จิณ
“ไง กว่าจะกลับบ้านได้” เสียงของพ่อดังขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน และนี่ถือเป็นครั้งแรกเลยที่ผมกลับมาบ้านหลังจากกลับจากต่างประเทศได้เกือบปี
“ก็ผมพึ่งว่างนี่ครับ” ผมบอกพ่อก่อนจะเดินไปอ้อนแม่
“คิดว่าลืมคนแก่ที่บ้านแล้วซะอีก” แม่ว่าขึ้นอย่างงอนๆ
“ลืมได้ยังไงครับ รักมากขนาดนี้” ผมอ้อนแม่ออกไป แล้วพ่อก็แทรกขึ้น
“อ้อนให้ตายก็ลบสิ่งที่แกทำผิดไม่ได้หรอกนะ” พ่อว่าออกมา ทำให้ผมเงยไปมองหน้าพ่อ
“เรื่องอะไรครับ” ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าพ่อหมายถึงอะไร แต่ผมก็แค่ไม่รู้ว่าท่านรู้มากน้อยแค่ไหน และก็ไม่อยากบอกท่านด้วย ยิ่งถ้าแม่รู้ว่าผมทำอะไรไว้ด้วยนะ รับรองโดนบิดหูหลุดแน่
“ตอนนี้แกโตแล้ว ทำอะไรฉันไม่ยุ่ง” พ่อว่าแล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ แต่การที่พ่อพูดแบบนี้คือการวางระเบิดให้ผมไง
“เรื่องอะไรกันคะ ทำไมคุณพี่ไม่บอกฉันบ้าง” นั่นแหละระเบิดที่ผมว่า การที่พูดอะไรไม่เคลียร์แบบนี้
