หล่อนไม่ควรหาเหตุผลมาเข้าข้างตรรกะบิดเบี้ยวของตัวเอง ด้วยการคิดว่าขนาดคนเราเก็บลูกหมาลูกแมวมาเลี้ยงแค่ไม่กี่ปี ยังรักยังดูแลเหมือนกับคนในครอบครัว แล้วหล่อนที่เลี้ยงเมษยามาไม่ใช่แค่วันสองวันล่ะ จะรักลึกซึ้งมากเพียงใด ความรักความผูกพันบ่มเพาะกันมายาวนานกว่ายี่สิบปี ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่ลูก แต่หล่อนก็รักเมษยาหมดหัวใจไปแล้ว จะผลักไสไล่ส่งก็ทำไม่ได้และสายเกินกว่าที่จะทำได้ด้วย ไม่ว่าอย่างไรหล่อนยังคงมองเห็นเมษยาเป็นลูกสาวในไส้อยู่วันยังค่ำ
ในมุมกลับกัน...
ยิ่งหล่อนรักและใกล้ชิดกับเมษยามากเท่าไร ก็ยิ่งห่างเหินกับณหทัยมากขึ้นเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าเธอคือลูกสาวแท้ๆ แต่ความผูกพันและความทรงจำร่วมกันแทบจะไม่มีเลย มองทีไรก็คล้ายกับคนแปลกหน้า ยิ่งนิสัยใจคอผิดแผกแตกต่างจากที่หล่อนคาดหวัง พูดกันไม่กี่คำเป็นต้องโมโห เพราะณหทัยทั้งดื้อด้านไม่เชื่อฟัง สร้างแต่ปัญหา ไปไหนก็มีแต่คนนินทา ยังเหน็บแนมมาถึงหล่อนว่าเลี
