“น่าหลัง”
เสียงของหลี่เจิ้นดังขึ้นพร้อมกับเสื้อคลุมหนังหมีดำไหล่ทั้งสองข้างให้อบอุ่นยิ่งขึ้น น่าหลังจึงหันกลับมามองเขาด้วยรอยยิ้ม ทอดสายตามองหน้าอันหล่อเหลาที่โรยราไปตามกาลเพลา ถึงจะโรยราแต่ยังคงความหล่อเหลา แบบฉบับของเขา บนใบหน้ายังหนวดเคลาขึ้นบนโหนกคางรวมไปถึงเหนือริมฝีปากตาม
“น่าหลัง ขอบใจเจ้านะ ที่บุตรชายให้ข้าถึงสามคน พวกเขายังเป็นขุนนางที่โปรดปรานของต้าหวาง และยังมีบุตรสาวอีกหนึ่งคน ในใจของข้าเจ้าเป็นฟูเหรินที่ดีที่สุด เป็นเหนียงชินที่ดีที่สุด” หลี่เจิ้นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลโอบกอดร่างอวบอิ่มของนาง นางก็โอบกอดเขาเช่นกัน รับไออุ่นจากร่างหนาที่แผ่เข้ามาในใจของนาง หลายปีมานี่นางได้รับความรักของฟูจวินอย่างเอ่อล้นยิ่งนัก
“ข้าดีใจที่มีเจ้า และเป็นเหนียงชินของลูกๆ ของข้า ข้าไม่เสียดายเลยที่มีเจ้าอยู่ร่วมชีวิต” จู่ม่งเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน และงดงามยิ่งนัก
“ข้าดีใจที่พวกท่านร
