“ไปเอาความมั่นหน้ามั่นโหนกมาจากไหนก่อน” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ นั่นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ เธอนี่มันก็จริงๆ เลย ปากเธอกับปากเขาก็พอๆ กันนั่นแหล่ะ อย่าว่าแต่เขาที่ปากเสียเลย ทั้งเขาและเธอมันปากเลเวลเดียวกัน
“เอามาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ อะไรที่มันคือความจริง ผมก็แค่ยอมรับมันเท่านั้นแหล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มยียวน การกวนส่วนล่างของเธอ มันทำให้เขามีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ ส่วนตัวหญิงสาวเองทำได้เพียงแต่ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนที่จะเดินหนีไป การเถียงเขากับมันก็เหมือนสำนวนที่ว่าพูดกับหมาหมาเลียปากนั่นแหล่ะ
“ไปไหนแล้วล่ะป้า อุตสาห์ว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นเสียหน่อย ไหนๆ เราก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่เดียวกันแล้ว” ทิวเขาตะโกนไล่หลังหญิงสาวไป ส่วนคนที่เดินหนีไปก็ไม่คิดจะสนใจเขาเลยสักนิด แหกปากอยู่นั่นแหล่ะ แหกปากเข้าไป ผีจ่อปากมาเกิดจริงๆ ยิ่งไม่อยากเจอคนอย่างทิวเขา มันกลับเข้าสำนวนที่ว่า
