ณหทัยหลับหูหลับตาผลักไสเขาเป็นพัลวัน ตรงไหนที่เป็นเนื้อเธอทุบแหลกทุบไม่ยั้ง ถึงเพลิงครามจะแข็งแรงอยู่ในหน่วยฝึกทหารมานานแต่ก็ช้ำในเป็นเหมือนกัน จึงจัดการกดไหล่เธอให้นอนจมเตียงอยู่ใต้ร่างเขา ใช้สองมือขึงพืดสองแขนเรียวตรึงเหนือศีรษะ สิ้นหนทางประทุษร้ายเขา
“จะฟังดีๆ หรือจะให้ฉันทับเธอทั้งวันแบบนี้ ก็เลือกเอา!”
ณหทัยกัดฟันมองหน้าคนเป็นต่อยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ เค้นเสียงลอดไรฟันออกมาว่า
“เรื่องเมื่อคืนฉันจะถือซะว่าทำทานให้หมามันไป แต่ถ้าคุณยังกล้าแตะต้องฉันอีกละก็ คราวนี้เจอดีแน่!”
“ก็กำลังแตะอยู่” เพลิงครามเลิกคิ้วท้าทาย มือสากหนาลูบเลื่อนไปตามต้นขาอ่อน ค่อยๆ ลากค่อยๆ ไล้อย่างจงใจยั่วยุแกมยั่วยวน
ยิ่งเห็นณหทัยโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงก็ยิ่งชอบใจ นึกอยากแกล้งเธอขึ้นมาติดหมัด เขายกเรียวขาเธอขึ้นพาดบ่า มองตาเธอกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้มแล้วหัวเราะหึในลำคอ จรดริมฝีปากจูบเคล้าข้อเท้าลากไล้ขบเม้มสร้างควา
