ตอนที่ 5 สำนึกผิด
1118 Words
ตอนที่ 5 สำนึกผิด
หลายวันต่อมา
พลอยขวัญมายืนรอเมฆอยู่หน้าคณะ พร้อมกับถุงกระดาษที่ซักเสื้อผ้าของเขามาคืนเรียบร้อยแล้ว และก็ทำใจพร้อมที่จะรับคำต่อว่าจากเขา เรื่องการกระทำผิดของตัวเองคราวก่อนด้วย แต่ยิ่งยืนรอจนใกล้จะถึงเวลาที่เมฆเลิกเรียนหัวใจดวงน้อยก็ยิ่งเต้นระส่ำ อยากจะหนีกลับไปอีกครั้ง
"อ้าวพลอย มาทำอะไรที่นี่" น้ำเสียงคุ้นเคยของศิลาแฟนเพื่อนของเธอที่ดังขึ้นทำให้ความคิดที่จะตั้งใจหนีความผิดของตัวเองอีกครั้งต้องหยุดชะงักลง และเงยหน้าขึ้นไปมองคู่สนทนาอย่างเลี่ยงไม่ได้
"สวัสดีค่ะเฮียศิลา พอดีหนูมีธุระจะคุยกับเฮียเมฆหน่อยค่ะ เลยมายืนรอ" พลอยขวัญตอบกลับคำทักทายของเฮียเมฆ พลางเหลือบสายตาไปมองเมฆที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสายตารู้สึกผิด
"กับไอ้เมฆ? " ศิลาขมวดคิ้วหนาด้วยความมึนงง
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ"
"หนูเอาเสื้อผ้ามาคืนค่ะ" พลอยขวัญบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับยื่นถุงกระดาษไปตรงหน้าเมฆด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ
"เสื้อผ้า? // เสื้อผ้า? " ศิลากับฐานทัพหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"จะเอาไปทิ้งไหนก็เอาไปเถอะ แล้วก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก เห็นหน้าเธอทีไรฉันเหมือนดวงซวยตลอดเลย" เมฆพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น บวกกับสติสัมปชัญญะที่ครบถ้วนยิ่งทำให้พลอยขวัญรู้สึกผิดมากกว่าเดิม เพราะทั้งน้ำเสียง และสายตาของเขาแสดงออกถึงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน
"นะ...หนูขอโทษค่ะ" พลอยขวัญก้มหน้ากล่าวคำขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ
"ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันวะ" ฐานทัพหันมาถามเมฆที่ยืนอยู่ข้างๆ
"เพราะมึงไง" เมฆกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินแยกตัวออกไป
"งั้นหนูฝากของคืนเฮียเมฆหน่อยได้ไหมคะ" พลอยขวัญบอกกับฐานทัพ พร้อมกับยื่นถุงกระดาษไปตรงหน้าเขา เพราะในถุงไม่ได้มีแค่เสื้อผ้าของเขา แต่มีคีย์การ์ดห้องเขาด้วย
"เฮียว่าเราเอาไปคืนเองดีกว่า ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะ" ฐานทัพบอก
"แต่เฮียเมฆไม่อยากเจอหน้าหนูแล้ว" พลอยขวัญบอกด้วยน้ำเสียงสลด
"สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เรื่องที่ผับคราวก่อนเหรอ" ฐานทัพเอ่ยถาม
"นั่นสิ งงไปหมดแล้วเนี่ย" ศิลาเห็นด้วยกับคำถามของฐานทัพ
"วันก่อนน้องมันเมากูเลยให้ไอ้เมฆไปส่ง" ฐานทัพขยายความให้ศิลาเข้าใจง่ายขึ้น
"หนูไปอ้วกใส่ห้องนอนเฮียเมฆค่ะ แล้วก็ไปแย่งเตียงนอนเฮียเมฆด้วย" พลอยขวัญเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ตอนนี้เธอรู้สึกอับอายกับการกระทำของตัวเองจนไม่รู้จะแก้ไขยังไงดี
"ห้องนอน?" ฐานทัพขมวดคิ้วหนาด้วยความมึนงง
"ห้องไอ้เมฆเนี่ยนะ" ศิลาถามย้ำด้วยความแปลกใจ เพราะขนาดเขาที่เป็นเพื่อนกับเมฆมาหลายสิบปี ยังไม่เคยได้นอนห้องเมฆเลยแม้แต่ครั้งเดียว
"ใช่ค่ะ วันนั้นหนูเมา เฮียเมฆเลยพาไปที่คอนโดเฮียเมฆค่ะ"
"อ้าว แล้วมันไม่ได้ไปส่งเราที่คอนโดเราเหรอ" ฐานทัพถาม
"เฮียเมฆไม่รู้จักคอนโดหนูค่ะ"
"แล้วคราวก่อนล่ะ"
"คราวก่อนก็นอนในรถกันค่ะ ไม่ได้ไปส่ง" พลอยขวัญเล่าด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
"รีบๆ เคลียร์กันแล้วกัน ยังไงก็ต้องได้เจอกันอีกอยู่แล้ว เฮียคนกลางคงช่วยอะไรมากไม่ได้ เฮียไปก่อนนะปันโทรตามแล้ว" ศิลาบอก ก่อนจะเดินแยกออกไปจากวงสนทนา
"ไอ้เมฆมันปากร้าย แต่มันใจดีนะ ลองไปอ้อนๆ มัน เดี๋ยวมันก็หายโกรธ" ฐานทัพพูดให้กำลังใจคนตัวเล็ก พลางยื่นมือหนาไปโยกศีรษะทุยเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ทำให้พลอยขวัญฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้กำลังใจตัวเอง
"วันนี้เฮียเมฆจะไปไหนไหมคะ"
"ไม่นะ คงกลับคอนโด มีคีย์การ์ดห้องมันไม่ใช่เหรอ ไปหามันสิ"
"เฮียฐานทัพรู้ได้ยังไงคะ หนูยังไม่ได้บอกเลยว่าหนูมีคีย์การ์ดคอนโดเฮียเมฆ"
"ก็วันก่อนไอ้เมฆมันมาเรียนสายบอกว่าต้องรอคีย์การ์ดสำรอง เพราะออกจากคอนโดไม่ได้ เฮียก็เลยปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเอง เป็นไงเก่งไหม" ฐานทัพเอียงคอถามด้วยความทะเล้น
"เก่งค่ะ แต่ขืนไปดักรอที่คอนโดเฮียเมฆ หนูคงได้โดนปาดคอฆ่าหมกส้วมแน่ๆ เลยค่ะ โทษฐานที่ไปกวนใจเขา" พลอยขวัญพยายามปรับน้ำเสียง และอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
"มันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก งั้นเอางี้ เอาโทรศัพท์มือถือมา เดี๋ยวเมมเบอร์ไอ้เมฆไว้ให้"
"ขอบคุณนะคะ" พลอยขวัญบอก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายของตัวเองออกมาส่งให้ฐานทัพ
"มันโกรธมาก เพราะว่ามันเป็นคนที่มีพื้นที่ส่วนตัวสูง ขนาดพวกพี่เป็นเพื่อนกับมันมาตั้งนาน ยังไม่เคยได้นอนค้างคืนห้องมันเลย"
"แบบนี้เฮียเมฆเขาจะให้อภัยหนูจริงๆ เหรอคะ"
"คิดมากน่า ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ไม่เคยได้ยินเหรอ"
"แต่เฮียเมฆคงไม่ชอบคนตามตื๊อหรอกใช่ไหมคะ" ริมฝีปากบางเบะคว่ำอย่างหมดหวัง
"เอาน่า สู้ๆ เดี๋ยวเฮียพยายามช่วยคุยอีกแรง"
"ขอบคุณมากนะคะ แล้วเอาเบอร์ส่วนตัวเฮียเมฆมาให้แบบนี้จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ"
"เฮียเป็นคนให้ เดี๋ยวเฮียรับผิดชอบเอง ไม่ต้องคิดมากหรอก เฮียไปก่อนนะ" ฐานทัพโบกมือลาคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินแยกตัวออกไป
"บ๊ายบายนะคะ" พลอยขวัญยืนโบกมือส่งเมฆจนลับสายตา ก่อนจะก้มหน้ามองเบอร์โทรศัพท์บนหน้าจอด้วยความรู้สึกชั่งใจ ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
"ค่อยคิดอีกทีแล้วกัน" แต่สุดท้ายก็คิดไม่ตกจึงตัดสินใจเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า แล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเอง เพราะมันก็จริงอย่างที่ฐานทัพกับศิลาบอก ว่าทั้งเขาและเธอต่างก็มีโอกาสที่จะต้องได้เจอกันอีก เธอไม่อยากเจอหน้าเขาทั้งที่เขายังไม่ยอมรับคำขอโทษของเธอ
- Writer
