สุขเหมือนฝัน

1404 Words

สะโพกสอบสะบัดขยับโยกความแข็งแกร่งเข้าช่องทางรักลึกจมหายเข้าออกในรอยแยกของกลีบกุหลาบอย่างหนักหน่วง ก่อนเสียงแหบพร่าจะดังลั่นห้อง ท่อนเอ็นร้อนกระตุกรุนแรง ร่างกายได้รับการปลดปล่อยเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน แล้วเสียงหวานกรีดร้องตามเขามาติด ๆ เมื่อทั้งสองไต่ไปถึงขอบฟ้า ความอุ่นร้อนระเบิดแรงจนแทบล้นทะลักออกจากเกาะป้องกัน ธีร์วราถอดความแข็งขืนออกจากช่องทางคับแน่น เขาดึงถุงบอบบางออกแล้วหยิบชิ้นใหม่สวมเข้าไปอีกครั้ง “หมิงจ๋า ขออามีความสุขกับหมิงอีกเรื่อย ๆ นะครับ” “อาธีร์” เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะสามารถร่วมรักกับเธอได้อีกครั้งในเวลาห่างกับเพียงนิด แม้อยากปฏิเสธแต่เรือนกายกลับขยับเข้าหา ความสุขที่เขามอบให้มันทำให้เธอเองติดใจจนอยากให้เขาทำอีกซ้ำ ๆ เสียงครางกระเส่ายามคนตัวโตกว่าขยับการถาโถมประสานกับเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะหวาน กว่าธีร์วราจะปล่อยให้หญิงสาวได้นอนพักเธอก็แทบจะหมดแรง อนัญพรไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาส่งเธอไปถึงสวรรค์กี่ครั้ง รู้แต่มันมีความสุขจนเหมือนฝัน อนัญพรปวดเมื่อยไปทั่วทั้งตัว เธอลุกขึ้นอาบน้ำแล้วรีบลงไปยังชั้นล่างเห็นชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่หน้าเตาก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะปกติแล้ววันเสาร์คนที่ทำอาหารควรจะเป็นพี่แก้ว “อาธีร์” เธอยังไม่กล้ามองหน้าเขา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เธอกังวลว่าจะมองเธอเป็นเด็กใจแตก “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม อากำลังทำราดหน้า นั่งรอเลยใกล้จะเสร็จแล้ว” ธีร์วราทำตัวเป็นปกติจนเธอคิดไปเองว่าเรื่องเมื่อคืนคงไม่มีความหมายกับเขา แต่จะให้เธอเรียกร้องให้เขารับผิดชอบก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะเธอเองเป็นคนเริ่มและยินยอมมอบกายให้ชายหนุ่มเชยชมอย่างง่ายดาย “พี่แก้วไปไหนคะ” เธอมองหาแม่บ้าน เมื่อเขาไม่ใส่ใจเธอก็ต้องแกล้งคุยเรื่องอื่น “พี่แก้วลาครึ่งวันครับ เห็นว่ามีธุระ หมิงมีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาตอบพร้อมกับยกจานราดหน้ามาให้หญิงสาว “ไม่มีค่ะ” หญิงสาวนั่งลงที่ประจำแล้วก้มหน้ามองจานราดหน้าอย่างใช้ความคิด “หมิงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” “เปล่าค่ะ” ตอบพร้อมส่ายหน้าจนผมกระจาย “คิดเรื่องอะไรอยู่ เรื่องของเราเมื่อคืนใช่ไหม” ธีร์วราถามอย่างตรงจุด ใบหน้างามแดงซ่าน เธอไม่กล้าสบตาเขาเพราะเรื่องเมื่อคืนมันยากที่จะยอมรับ คิดแล้วก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเพราะตัวเองเป็นคนเริ่มต้นเพราะความเมาบวกกับความต้องการของส่วนลึกที่เก็บไว้กับตัวเองมานาน ถ้าจากนี้เขาจะมองเธอเปลี่ยนไปอนัญพรก็ต้องยอมรับ “ค่ะ หมิงเป็นผู้หญิงไม่ดีใช่ไหมคะที่ทำแบบนั้น” เธอรู้สึกผิดที่ปล่อยให้อารณมณ์พาไปจนกระทั่งตัวเองยอมเป็นของเขาอย่างเต็มใจ “อย่าคิดแบบนั้น เรื่องแบบนั้นมันเป็นเรื่องธรรมชาติ อีกอย่างหมิงก็โตแล้ว มันเกิดขึ้นเพราะเรามีความรักมีความรู้สึกดี ๆ กันไม่ใช่เหรอ” เขาพูดเสียงเรียบเหมือนไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ใจกลับเป็นกังวลกลัวว่าอนัญพรจะโกรธที่เขาทำแบบนั้น “รักเหรอคะ” หญิงสาวถามอย่างไม่แน่ใจ “แล้วหมิงคิดว่าเกิดจากอะไรล่ะครับ หรือเพราะเมื่อคืนหมิงเมาจนไม่ได้สติ” เขาถามกลับ ตาคมจ้องมองใบหน้าสวยอย่างต้องการคำตอบ “หมิงเมาก็จริง แต่ไม่ทั้งหมด” เธอยอมรับว่าไม่ได้ขาดสติขนาดนั้น “แล้วยังกังวลอะไรอีก กลัวอาไม่รับผิดชอบเหรอ” เขาโอบกอดพร้อมกดปลายจมูกบนแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา ส่งผ่านความรู้สึกผ่านการสัมผัส “หมิงไม่รู้ว่าระหว่างเรามันเป็นเรื่องจริงหรือฝัน อาเป็นแฟนหมิงแล้วใช่ไหม หมิงไม่ได้ฝันใช่ไหมคะ” เธออยากฟังจากปากเขาให้ชัดอีกครั้ง “อาเป็นมากกว่าแฟน หมิงก็รู้” เสียงนั้นอบอุ่นและจริงใจจนอนัญพรรู้สึกดีขึ้น “แต่..” อนัญพรสบตาเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังฝันไปหรือเปล่า “ทำไมครับ หรือว่าเมื่อคืนยังไม่แน่ใจอีกจะให้อาทบทวนความจำให้ไหม” เขามองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ไม่ใช่นะคะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเพราะกลัวคุณอาจะเข้าใจผิด “อารู้ว่าระหว่างเราเร็วเกินไป แต่อาจะไม่ขอโทษ เพราะทุกอย่างที่อาทำมันออกมาจากใจ อารักหมิงนะ” เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดคำว่ารักออกมาอย่างหน้าตาเฉยไม่เหมือนอย่างนิยายที่กว่าพระเอกจะบอกรักนางเอกก็เกือบจะต้องง้างปากเลยทีเดียว “ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมคะ” “อาพูดจริงครับ” ธีร์วรากอดเธอแน่ พร้อมก้มหน้ามาสบตา เขาอยากให้เธอรู้ว่าทุกอย่างที่พูดมีแต่ความจริงใจ “หมิงก็รักอาธีร์ค่ะ” หญิงสาวกอดเขาแน่น ไม่คิดว่าเรื่องของตัวเองจะลงเอยง่ายดายแบบนี้ เมื่อเข้าใจกันดีแล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความรัก พอทานอาหารเสร็จทั้งสองก็ช่วยกันเก็บล้างทำความสะอาด อนัญพรเห็นคุณอาหนุ่มหายเข้าไปใหนห้องทำงานก็เลยเดินมาหา “ทำอะไรอยู่คะ” หญิงสาวเดินมานั่งบนโซฟาในห้องทำงานของเขา “แก้แบบนิดหน่อยครับ หมิงอยากออกไปข้างนอกไหม” เขากลัวเธอจะเบื่อที่ต้องอยู่แต่ในบ้านแบบนี้ “ไม่เป็นไรค่ะ อาธีร์มีงานหมิงดูซีรีย์ก็ได้” “พูดแบบนี้แสดงว่าถ้าอาไม่มีงานก็อยากออกไปข้างนอกใช่ไหม” เขาถามอย่างรู้ทัน “อาธีร์รู้ทันตลอด” “รออานะครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง” ชายหนุ่มรีบทำงานของตัวเองให้เสร็จเพราะไม่อยากให้คนรักต้องนั่งเหงาแบบนี้ ธีร์วราเป็นสถาปนิก เขามักเอางานกลับมาทำที่บ้านอยู่เสมอ เพราะไม่อยากปล่อยให้ตัวเองว่าง แต่ตอนนี้ธีร์วรารู้แล้วว่าต่อไปจะไม่เอางานกลับมาทำที่บ้านอีกเด็ดขาด เมื่อเขารับเธอเข้าในชีวิตเขาก็พร้อมที่จะใช้ชีวิตให้เวลากับเธอย่างเต็มที่ “อาธีร์จำได้ไหมว่าเราเคยมาเดินซื้อของด้วยกันที่นี่ตั้งแต่วันแรกที่หมิงมาอยู่กับอา” อนัญพรนึกถึงวันแรกที่เธอกับเขามาเดินซื้อของแบบนี้ “จำได้สิ หมิงยังบอกเลยว่าเราเหมือนคู่รัก” ธีร์วรานึกถึงคำพูดของเธอในวันนั้นแล้วก็ยิ้ม “อาธีร์ได้ยินเหรอคะ” หญิงสาวตกใจไม่คิดว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูด “ครับ” เขาหันมายิ้มแววตาเจ้าเล่ห์ หญิงสาวอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนที่ตัวเองเผยความรู้สึกตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่กับเขา “หมิง รออาด้วยสิจะรีบเดินไปไหน” ธีร์วราแทบจะต้องวิ่งตามเมื่อหญิงสาวเดินนำลิ่วไปยังจุดชำระเงิน ระหว่างรอชำระเงินชายหนุ่มก็เหลือบไปเห็นถุงยางอนามัยหลากชนิดเรียงกันอยู่บนชั้นวาง “หมิง อยากได้แบบไหน” “อะไรคะ” “นั้นไง” เขาพยักหน้าไปทางกล่องสี่เหลี่ยมหลากสีสัน “หมิงไม่คิดเลยว่าอาธีร์จะเป็นคนแบบนี้” “แบบไหนครับ” “หมิงไม่คุยด้วยแล้ว อาธีร์รอจ่ายเงินคนเดียวเลยหมิงจะไปซื้อขนมรอนะคะ” พลันหญิงสาวก็รีบเดินหนี ธีร์วรามองตามหลังเธอด้วยรอยยิ้ม เขาไม่น่าปล่อยให้เวลาผ่านมานานอย่างนี้เลย ถ้าบอกความรู้สึกของตัวเองไปตั้งแต่วันแรก เวลาที่ผ่านมาร่วมเดือนคงจะมีความสุขไม่น้อย แต่ในเมื่อมันย้อนเวลากลับไปไม่ได้ธีร์วราเลยสัญญากับตัวเองว่าจากนี้เขาจะใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more