When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
หลังจบมื้อเย็นที่แม่ลูกอ่อนมักจะแยกกินเพราะต้องให้ใครสักคนอยู่กับลูกชาย เธอเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้านเพื่อพาลูกชายขึ้นห้อง โดยมีพ่อของลูกนั่งเฝ้าอยู่แม้สายตาจะจับจ้องโทรศัพท์ก็ตาม และเพราะเธอเดินมาจากด้านหลังของเขา ด้วยฝีเท้าที่ไร้สุ้มเสียง ทำให้คนนั่งไถโทรศัพท์อยู่ไม่รู้ตัว และคาหน้าจออยู่แบบนั้น จนมันประจักษ์แก่สายตาของเธอ รูปผู้หญิงที่เธอก็รู้ว่าใคร เธอไม่ได้พูดอะไร ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นก่อนจะก้าวเข้าคอกไปที่เบาะรองนอนของลูก แล้วยกแกขึ้นอุ้มเดินออกมาเงียบ ๆ ส่วนพ่อของลูกก็ไม่ได้ทักท้วงหรือพูดสิ่งใด มันเป็นเรื่องปกติของหน้าที่พ่อและแม่ถูกแล้ว สำหรับเธอกับเขามันไร้คำว่าผัวเมียตั้งแต่แรก แต่เอาจริง ๆ การตัดสินใจเก็บลูกไว้สำหรับเธอไม่ได้คาดหวังหรือคิดเลยว่าจะต้องลงเอยกับบุริน การตัดสินใจตอนนั้นมันเป็นเรื่องความรู้สึกของเธอล้วน ๆ การมีเด็กคนหนึ่งเกิดในร่างกายของเรา มันไม่ง่ายหรอกท