7
1370 Words
“อือ” หญิงสาวร้องในลำคอตอบรับ “ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลย”
เธอว่าดรัสตันอาจจะรู้ปัญหา แต่ใครจะไปกล้าถามเขาล่ะจริงไหม ในเมื่อตอนนี้เขากลายเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ของบ้านเธอน่ะ
ยังไม่รวมว่าเธอยังต้องการเงินรักษาแม่ที่ใกล้จะผ่าตัดแล้ว...
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” อิงฟ้ามีสีหน้าครุ่นคิด แต่เมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไรก็ถอนหายใจยาวแล้วถามด้วยความสงสัยต่อมา “แล้วทำไมไม่ยกเลิกงานล่ะ ทำไมต้องให้แกเข้าพิธีแทน”
“ก็...”
พริมาภาหลุบเปลือกตาลงต่ำ ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไรดี
อิงฟ้าไม่อาจทนเก็บความสงสัยของตนเองได้อีกต่อไป จึงเขย่าแขนเพื่อนสนิทเร่งเร้าอีกฝ่ายยิกๆ
“ก็อะไร เร็ว อยากรู้”
“ก็ยกเลิกไม่ได้” พริมาภายอมตอบในที่สุดในสภาพหัวสั่นหัวคลอนเพราะโดนเขย่าตัว “ฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่างานแต่งงานนี้มัน...”
“มันทำไม”
คราวนี้พริมาภาคลายริมฝีปากที่กัดแน่นออก แล้วค่อยๆ บอกออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“มันเป็นงานแต่งงานใช้หนี้น่ะสิ!”
“แต่ง! งาน! ใช้! หนี้!”
อิงฟ้าได้ยินอย่างนั้นก็พูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงแทบจะเป็นตะโกนเน้นย้ำทุกคำ พริมาภายกมือขึ้นตีแขนเพื่อนสนิทหนักๆ แล้วปรามอีกฝ่ายเสียงดังไม่แพ้กัน
“ไอ้อิง! เงียบ! แกจะตะโกนให้คนรู้ทั้งหมดหรือไง”
เธอก็อายเป็นเหมือนกันนะ เพราะนี่ไม่ต่างจากที่เธอขายตัวเองให้กับดรัสตันหรอก!
แถมยังเป็นคนที่เธอเกลียดที่สุดด้วย!
ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งทั้งโกรธและเกลียดทุกอย่างที่ทำให้ตนเองตกอยู่ในสภาพนี้
“โอ๊ย ไอ้พีช!” คนโดนตีร้องด้วยความเจ็บแล้วลูบบริเวณที่โดนตีป้อยๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องพูดไปว่า “มิน่าล่ะพี่แพรถึงหนีไป หรือว่าจริงๆ พี่แพรกับแฟนเขาไม่ได้รักกันวะ แล้วคบกันทำไม ฉันไม่เข้าใจความคิดผู้ใหญ่จริงๆ”
ตอนท้ายอิงฟ้าพยายามวิเคราะห์ เอ...คิดแล้วก็เป็นไปได้นะ เพราะตลอดหลายปีที่รู้จักคู่รักคู่นี้มา บอกตามตรง เธอก็คิดมานานแล้วละว่าพี่แพรกับคุณดรัสตันอะไรเนี่ยไม่ได้ดูเป็นแฟนกันเลย พวกเขาเหมือนเพื่อนสนิทกันมากกว่า เพียงแต่คิดว่าที่พวกเขามีท่าทีต่อกันเช่นนี้เป็นเพราะคบหากันมานานมากแล้ว จึงไม่ได้สงสัยอะไรมาก พอเกิดเรื่องขึ้นก็เลยรู้สึกเอะใจฉุกคิดขึ้นมาได้บ้าง
แต่นั่นแหละ มันก็เป็นแค่การคาดเดา ไม่มีใครตอบได้นอกจากเจ้าตัวเท่านั้น ซึ่งรู้กันอยู่ว่าคนหนึ่งหนีไปแล้ว อีกคน...ใครจะไปกล้าถาม
“ฉันก็ไม่เข้าใจ”
พริมาภาตอบเพื่อนสนิท เธอน่ะไม่เคยสนใจความสัมพันธ์ของพี่สาวกับดรัสตันเท่าไรนักหรอก เป็นเพราะเธอไม่ชอบดรัสตัน ทุกวันได้แต่ภาวนาให้เขาเลิกกับพี่สาวของเธอ เพราะเธอรับนิสัยตีสองหน้าของเขาไม่ไหว สิ่งที่เธอรู้เห็นมามันมีมากเกินไป แต่ที่พูดไม่ได้เป็นเพราะพี่แพรดูรักเขาในตอนที่เธอเกริ่นเรื่องนี้ขึ้นมา
กระทั่งได้รู้ตอนนี้เองว่า บางทีคนที่ไม่อาจเลิกได้อาจจะเป็นพี่สาวของเธอมากกว่า
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ความสัมพันธ์ของพี่แพรกับดรัสตันมีเรื่องเงินเข้ามาแบบนี้...เธอไม่เคยสังเกต
ไม่เคยรู้กระทั่งว่าครอบครัวของเธอลำบากมากแค่ไหน ทุกคนปิดเธอไว้ ให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของบ้านที่อยากทำ อยากได้อะไร ไม่เคยมีใครขัดเธอเลยสักครั้งเดียว...
อิงฟ้ามองใบหน้าบึ้งตึงของเพื่อน เข้าใจความคิดของพริมาภาเป็นอย่างดี เพื่อนเธอคนนี้เกลียด ดรัสตัน แมคไกวร์ มาตลอด ชอบพูดกรอกหูเธอเสมอว่าผู้ชายคนนั้นคือศัตรูฟ้าประทาน มีแต่ความร้ายกาจสองหน้า เป็นซาตานสวมชุดสูทของ ทอม ฟอร์ด ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ความป่าเถื่อน ปกปิดตัวเองด้วยความเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอม สารพัดคำด่าที่เอามาพ่นใส่เธอหลังเผชิญหน้ากัน ถ้าเป็นเรื่องของดรัสตัน พริมาภาคนน่ารักก็จะกลายเป็นแม่สาวปากร้ายไปในทันที
แต่พอมองเพื่อนสนิทที่อยู่ในชุดเจ้าสาวในวันนี้แล้วอิงฟ้าก็อดขำกับชะตากรรมของอีกฝ่ายไม่ได้ และอดปากไม่อยู่ พูดกระเซ้าขึ้นมาว่า
“แล้วแกไม่ชอบหน้านายดรัสตันอะไรนี่ด้วยนี่ สมใจแกนะที่เขาไม่ได้มาเป็นพี่เขยแก”
“ไอ้อิง”
คนเป็นเพื่อนรู้เท่าทัน ถลึงตาใส่หมายจะปราม แต่ไม่ทันแล้ว อิงฟ้าได้เอ่ยออกมาด้วยความปากไวจนได้
“แต่ดันซวยตรงนี้ เขาดันกลายมาเป็นผัวแกแทน”
“...”
“ฉันควรสงสารแกดีไหม”
คนน่าสงสารถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ สีหน้าของเธอเหมือนช็อกไป กระทั่งตั้งตัวได้มือเล็กก็ฟาดลงบนต้นแขนของเพื่อนสนิทอีกครั้ง
“แกต้องสงสารฉันสิอิง! ฉันเพิ่งจะเรียนจบ งานก็ยังไม่ได้เริ่มทำ แต่ต้องมาแต่งงานกับปีศาจที่ฉันเกลียดขี้หน้าเขาที่สุด! แกคิดว่าฉันจะทนได้หรือไง”
หญิงสาวแหวออกมา ดวงตาคู่โตแดงก่ำแสบร้อนขึ้นมาทันที จนอิงฟ้ารู้สึกผิด ต้องรีบหยิบเอาทิชชูมาคอยซับน้ำตาคนตัวเล็กกว่าไม่ให้ไหลออกมา ไม่งั้นหน้าจะเลอะแล้วแก้ไขยากกว่าเดิม
“ได้ไม่ได้ก็ต้องทนนั่นแหละจริงไหม” คราวนี้อิงฟ้าใช้น้ำเสียงอ่อนโยนในการปลอบประโลมอีกฝ่าย “เฮ้อ...ไม่คิดจริงๆ ว่าฉันจะได้มาเห็นไอ้การแต่งงานใช้หนี้แบบในละครด้วยตาตัวเองในชีวิตจริงแบบนี้”
หญิงสาวพยายามพูดเบี่ยงให้เป็นเรื่องตลก แต่มันคงขำแห้งไปหน่อยเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ขำเหมือนเธอเลย แถมยังทำท่าจะร้องไห้มากกว่าเดิมเสียอีกในตอนที่ถามออกมาว่า
“ฉันควรทำยังไงดีอะอิง”
“ไม่รู้ว่ะพีช” อิงฟ้าส่ายหัวอย่างจนปัญญา “ฉันก็ไม่เคยแต่งงานใช้หนี้เหมือนกัน”
คำตอบหวังให้อีกฝ่ายหยุดเศร้านั้นกลับดูเหมือนจะยิ่งกระตุ้นให้เพื่อนสนิทสติแตกมากกว่าเดิม
“แกมันเพื่อนชั่ว!”
อิงฟ้าที่ถูกประณามได้แต่หัวเราะเสียงแห้ง
“จ้าๆ ฉันเป็นคนไม่ดี โอ๋...” เธอส่งเสียงปลอบใจคนนี่ดูแค้นจนน้ำตาไหล รีบเอาทิชชูซับน้ำตาให้อีกฝ่ายโดยไว “อย่าเพิ่งร้องไห้ อดทนไว้ก่อน ผ่านวันนี้ไปแล้วอะไรๆ มันอาจจะดีขึ้นก็ได้”
“มันจะดีขึ้นได้ยังไงกัน” พริมาภาเอ่ยอย่างคับแค้นใจ เพราะยังจำน้ำเสียงข่มขู่ของดรัสตันได้เป็นอย่างดี “ทำไมจู่ๆ ฉันต้องมาเป็นตัวแทนแต่งงานใช้หนี้ด้วย ทำไมพี่แพรทำแบบนี้อะอิง ถ้าไม่อยากแต่งทำไมปล่อยให้เกิดงานจนถึงวันนี้ ฉันไม่อยากจะพูดนะ แต่ทำไมพี่แพรต้องเห็นแก่ตัวขนาดนี้ด้วย”
เธออดตัดพ้อไม่ได้ ถ้าพี่แพรอยากเป็นอิสระ น่าจะปรึกษาเธอ อย่างน้อยจะได้ช่วยกันหาทางออก ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีทางออก แต่ก็ยังดีกว่าหายตัวไปโดยไม่บอกอะไรใครเลยแบบนี้ นอกจากบอกแค่ว่าตัวเองสบายดี
ใช่...วันนี้พี่สาวของเธอยอมตอบข้อความเธอแล้ว มีเพียงสองประโยคสั้นๆ ขอโทษและสบายดี แค่นั้น...มีแค่นั้นโดยไม่ยอมบอกเหตุผลหรือตอบอะไรเธออีกเลย รวมถึงติดต่อไม่ได้ด้วย!
- Writer
