาแล้ว” เปลวแซวเพื่อนรัก หัวเราะเบาๆ
“นางสว
