กระทิง วิศวะ (เย) ดุ

เกริ่น.... ผมตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง ฉิบหายละ!! เมื่อคืนผมลากแพตตี้ มาขืนใจ ด้วยความเมาผมจำได้แล้ว ตอนนี้เธอสลบ นอนข้างๆ ผม กฎของผมคือ ถ้าผู้หญิงไม่ยอมผมจะไม่ยุ่ง แต่เมื่อคืนผมเมา แล้วเธอก็มางานเลี้ยงประกาศแต่งงานของเฮียมังกรที่บ้านผม เธอเป็น เพื่อนสนิทของอิงดอยเมียเฮียผม แล้วอย่างนี้ผมจะต้องไงต่อว่ะเนี่ย!!? หว่างขาเธอเต็มไปด้วยเลือด หน้าอกเธอผมก็กัดเป็นรอยฟัน "ฉิบหายแล้ว กูทำอะไรลงไปวะ" ผมได้แต่เอามือกุมขมับ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ตอนที่ 1 เลือด "อะ โอ๊ย" ฉันตื่นขึ้นมา ลืมตายังไม่ขึ้น แต่รู้สึกปวดและเจ็บไปทั้งตัว ฉันเอามือจับตรงหน้าอกตัวเองเพราะมันเจ็บเอามากๆ อร้ายยยยยย.......รอยฟัน!!!! ทั้งเจ็บและแสบ เมื่อคืนเขาเอาฉันถึงขั้นฉันสลบไป และนี้เขาไปไหน? ฉันยังอยู่บนเตียงของเขา มองไปตรงหว่างขาตัวเอง "เลือด" ฉันมองมันด้วยความตกใจและพยายามลุกจะไปเอาเสื้อผ้าที่มัน กระจัดกระจายอยู่ที่พื้น พอขยับตัวจะลงเดิน มันยืนไม่อยู่ขามันสั่น โอ้ย....ตุบ!! จะก้าวขาเดิน ตัวฉันมันดันล้มลงไปกองกับพื้น แกร๊ก ... เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พี่กระทิง!!! "เป็นไงบ้าง อย่าพึ่งเดิน" เขาพยุงฉันมานั่งลงบนเตียง ฉันมองค้อนเขา "สะใจหรือยัง?" "พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำแพตแบบนั้น" "ไม่ได้ตั้งใจเหรอ คนเลว ปล่อย" ฉันโกรธเขามากๆ "แพต....." กระทิงพูดเสียงอ่อย "อย่ามายุ่งกับฉันอีก" ตอนนี้ฉันพยายามลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ ทั้งเจ็บทั้งแสบ และปวดตามเนื้อตัวไปหมด ระหว่างที่เดิน เขาก็มาคอยประคองอยู่ห่างๆ ฉันเดินไปอย่างทุลักทุเล ปัง! ฉันปิดประตูเสียงดังใส่เขาที่ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยความโกรธจัด ฉันนั่งอยู่สักพัก ก่อนที่จะเปิดน้ำฝักบัวมารดบนตัว อร้ายยยย แสบมาก และแสบไปทั้งตัวเลย นี่เขามันบ้ามากๆ เลย เถื่อน ชะมัดไม่รู้สาวๆ พวกนั้น ติดใจอะไรเขานักหนา พอแต่งตัวเสร็จฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ เขายังนั่งอยู่ที่เดิม "เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เขารีบวิ่งมาประคองฉัน "ไม่ต้อง" "แพต....แล้วจะไปไหวได้ไง?" เขาประคองฉัน แล้วพาเดินลงไปที่รถสปอร์ตของเขา งานปาร์ตี้เมื่อคืนจบยังไงฉันไม่รู้เลย และตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้วด้วย ขึ้นมาบนรถฉันก็ไม่ได้คุยกับเขาสักคำ ฉันนั่งหน้านิ่งแล้วมองออกไปด้านนอกตลอดทาง จนมาถึงคอนโดของ ฉันกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ พี่กระทิงเขาก็เอามือมาจับแขนฉันเอาไว้ "พี่ขอโทษ" เขาทำหน้าสลด "เดินไหวมั๊ย?" ฉันไม่ตอบเขาก็ถามมาอีก "ปล่อย" ผมต้องปล่อยมือที่รั้งเธอเอาไว้ออก เพราะสายตาเธอ มองผมด้วยความแค้น และโกรธจัด มันไม่เหมือนสายตาเธอก่อนหน้านี้