บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นชยธรก็ต้องแปลกใจเมื่อพ่อแม่ของเขาไม่สนใจการย้ายห้องของมธุรสลดาอย่างที่เขานึกกลัวเอาไว้ ท่านทั้งสองกลับยิ่งเอาอกเอาใจมธุรสลดายิ่งกว่าลูกแท้ๆ อย่างเขาเสียอีก
มันทำให้เขานึกเป็นห่วงมารดาว่าท่าหากวันหนึ่งมธุรสลดาเก็บกระเป๋าออกจากบ้านไปท่านจะเสียใจสักแค่ไหนกัน
“ทานอีกสิลูก อาหารนี่แม่ทำสุดฝีมือเชียวนะ”
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะคุณแม่ น้ำผึ้งจะทานให้เยอะๆ ค่ะ” มธุรสลดาทานอาหารรสชาติอร่อยฝีมือแม่สามี แต่ก็รู้สึกฝืดคอเหลือเกินเมื่อมีสายตาคมกล้าจดจ้องอยู่
“บำรุงเข้าไปเยอะๆ เดี๋ยวอีกหน่อยก็เป็นแม่คนแล้ว อ่ะนี่ลูก ข้าวติดคอต้องทานน้ำมะพร้าวเข้าไป” เมื่อลูกสะใภ้สำลักข้าวนางก็ยื่นน้ำให้อย่างเอาใจ
“คุณแม่คะน้ำผึ้งยังไม่ท้องนะคะ ขืนขุนไปก็พองเป็นพะโล้เปล่าๆ สิคะ” เธอตอบกลับแสดงความแจ่มใสกลบเกลื่อน
“ไม่ท้องก็ไม่ท้อง แต่ก็ทานไปเถอะ เท่านี้ไม่อ้วนหรอกลูก วันนี้ยัยน้ำชายังโทรมาบอกเลยว่าเมื่
