เหลือเพียงเศษใจ

บทที่ 5 ของเล่นฆ่าเวลา 2

คนอื่นๆ พากันอึ้งคาดไม่ถึงว่าลูกสาวคนเล็กของบ้านรัชพันธุ์จะเหลวแหลกปานนี้ ต่างก็สงสารคนถูกกระทำอย่างเมษยาจับใจ หารู้ไม่ว่าในใจคนที่ทุกคนมองว่าเป็นเหยื่อเคียดแค้นเจียนบ้า หล่อนวางแผนมาเสียดิบดี ตั้งใจจะทำลายมารหัวใจให้สิ้นซาก อุตส่าห์จ้างเด็กเสิร์ฟวางยาในแก้วแชมเปญที่ณหทัยดื่ม จากนั้นก็หาจังหวะแกล้งเดินชนพามันไปเปลี่ยนชุด แต่ที่จริงหล่อนให้จิ๊กโก๋ที่จ้างมาดักรอลากมันเข้าห้องข่มขืนอยู่แล้ว

พอมันถูกย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี!

เมษยาจะพาเพลิงครามไปให้เห็นกับตาว่าณหทัยร่านขนาดไหน กล้าเอาผู้ชายมามั่วถึงในงานหมั้นของเรา ขอเพียงนังใบหม่อนถูกเจาะไข่แดงจนไม่เหลือซาก ต่อให้เพลิงครามจะมีความรู้สึกหวั่นไหวกับมันอย่างที่หล่อนระแวงหรือไม่ก็ตาม เขาก็ไม่มีวันลดศักดิ์ศรีลงมาเกลือกกลั้วกับมันเป็นอันขาด ดีไม่ดีเขาจะยิ่งขยะแขยงรังเกียจนังใบหม่อนเข้าไส้!

ทุกอย่างควรจะเป็นไปตามแผนที่หล่อนวางไว้อย่างแยบยล...

แต่แล้วมันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง?

ทำไมคนที่นอนกับนังใบหม่อนจึงกลายเป็นเขา แล้วไอ้จิ๊กโก๋คนนั้นหายไปไหน ถึงปล่อยให้มารหัวใจอย่างมันไปยึดที่ๆ เป็นของหล่อน เตียงที่หล่อนควรจะนอนทอดกายปรนเปรอบำเรอเขาอย่างถึงอกถึงใจ นังใบหม่อนเกิดมาเพื่อแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากหล่อนจริงๆ

หล่อนเกลียดมัน!

อีสารเลวอย่างมันจะต้องชดใช้อย่างสาสม หล่อนจะทำให้มันไม่มีที่ยืนอยู่ในบ้านรัชพันธุ์ได้อีก!!!

“เอาเถอะค่ะ ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว งั้นเมย์จะเป็นฝ่ายหลีกทางเอง เมย์จะถอนหมั้นแล้วคืนพี่ครามให้หม่อนที่เป็นคู่หมั้นตัวจริง เรื่องทุกอย่างจะได้จบลงสักที” เมษยาจับมือฝืนยิ้มให้ชายหนุ่มทั้งน้ำตา ซ่อนความมุ่งร้ายภายใต้แววตาเศร้าสลด

“ไม่ได้!” นิรมลแผดเสียงคัดค้าน โผเข้ากอดลูกสาวที่ยืนโอนเอนอ่อนแอราวกับลมพัดเมื่อไรก็คงปลิวตามไปทุกเมื่อ แล้วพลอยปวดใจตามไปด้วย “โถ...เมย์ลูกแม่ แม่อยู่ตรงนี้แล้วไม่ต้องกลัวนะลูก แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของแม่เด็ดขาด”

นิรมลปลุกปลอบพลางลูบหัวลูบหลังเมษยายกใหญ่ ตวัดตามองลูกสาวตัวจริงอย่างเกรี้ยวกราดราวกับเป็นศัตรู หล่อนเกลียดสันดานต่ำตมของณหทัยที่ถูกคนชั้นต่ำอย่างนังทับทิมเสี้ยมสอนมา ราวกับมีหนามยอกในอก เมื่อหวนนึกถึงความเลวทรามที่มันทำกับหล่อนในอดีต

มึงช่างระยำตำบอนจริงๆ อีทับทิม!

นังนั่นก็ใช้มารยาแย่งสามีของหล่อนไปอย่างหน้าด้านๆ นี่ยังจะมาสอนให้ลูกสาวหล่อนเจริญรอยตามมันอีกหรือ ต้องไร้ยางอายขาดจิตสำนึกขนาดไหนถึงกล้าแย่งคู่หมั้นของพี่สาวได้ลงคอ

ใช่ว่าหล่อนจะรักลูกลำเอียงจนใส่ร้ายณหทัย แต่รอยแดงจ้ำตรงซอกคอและตามเนื้อตามตัวที่โผล่พ้นผ้าห่มบนตัวลูกสาวคนเล็ก หลับตาก็ยังเดาถูกเลยว่าก่อนหน้านี้ณหทัยกับเพลิงครามไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ยิ่งคิดนิรลก็ยิ่งเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเมษยา ถึงขั้นชี้หน้าด่าณหทัยอย่างไม่ไว้หน้า

“ยัยหม่อน! ทำไมแกถึงทำตัวเหลวแหลกกล้าทำเรื่องงามหน้าแบบนี้ นั่นเป็นว่าที่สามีของพี่สาวแกนะ ถึงแกจะใจแตกนอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้า แต่แกก็น่าจะมีจิตสำนึกละเว้นคนในครอบครัวเดียวกันบ้างสิ ฉันผิดหวังในตัวแกจริงๆ ฉันไม่น่าคลอดลูกเลวๆ อย่างแกออกมาเลย แกไม่สมควรจะเป็นลูกสาวของฉันเลยสักนิด แกไม่ใช่ลูกสาวฉัน ฉันไม่มีลูกที่แพศยากำพืดต่ำตมแบบแก”

ไม่พูดเปล่านิรมลยังปาดเข้ามาตบหน้าณหทัยเต็มแรงจนสะบัดหัน ใบหน้าที่ขาวซีดขึ้นรอยฝ่ามือแดงปื้นทันตา ตรงมุมปากมีรอยแตกเลือดซิบซึมอยู่

ณหทัยหันกลับมามองแม่อย่างไม่สะทกสะท้าน กระตุกยิ้มเยาะใส่ลูกสาวคนดีของท่านที่แอบซ่อนยิ้มร้าย

“ก่อนที่แม่จะโทษหนู ทำไมแม่ไม่ถามหนูสักคำล่ะว่า ลูกสาวคนโปรดสร้างเรื่องเลวระยำอะไรเอาไว้กับหนูบ้าง หนูถึงต้องตกอยู่ในสภาพนี้”

“จะมีอะไรได้อีกละ นอกจากแกอิจฉาพี่สาวตัวเอง ก็เลยจงใจให้ท่าเพลิงครามน่ะสิ”

นอกจากจะไม่ฟังเธอแล้วท่านยังช่วยเมษยาใส่ร้ายเธออีกด้วย เจ็บจริงๆ คำพูดที่คนเป็นพ่อแม่แท้ๆ ด่าทอเธอไม่ต่างจากเอาดาบแทงกันจนพรุนไปทั้งตัวเลย ถึงจะชินชาจนแทบไร้ความรู้สึกไปแล้ว แต่ความทรมานก็ไม่เคยลดน้อยลงเลยสักที นับวันหัวใจเธอจะยิ่งมีแต่แผลเหวอะหวะโซมเลือดกลัดหนอง จะใช้มีดกรีดหรือบีบหนองออกก็เจ็บปวดแสนสาหัสอยู่ดี

“ใช่! แกมันขี้อิจฉา เห็นยัยเมย์ดีกว่าเป็นไม่ได้ ชอบหาเรื่องกลั่นแกล้งรังแกไม่หยุดหย่อน ตอนนี้แกพอใจแล้วใช่มั้ยที่ทำให้พี่สาวต้องเจ็บปวด และทำให้ครอบครัวของเราต้องอับอายขายขี้หน้า แก...นังลูกทรพี! แกออกจากบ้านฉันไปเลยนะ ต่อไปนี้แกไม่ใช่ลูกของฉัน ไม่ใช่คนบ้านรัชพันธุ์อีกแล้ว บ้านเราไม่มีลูกชั่วๆ ที่ชื่อณหทัย แกจะไปตายที่ไหนก็ไป!”

ดวงตาของณหทัยจมดิ่งอยู่ในความมืดมนอ้างว้าง หัวใจเหน็บหนาวสุดขีด หนาวจนร่างกายชาดิกแข็งไปทั้งตัวเหมือนก้อนน้ำแข็ง นี่สินะคือการแก้แค้นอย่างเจ็บแสบของเมษยา แกล้งทำเป็นเสียสละเพื่อทำให้เธอถูกแม่ใส่ร้าย พ่อก็ยังขับไล่ไสส่งออกจากบ้าน เธอนี่น่าสงสารเหลือเกินใบหม่อน ถูกคนในครอบครัวบีบจนไม่เหลือทางเดิน กลายเป็นหมาจรจัดน่าสมเพชอย่างสมบูรณ์

“ออกก็ออกสิ” เธอแค่นเสียงเยาะ เจ็บจนไม่มีอะไรจะเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว

“คุณพ่อคุณแม่อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ” เมษยาตกใจรีบร้องห้ามพลางกุมมือนิรมลแน่น สีหน้าวิงวอนด้วยความรู้สึกผิดราวกับหล่อนเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ก่อนจะหันไปเอ่ยกับน้องสาวอย่างร้อนใจระคนเป็นห่วง ถึงแม้จะโดนหักหลังอย่างไม่ให้อภัยก็ตาม

“รีบขอโทษคุณพ่อคุณแม่สิหม่อน พวกท่านก็แค่โกรธ แต่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดทำร้ายความรู้สึกของหม่อนหรอก”