ที่อู่ซ่อมรถยนต์ของชาครียามีรถยนต์จอดอยู่เรียงราย ทั้งรถยนต์สภาพดีมี่มาตกแต่งเพิ่มเติมและรถยนต์ที่สภาพไม่ปกติมาเข้ารับการซ่อมแซม ช่างกว่าสิบคนในอู่ต่างก็มีงานล้นมือ รวมทั้งเจ้าของอู่ก็ขะมักเขม้นซ่อมรถยนต์ด้วยใจรักไม่ต่างกัน
“พี่น้ำชา มีโทรศัพท์ฮะพี่”
“ด่วนมั้ยไอ้อ๊อด ถ้าไม่ด่วนบอกคนที่โทรมาว่าเดี๋ยวเย็นๆ พี่โทรกลับ” เสียงใสก้องกังวานมาจากใต้ท้องรถ
“แป๊บหนึ่งนะพี่น้ำชา” ลูกน้องบอกก่อนจะคุยกับคนในสาย
“เอ่อ พี่น้ำชาให้ถามน่ะครับว่าด่วนมั้ย ถ้าไม่ด่วนจะโทรกลับตอนเย็น ครับ ครับจะบอกให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ พี่น้ำชาแม่พี่บอกว่าเป็นเรื่องด่วนคอขาดบาดตายไม่รับตอนนี้ไม่ได้ครับ” ชาครียาได้ยินก็หัวเราะในความพาซื่อของลูกน้องก่อนจะคลานออกจากใต้ท้องรถมารับโทรศัพท์ไป
“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรกว่าเป็นแม่พี่ ขอบใจมากล่ะ จะไปทำอะไรก็ไปเถอะไป” ชาครียาโบกมือไล่ลูกน้องก่อนจะกรอกเสียงไปในสายโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะแม
