วอแวเดินจ้ำออกไปด้านหน้าประตู คิมวิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด
“รอฉันด้วย”
วอแวไม่หันมามอง เธอเอาแต่เดินฉับไปข้างหน้า คิมรีบวิ่งตามมาแล้วเอาตัวมาขวางไว้
“ฉันไม่รู้จะแก้ตัวยังไง” คิมมองเธอด้วยสายตาเว้าวอน
“ก็ไม่ต้องแก้ตัวค่ะ” ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าคิม เห็นสีหน้าท่าทางของเขาดูตื่นตระหนก
“ต่อจากนี้ไป เธอจะมองฉันยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะยัยมุกดา...”
“สิ่งที่หนูเห็น ก็คือพี่คิมในแง่มุมที่แตกต่างออกไป” วอแวพูดสวนขึ้นทั้งที่คิมพูดยังไม่จบประโยค
“ฉันไม่ได้ร้ายแบบนั้นหรอกนะ ยิ่งกับเธอ ฉันยอมทุกอย่าง”
“ก็ดีแล้วค่ะที่หนูเห็นทุกอย่างที่พี่คิมเป็น ไม่ว่าด้านมืดหรือด้านสว่าง”
“ฉันกลัวเธอรังเกียจในสิ่งที่ฉันเป็น”
“มันแค่ไม่ปกติ” วอแวเม้มปาก
เธอจ้องหน้าเขานิ่ง ๆ ยิ่งเธอนิ่งยิ่งทำให้คิมรู้สึกอึดอัดแทบระเบิด
“ขอโทษนะ” คิมดึงมือเธอมากุมไว้
“ขอโทษทำไม”
“ขอโทษที่คลั่งรัก”
วอแวไม่ตอบ ก้มมองมือใหญ่กุมมือเ
