บทที่ 8
ความทรงจำเลือนราง
หลังจากที่ปืนรบออกไปประชุมใบบัวจึงเดินสังเกตรอบๆ ห้องทำงานอีกครั้งโดยเฉพาะภาพวาดสีน้ำมันที่ติดอยู่บนผนัง เธอรู้ว่าตัวเองเป็นคนชอบวาดรูป ชอบศิลปะจึงเลือกเข้าเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ทำให้เธอมีความรู้ และความสามารถในการวาดรูปได้เป็นอย่างดี คงเพราะภาพนี้เป็นภาพที่เธอวาดจึงทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยเป็นพิเศษ
เสียงเกลียวคลื่นกระทบกับชายหาดดังขึ้นเป็นระยะ พร้อมกับสายลมที่พัดผ่านไปมา กลิ่นอายของน้ำทะเลที่ทำให้หญิงสาวที่กำลังนั่งสะบัดพู่กันวาดวิวทิวทัศน์ด้านหน้ารู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก
“มานั่งวาดภาพอะไรตรงนี้ลมแรงจะตายไม่หนาวเหรอ”
ภาพเหตุการณ์ที่เธอนั่งวาดรูปอยู่ริมทะเลพร้อมกับมีผู้ชายถือผ้าคลุมมาคลุมไหล่ให้เธอแวบเข้ามาในความทรงจำทำให้ใบหน้าหวานเริ่มเหยเกด้วยความทรมาน มือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมศีรษะเมื่ออาการปวดศีรษะเริ่มรุนแรงขึ้น ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้น แต่น้ำเสี
