เหลือเพียงเศษใจ

บทที่ 4 ความจริงหรือความฝัน 3

เป็นคำถามที่ผุดขึ้นท่ามกลางสติที่รางเลือน หรือเธอโดนเมษยาเล่นงานเข้าอีกแล้ว โดนตอนไหน โดนได้ยังไง เธอระวังตัวทุกฝีก้าว แถมยังอยู่ห่างจากหล่อนและเพลิงครามกันคนละมุมเมือง เพิ่งจะมีเมื่อกี้ที่เจอกันและดื่ม...

!!!

อย่าบอกนะว่าเมษยาวางยาในแก้วแชมเปญเธอ!?

ต่อหน้าคู่หมั้นหล่อนและคนทั้งงานเนี่ยนะ...

ณหทัยกัดปากจนเลือดซิบเจ็บใจที่เสียรู้นังงูพิษอีกจนได้ คนที่คอยระวังตัวหรือจะสู้คนที่จ้องจะทำร้ายกันทุกวิถีทางได้ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเมษยาจะชั่วร้ายและบ้าบิ่นขึ้นขั้นนี้ ความเกลียดชังร้ายกาจที่หล่อนมีต่อเธอไม่สามารถประเมินได้เลยว่าล้ำลึกขนาดไหน

ไม่รู้ว่าหล่อนจะส่งใครมาดักซุ่มทำร้ายเธออีก?

ความหวาดกลัวทำให้ณหทัยกัดปลายลิ้นแรงๆ อาศัยความเจ็บปวดเพื่อคงสติ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่อาจต่อต้านฤทธิ์ยาได้นานนัก คนทั้งคนค่อยๆ ร่วงผล็อยราวกับนกปีกหัก ขณะที่ใกล้จะหมดสติ สายตาพร่ามัวเหลือบเห็นปลายหัวรองเท้าหนังที่กล้ำกรายเข้ามาใกล้ เธอพยายามสะบัดศีรษะ แต่แทบไม่ต่างอะไรกับการส่ายหัวดุกดิกเลยสักนิด

“อย่า...” เธอหวีดร้องเสียงเบาหวิวไม่พ้นลำคอ เมื่อชายคนนั้นย่อตัวลงอุ้มเธอขึ้นแนบอก ก่อนที่เปลือกตาหนักอึ้งจะปิดลงพร้อมๆ กับความเจ็บใจที่เธอไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้เลย

เธออยู่ที่ไหน?

ณหทัยที่นอนสะลึมสะลือพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนุ่ม ร่างกายร้อนเป็นไฟ ทำให้ต้องกระชากชุดตัวสวยออกจากร่างเพื่อคลายความอึดอัดร้อนรุ่ม สัมผัสที่เย็นสบายตกกระทบลูบไล้ไปตามผิวกายซึมลึกไปถึงอณูรูขุมขน สร้างความซาบซ่านจนเธอครวญครางออกมา

“อื้ม...ม...”

เจ้าของร่างอรชรเนื้อตัวบิดเร่า สองเท้าถูไถบนที่นอนอย่างร่านร้อน ริมฝีปากถูกขบเม้มแดงระเรื่อแสนยั่วยวนเผยอออก ไม่นานก็สัมผัสกับบางสิ่งที่ร้อนรุ่มยิ่งกว่า บดเคล้าเสียดสีกับริมฝีปากเธออย่างดุดันหนักหน่วง สอดแทรกเคลื่อนไหวลึกล้ำอยู่ในโพรงปากแนบแน่น ดูดดึงลิ้นเธอจนซาบซ่าน ร่างกายผลิบานสะพรั่งไปทั้งตัว

“ใคร...?” เธอถามอย่างเบลอๆ พยายามปรือตามองคนที่คร่อมทับตัวเองอยู่ เห็นเพียงเงากำยำที่คุ้นเคยชินตา แต่ความกลัวที่ยังฝังค้างอยู่ในใจก่อนจะหมดสติไป ทำให้ยกมือขึ้นปัดป้องสะเปะสะปะอย่างไร้เรี่ยวแรง

“อย่าเพิ่งขยับ” มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเธอมั่น เกรงว่าเธอจะเผลอทำร้ายตัวเองให้บาดเจ็บซ้ำ แค่เห็นผ้าพันเคล็ดที่หัวไหล่เขาก็ปวดใจมากพออยู่แล้ว ชายหนุ่มยกมือลูบไล้แผ่วเบา ไม่เห็นณหทัยนิ่วหน้าเจ็บก็เบาใจ หมอที่เขาหมั่นโทร. ไปถามไถ่อาการและให้ช่วยดูแลเธออย่างใกล้ชิดใช้ได้เลย

“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บ”

ในความเลือนรางเหมือนอยู่ท่ามกลางความฝัน ณหทัยได้ยินเสียงทุ้มละมุนหูเอ่ยกระซิบ ก่อนจะรู้สึกอบอุ่นที่หัวไหล่ราวกับมีใครกำลังพรมจูบอยู่

“อืม...ไม่เจ็บแล้ว” เธอตอบกลับคล้ายละเมอ ชอบความรู้สึกที่ทั้งอุ่นวาบและเย็นฉ่ำที่โอบล้อมตัวเธออยู่ ยามที่เขาประทับจูบหรือเลื่อนฝ่ามือสัมผัสลูบไล้เธอตรงส่วนไหน อุณหภูมิที่พุ่งสูงลุกไหม้อยู่ในกายเธอก็คล้ายถูกน้ำเย็นพักพาจนเบาสบาย ไม่อยากให้เขาถอนมือถอนปากออกเลย

“ฉันเป็นอะไร?”

“เธอโดนวางยา”

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ...

ถึงจะรู้แต่ณหทัยก็ควบคุมความร้อนที่แผดเผาไม่ไหวแล้ว การตื่นตัวของสมองช่างสวนทางกับความต้องการอันมากล้นเสียเหลือเกิน มากเกินกว่าจะยับยั้งชั่งใจได้ ร่างกายเกิดประกายไฟปรารถนาขึ้นฉับพลันโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สองแขนเรียวโอบกอดรอบลำคอ บดเบียดเนื้อตัวแนบชิดเสียดสีเขาอย่างร่ำร้องต้องการการปลดปล่อย

“ฉันร้อน ทนไม่ไหวแล้ว ช่วยทำให้ฉันเย็นที”

“เธอแน่ใจเหรอว่าจะไม่เสียใจทีหลัง”

เสียใจสิ!

แต่เธอแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถอยหลังไม่ได้มีแต่ต้องเดินหน้าลูกเดียว เธอถูกฤทธิ์ยานรกปลุกเร้าร่างกายกระตุ้นราคะจนไม่เป็นตัวของตัวเอง อย่าพูดว่าแน่ใจหรือไม่เลย แม้แต่ยางอายหรือมโนสำนึกตอนนี้ก็แทบจะไม่หลงเหลืออยู่แล้ว

“ไม่...”

“ได้! งั้นฉันจะช่วยเธอ”

ชายหนุ่มกระซิบข้างหูเธอเสียงเข้มขรึม ความรู้สึกบอกว่าเขากำลังมองเธออย่างไม่วางตา คล้ายเราจะสบตากันนิ่ง ใบหน้านั้นพร่าเลือนแต่กลับคุ้นใจ ยังไม่ทันได้คิดปลายนิ้วหัวแม่มือก็ลูบคลึงบนกลีบปากเธอ ไล้ไปตามความอวบอิ่มอย่างยั่วยวน ลมหายใจของณหทัยเริ่มติดขัดหอบกระเส่า ใบหน้าแดงซ่าน แววตาหวั่นไหวสั่นระริกอย่างเชิญชวน

เขาโน้มหน้าประกบจูบเธออย่างดูดดื่ม และเล็มกลีบปากขบเม้มบดเคล้าหนักๆ สอดลิ้นรุกเร้ารัดรึงลิ้นเธอ ดุนดันดูดเม้มจนเสียวซ่านเรียกเสียงครางอู้อี้อยู่ในลำคอ ดูดกลืนทั้งเสียงทั้งลมหายใจอุ่นอวล กวาดต้อนความหอมหวานจากปากเธอจนแทบเหือดแห้ง ณหทัยสอดรับสนองกลับอย่างเผ็ดร้อน ยิ่งเขาจูบเธอเร่าร้อนเท่าไร เธอยิ่งจูบตอบอย่างร้อนแรงเท่าเทียม กอดเกี่ยวรัดเขาแนบแน่น ลูบไล้สองมือไปบนกายแกร่งเหมือนที่เขาฟอนเฟ้นเนื้อตัวนุ่มนิ่มที่บิดเร่ารับสัมผัสจากเขาอย่างเริงร่า

“เธอสวยจนฉันยั้งใจไม่อยู่”