วิวาห์รักจอมเถื่อน

1

“พีช มานี่ก่อนลูก”

พริมาภาซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าช่างแต่งหน้าที่จ้างมาช่วยเธอแต่งหน้าแต่เช้าเพราะวันนี้เธอคือหนึ่งในเพื่อนเจ้าสาว ถูกลากกึ่งจูงด้วยฝีมือของผู้เป็นแม่ที่ทำหน้าเครียดจัด มือของแม่ที่กำรอบข้อมือเล็กของเธอนั้นแน่นมากเสียจนเธอรู้สึกเจ็บ แต่ก็ไม่กล้าประท้วงเพราะบรรยากาศอึมครึมรอบตัวท่านที่เธอสัมผัสได้

ถึงตอนนี้จะยังไม่มีแขกเหรื่อมาเท่าไร เพราะเป็นพิธีหมั้นช่วงเช้าที่จัดเป็นส่วนตัวที่บ้านของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นแขกเหรื่อที่เป็นคนสนิทก็เริ่มทยอยมาแล้ว อย่างญาติสนิทที่มาช่วยงานกันในวันนี้

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะแม่”

พริมาภากระซิบถามมารดาด้วยท่าทีสงสัยที่ห้ามไม่อยู่อีกต่อไป เธอฉุดมือท่านที่จะเปิดประตูห้องทำงานของคุณพ่อเอาไว้ก่อน ทว่าพรรณวดีแม่ของเธอไม่ยอมตอบ แต่เปิดประตูออกกว้าง จากนั้นจึงดันเธอให้เข้าไปในห้องแล้วจึงปิดประตูตามหลัง โดยทิ้งความสงสัยเอาไว้เต็มเปี่ยมในใจเธอ

“พีชมาแล้วเหรอลูก”

เสียงของบิดาเอ่ยทักเธอขึ้นมาทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมองท่าน ดวงตาเหลือบเห็นเช่นกันว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องทำงานของคุณพ่อด้วยเช่นกัน

“คุณพ่อ”

พริมาภาเรียกหนึ่งในคนที่ยืนอยู่กลางห้อง แล้วก้าวตรงไปหาทิวัตถ์ผู้เป็นบิดา โดยทำเป็นมองไม่เห็นร่างสูงใหญ่ของ ‘เจ้าบ่าว’ ของงานวันนี้ไป

ถึงเขาจะมาเป็นพี่เขยของเธอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ แต่พริมาภายอมรับว่าเธอไม่ชอบหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย ทว่าจะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขาเป็นคนที่พี่สาวของเธอรักและจะใช้ชีวิตด้วย ถึงเธอจะบังเอิญไปรู้เบื้องหลังหน้ากากสุภาพบุรุษของเขา แต่ก็จำเป็นต้องเก็บเงียบเอาไว้เพื่อไม่ให้พี่สาวของตัวเองเสียใจ

“คุณพ่อคิดจะทำอย่างนี้จริงๆ เหรอครับ”

จู่ๆ คนที่ยืนเงียบมาตลอดก็เป็นฝ่ายพูดขึ้น เสียงทุ้มนุ่มนั่นทำให้พริมาภาหันไปมองหน้าคนพูด แล้วจึงเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้ ดรัสตัน แมคไกวร์ ยังคงอยู่ในชุดเสื้อโปโลและกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ ไม่ได้เตรียมตัวเป็นพิเศษ หรือใส่สูทที่เขากับพี่สาวเธอไปเลือกกันก่อนจะแต่งงาน ซึ่งตอนนั้นพี่แพรยังทรมานเธอด้วยการขอร้องแกมบังคับให้เธอไปช่วยเลือกชุดแต่งงานเป็นเพื่อน โดยมีดรัสตันหน้าบูดบึ้งไม่พอใจอยู่ตลอด แต่พี่สาวเธอเวลานั้นไม่สนใจสักนิด แถมยังให้เธอเลือกชุดเพื่อนเจ้าสาวที่ร้านเดียวกันและเข้าเซตกันด้วย โดยที่เธอยากจะปฏิเสธได้ว่าต้องการมาอีกทีวันหลัง แต่พี่สาวเธอในเวลานั้นกลับไม่ยอมสักนิดเดียว

พอสิ้นคำถามของดรัสตันที่ฟังแล้วชวนงุนงง พริมาภาจึงเริ่มสงสัยถึงความผิดปกตินี้มากขึ้น แล้วยิ่งสังเกตคนรอบตัวตอนนี้ก็พบสีหน้าอึมครึมเคร่งเครียด โดยเฉพาะมารดาของเธอที่มีสีหน้าเครียดจัด ใบหน้าสวยที่คล้ายคลึงกับพี่สาวของเธอนั้นใกล้จะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ

‘นี่มันอะไรกัน’

“ถ้าไม่ทำอย่างนี้แล้วจะให้พ่อยกเลิกงานเหรอคุณดรัสตัน”

บิดาของเธอถามคนตัวสูงกว่า และได้รับสีหน้าเย็นชาดุดันจากเขาทันที

พริมาภาคันยุบยิบในใจ อยากจะถามออกไปว่าเกิดอะไรขึ้นแต่กลับรู้สึกว่าไม่เป็นการสมควร เธอได้แต่ปลีกตัวไปยืนข้างๆ บิดา แล้วทำตัวเหมือนคนไร้ตัวตน

ทว่าสายตาที่ ‘ว่าที่พี่เขย’ มองเธอมากลับทำให้เธอรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยร่องรอยของการพิจารณา เหมือนเขากำลังสำรวจสินค้า ซึ่งมันทำให้พริมาภาไม่ชอบใจเลยสักนิดเดียว

หญิงสาวลอบถลึงตาดุใส่อีกฝ่าย แสดงออกชัดเจนถึงความเป็นอริที่เธอมีให้เขามาแต่ไหนแต่ไร และดรัสตันก็ใช้ดวงตาสีน้ำตาลทองของเขามองเธอราวกับสมเพช มันทำให้พริมาภารู้สึกเดือด หมอนี่มองเธออย่างหยาบคายก่อนแท้ๆ แทนที่จะรู้สึกละอายใจบ้าง ยังมีหน้ามาท้าทายอีก นี่ถ้าเธอเป็นคนเลือดร้อนละก็ เธอคิดว่าเธอเข้าไปต่อยหน้าเขาแล้วแน่ๆ ที่มองเธออย่างนี้

“คุณคิดว่าลูกสาวคุณจะยอมเหรอ”

ดรัสตันเอ่ยขึ้นมาคำหนึ่งหลังละสายตาจากพริมาภาไปมองสบตาคนถาม ก่อนจะพยักพเยิดหน้ามาทางเธอ ทำเหมือนพริมาภาไม่ได้อยู่ตรงนั้น

“ยายพีชก็เป็นคนในครอบครัวตันติภพคนหนึ่ง ยังไงแกก็คงไม่ยอมให้บ้านนี้ล้มละลายหรอก”

‘ล้มละลาย?’

เป็นครั้งแรกที่พริมาภาได้ยินคำนี้จากบิดา หญิงสาวเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล ทว่าก่อนจะได้เอ่ยอะไรออกไป บิดาก็หันมาทางเธอ ท่านจับต้นแขนเธอเอาไว้แน่นเหมือนกลัวเธอจะหนีไปอย่างไรอย่างนั้น

“พีช...”

พริมาภาเงยหน้ามองบิดา สายตาเธอเต็มไปด้วยคำถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่บิดาไม่ยอมตอบ ท่านมองเธอด้วยสายตาเคร่งเครียดจริงจังก่อนที่ท่านจะเอ่ยต่อมา

“พีชต้องแต่งงานกับพี่เขาแทนพี่แพรนะลูก”

“คะ?”

คราวนี้พริมาภาร้องออกมาเสียงดัง สีหน้าตื่นตะลึง ริมฝีปากเล็กอ้าค้าง เธอจะต้องฟังอะไรผิดไปแน่ๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามออกไป บิดาของเธอก็ย้ำมาอีกครั้ง

“พ่อจะให้พีชแต่งงานกับคุณดรัสตันแทนแพร เพราะว่าแพร...แพรหนีไปแล้ว!” ตอนท้ายน้ำเสียงของท่านเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวเมื่อคิดถึงลูกสาวคนโตที่จู่ๆ ก็ทิ้งทุกอย่างไปง่ายๆ อย่างนี้ ทั้งๆ ที่แพรรัมภาก็รู้ดีว่างานแต่งงานนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร อีกอย่างแพรรัมภาก็คบกับดรัสตันมาหลายปี กระทั่งจะแต่งงานกันวันนี้ จู่ๆ ก็เล่นเททุกอย่างแล้วหายตัวไป

ยายเด็กอกตัญญู!

คนเป็นบิดากราดเกรี้ยวหัวเสียจนแทบอยากจะอาละวาด แต่สิ่งที่ทำได้คือทำให้ทุกอย่างดำเนินต่อไป

เขาล้มงานแต่งงานนี้ไม่ได้ เพราะไม่เพียงแค่งานล้มเท่านั้น แต่บริษัท ครอบครัวของเขา ทุกอย่างก็จะล้มตามกันไปหมดเหมือนโดมิโน่

เจ้าหนี้อย่าง ดรัสตัน แมคไกวร์ จะไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ!

ที่ผ่านมาดรัสตันยื่นมือช่วยเหลือครอบครัวของเขามาตลอดก็เพราะเห็นแก่แพรรัมภา ทิวัตถ์รู้ว่าดรัสตันไม่ได้ชอบเขานักหรอก แต่ที่ยอมทนเพราะยังมีแพรรัมภาอยู่ ทว่าตอนนี้แพรรัมภาที่ไม่เคยส่งสัญญาณใดๆ มาก่อนเลยว่าไม่อยากแต่งงานก็ทิ้งทุกอย่างไปดื้อๆ ทำให้ความต้องการของเขาสูญสลาย สิ่งที่เขาวาดฝันเอาไว้เหมือนโดนขยี้ซ้ำ ดรัสตันเองก็ไม่มีทีท่าจะโอนอ่อนยินยอมอะไรอีกเพราะไม่มีแพรรัมภาเป็นเครื่องต่อรองแล้ว ทิวัตถ์ทั้งกลัวทั้งเกรี้ยวกราดที่จะสูญเสียทุกอย่างไป เขาแก่แล้ว ไม่อยากล้มจนกลายเป็นคนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เขาจะไม่ยอมให้ความหวังเดียวในการกอบกู้ฐานะครอบครัวตัวเองหลุดลอยไปโดยเด็ดขาด

ในเมื่อตอนนี้ยังเหลือพริมาภาอีกคน ดรัสตันเองก็อยากแต่งงาน จะเป็นใครก็คงไม่สำคัญหรอกจริงไหม

“พ่อคะ!”

พริมาภาได้แต่ร้องออกมาอย่างพูดไม่ออก เธอหน้าเสีย มองหน้า ‘ว่าที่พี่เขย’ แล้วก็เห็นว่าแม้เขาจะมีสีหน้าไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่คัดค้านอะไรออกมา ทำราวกับว่าเขารับข้อเสนอให้เธอแต่งงานกับเขาแทนพี่แพรได้อย่างไรอย่างนั้น

บ้าเหรอ! จะให้เธอแต่งงานกับดรัสตันแทนที่พี่สาว มันบ้าชัดๆ นี่ไม่ใช่ละครนะ!

ถึงเธอจะรู้มาจากพี่แพรอยู่บ้างว่า ที่จู่ๆ ดรัสตัน แมคไกวร์ ก็เร่งรัดอยากจะแต่งงานทั้งๆ ที่ทั้งเขากับพี่แพรยังไม่ได้มีแผนการแต่งงานกันด้วยซ้ำเป็นเพราะปัญหาทางครอบครัวของเขา ดรัสตันไม่ต้องการรับช่วงต่อดูแลธุรกิจหลักของตระกูล ชายหนุ่มต้องการเสียสละตำแหน่งนี้ให้พี่ชายฝาแฝดของตนเอง เขาจึงเลือกที่จะแต่งงาน งานแต่งงานเร่งด่วนนี้จึงเกิดขึ้น

พี่สาวของเธอกับดรัสตันคบกันมายาวนานตั้งแต่สมัยมัธยม แยกกันไปบ้างตอนเรียนมหาวิทยาลัยเพราะดรัสตันไปเรียนต่อที่อเมริกา ส่วนพี่สาวเธอเรียนระดับปริญญาตรีที่นี่ แต่ถึงอย่างนั้นช่วงเรียนปริญญาโทก็เรียนด้วยกัน เป็นทั้งแฟนและเพื่อนสนิทที่คบกันมาเป็นสิบๆ ปี

แต่ใครจะคิดว่าพอถึงเวลาสำคัญอย่างนี้ จู่ๆ พี่สาวของเธอก็ทิ้งว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองแล้วหายไปดื้อๆ!

“พีชอย่าดื้อ!”

คราวนี้บิดาจับสองไหล่ของเธอเอาไว้แน่น เมื่อเธอทำท่าสลัดหนี แต่ท่านไม่ยอมปล่อย โดยที่ข้อมือเธออีกข้างก็ถูกมารดาฉวยจับไว้

เห็นได้ชัดเจนแล้วว่าทั้งสองคนนี้รวมถึงดรัสตันรู้เห็นเป็นใจกัน และเผลอๆ ก็ตกลงกันได้เรียบร้อยแล้ว!