คิดมากไปเอง
“แล้วจะไม่ไปด้วยกันเหรอ” ชายหนุ่มที่ดุกร้าวราวกับสัตว์ป่าตอนอยู่ในสนามแข่งไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ถามเสียงอ้อน พลางใช้มือซึ่งวางพาดอยู่ข้างหลังคล้ายการโอบไหล่เกี่ยวผมเธอเล่น
“พี่พายก็ไปกับเพื่อนไง วันนี้ไปต่อไม่ไหวแล้ว หมดพลัง”
“กูรู้ละ ที่พวกเราชวนแล้วมันไม่ค่อยจะออกมา ไม่ใช่เพราะน้องฝนห้ามอย่างที่มันอ้างหรอก แต่ตัวมันนั่นแหละที่ไม่อยากมา” พงศกรที่นั่งข้างสายป่านทว่าตรงข้ามกับพระพายโวยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ หลายครั้งที่เขาชวนมันไปเที่ยว แล้วมันชอบอ้างว่าแฟนไม่ให้ไป ไม่อยากทะเลาะ ทีแรกเขาก็ไม่เชื่อมันหรอก เพราะดูท่าทีปลายฝนไม่น่าจะเป็นคนใจแคบขนาดนั้น แต่ก็คิดว่าตอนอยู่กันสองคนอาจจะเป็นอีกนิสัยหนึ่งก็ได้ จึงพยายามเข้าใจเพื่อนและไม่เซ้าซี้อะไรมาก ทว่าพอได้มาเห็นท่าทีของเพื่อนวันนี้ ทำให้เขาตาสว่างขึ้นมาทันที
“มึงเพิ่งรู้เหรอ กูรู้ตั้งนานแล้วนะ” ธิติที่ข้างสายป่านอีกฝั่งพูดก
