“หา...นี่เราถูกลักพาตัว...อย่างนั้นเหรอ” เมื่อคิดได้ดังนั้น ความกลัวหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเธอจนอัดแน่นไปหมด เธอหน้าซีด ตัวสั่นเทา เหงื่อแตกพลั่ก หัวใจเต้นระส่ำระสาย
“แม่จ๋า...ป๋าขา...ช่วยมิ้นต์ด้วย มิ้นต์ถูกขังอยู่ในนี้ แม่ ป๋า...มิ้นต์อยู่ที่นี่” ความหวาดกลัวทำให้เธอร่ำร้องไม่หยุดปาก แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินเธอเลย เธอคงถูกขังอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งห่างไกลจากผู้คน
“พี่เดย์...พี่เดย์...เรานัดกับพี่เดย์เอาไว้นี่นา...เรากำลังจะไปหาพี่เดย์...แล้วทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
สาวน้อยนึกถึงแฟนหนุ่มที่รอคอยอยู่ จึงรีบควานหากระเป๋าเป้ประจำตัวที่วางอยู่ตรงปลายเท้าเพื่อจะหาโทรศัพท์มือถือ
“ไหนอ่ะ...อยู่ไหนเนี่ย!!!” แต่ค้นหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ดูเหมือนมันจะหายไปจากกระเป๋านานแล้ว อาจเป็นฝีมือของคนที่ลักพาตัวเธอมา “อะ...ทำไมไม่มีอ่ะ หายไปไหน ก็เรายังโทรหาพี่เดย์อยู่เลย โอย...ทำไงดี แล้วเราจะติดต่อก
