พรานขะยีกล่าวราวจะบอกให้กะจาและอะย่วยเตรียมพร้อม จากนั้นทุกคนก็แยกกันกลับเข้ากระโจมพัก เพื่อนอนเอาแรงไว้กรำศึกหนักตอนรุ่งเช้าที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่นาน
ดึกของคืนนั้น ที่ริมสระน้ำ ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ช่วยกำบังหยาดน้ำค้างยามค่ำคืน ที่พร่างพรมลงมาเป็นฝอยฝน จนชุ่มอยู่ตามพื้นหญ้าเย็นยะเยียบ รู้สึกได้ตอนที่เท้าเหยียบไปโดน
ทรงกลดเอนร่างพิงต้นไม้ใหญ่ ยูร่าพิงหลังลงบนลำตัวของเอาอีกที แขนทั้งสองข้างของทรงกลด สวมสอดกอดเอวของยูร่าเอาไว้แน่น ทอดสายตามองผืนฟ้าพร่างดาว นิ่งฟังเสียงหัวใจของกันและกันอยู่เงียบๆ ซึมซับความสุขในปัจจุบันขณะ เหมือนกับรู้ว่ามันกำลังจวนเจียนจะหมดลงไปทุกที เหมือนเวลาที่มี…ใกล้หมดลงไป อนาคตเป็นสิ่งที่คลุมเครือ...และไกลเกินกว่าจะไปคิดถึงมัน แค่คิดเพียงว่าจะผ่านศึกในวันรุ่งขึ้นไปได้อย่างไร?...คำตอบก็ล้วนฝากไว้กับความไม่แน่นอนทั้งสิ้น “ทำไมเจ้าไม่บอกข้า...ทั้งที่เจ้าเองก็รู
