ผมเดินลงจากตึกเพื่อที่จะไปยังลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ มีไอ้บูมเดินตามมาเงียบๆ เพราะมันรู้ดีว่าตอนนี้ผมหงุดหงิดอยู่มันก็เลือกที่จะเงียบแทนการพุดเล่นอย่างที่ผ่านมา
พอมาถึงลานจอดรถ มีกลุ่มเด็กวิศวกรรมศาสตร์ปีสามกลุ่มหนึ่งกำลังจะเดินสวนมาพอดี หนึ่งในนั้นคือไอ้คนที่มันขับรถตามระรินไปเมื่อคืน ตอนแรกผมไม่ได้สนใจแต่มันจ้องหน้าผมตั้งแต่ก่อนนี้จนผมอดไม่ได้ที่จะถาม
“มึงมองอะไร” ผมถามรุ่นน้องต่างคณะด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ เพราะเห็นมันมองหน้าผมตั้งแต่เมื่อกี้
ไม่ชอบหน้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไอ้ห่านี่
“มึงเคยโดนหมาคาบไปแดกหรือเปล่าวะ” มันไม่ตอบผมแต่หันไปพูดกับเพื่อนของตัวเองพร้อมกับหัวเราะ
“ไอ้ไม!”
“มึงอยากมีเรื่องกับกู!?”
ผมถลาเข้าไปกระชากคอเสื้อของมันแล้วเหวี่ยงมันลงกับพื้นก่อนจะปล่อยหมัดใส่หน้ามันหนึ่งทีด้วยความโมโห โกรธจัดที่มันพูดลอยๆ แบบนั้นทั้งที่ใครก็ดูออกว่ามันกำลังตั้งใจต่อว่าผมอยู่
