รักลวง นายหัวร้าย

ใจดีจนน่าสงสัย

วันนี้พราวมุกแทบไม่มีกระจิตกระใจทำงาน เธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องของนายหัวกันต์ ไหนจะเรื่องที่อยู่อีก ข้าวของเธอยังอยู่ข้างในนั้น พอเลิกงาน หญิงสาวเลยรีบขับรถกลับไปที่บ้านใหญ่ก่อน เจอนายหัวกันต์และแม่ใหญ่กำลังทานข้าวเย็นกันอยู่พอดี เธอเลยเลี่ยงเข้าไปในครัว รอให้ทานข้าวเย็นเสร็จก่อน เจอพวกแม่ๆ ป้า ๆ กำลังทานข้าวอยู่พอดี แต่พอท่านชวนให้เธอกินข้าว เธอกลับกินไม่ลง ทุกอย่างวันนี้มันดูฝืดคอไปหมด และยิ่งอยากรู้สึกอาเจียนเมื่อ คนแก่ ๆ ในบ้านต่างก็ดีใจกับการกลับมาของนายหัวกันต์ หึ! กลับมาวันแรก ก็สร้างเรื่องสร้างราวทันที

"พราวเป็นอะไร นั่งหน้างอคอหักเหมือนปลาทู ชวนกินข้าวก็ไม่กิน" แก้วตาคนเป็นแม่เหลือบมองลูกสาวที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์ แถมวันนี้อาการร้อนอบอ้าว สาวเจ้าใส่เสื้อมิดชิด ปิดทั้งคอ ทั้งแขน แถมท่าทางการเดินยังแปลก ๆ ราวกับได้รับบาดเจ็บอะไรมา

"หนูยังไม่หิว แม่ไปดูให้หน่อย นายแม่กินข้าวเสร็จยัง หนูมีธุระจะคุย" คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน เธอใจร้อนจะแย่ ถ้าเขาจะเอากระท่อมกลับ เธอจะได้รีบไปขนย้ายข้าวของ เดี๋ยวจะมืดจะค่ำ มันจะลำบาก

"พราว อะไรมันจะรีบขนาดนั้น นาน ๆ นายหัวจะกินข้าวด้วย นายแม่กับนายหัว เขาอาจจะมีคุยกันตามประสาแม่ลูก " แม่เธอเอ็ดเบา ๆ ทำเอาหน้าที่งออยู่แล้ว ยิ่งงอไปใหญ่ เธออยากกลับไปถอดเสื้อผ้าจะแย่ ร้อนจะตายแล้ว แต่เพราะรอยอุบาทที่เขาทำไว้ มันทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้

"อ่ะ ไอ้พราว นั่งอยู่เฉย ๆ ยกของหวานไปเสริฟข้างนอกทีไป" ป้าดาหลาหนึ่งในคนงานที่อยู่ที่บ้านหลังนี้ ซึ่งสนิทกับเธอมาตั้งแต่เล็ก ก็ใช้ให้หญิงสาวลุกขึ้นไปเสริฟของหวาน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่อิดออด เพราะนายแม่ใจดี แต่นี้ นายหัวกันต์นั่งอยู่ด้านนอกด้วย บุคคลที่เธออยากเลี่ยงไม่อยากเจอหน้าที่สุด แต่ไม่กล้าปฏิเสธ เลยถอนหายใจ และลุกขึ้นหยิบของหวานออกไปด้านนอกจนได้

นายหัวกันต์เมื่อเห็นหญิงสาวก็ทำหน้าตาเฉยชา ราวกับไม่เคยเห็นเธอมาก่อน สีหน้าราบเรียบของเขา มันทำให้เธอหมั่นใส้ เขาแสดงละครเก่งเหลือเกิน ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากเธอที่เก็บสีหน้าไม่มิด มองเขาอยากจะกินเลือดกินเนื้อ

"อ้าว หนูพราว มาพอดีเลย นี้ไง นายหัว หนูพราวลูกสาวแก้วตา ที่แม่บอกว่าน้องเรียนจบแล้วมาช่วยทำงานที่ลานปาล์ม" สายตาที่นายแม่มองมา มันทำให้เธอต้องยกมือไหว้เขาจนได้ ทั้ง ๆ ที่อยากประเคนหมัดให้มากกว่า เขาก็รับไหว้ ทำหน้าราวกับผู้ใหญ่ใจดี

"กระท่อมที่หนูอยู่นายหัวเขาใจดี บอกว่าหนูอยู่ต่อได้เลย ไม่มีปัญหา เพราะนายหัวเขาจะย้ายมาอยู่บ้านใหญ่กับฉัน" คำพูดของนายแม่ ทำให้เธอโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่พอหันไปสบตากับเขา เห็นแววตาบางอย่างมันทำให้เธออดกลัว ๆ ในความใจดีของเขาไม่ได้

"ขอบคุณมากค่ะนายแม่ เอ่อ แล้วก็นายหัว" คำหลังเธอกัดฟันพูดออกไป ใจจริงก็ไม่อยากขอบคุณเขาหรอก

"นายแม่มีอะไรจะให้หนูทำอีกมั้ยค่ะ ถ้าไม่มีหนูขอตัวก่อนนะคะ" นายแม่พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติว่าให้เธอออกไปได้ หญิงสาวเลยเดินออกมาเงียบ ๆ นายหัวกันต์มองคนตัวเล็กจนลับตา แต่ก็ต้องแสร้งมองไปทางอื่นอย่างแก้เก้อ เพราะเป็นแม่กำลังมองเขาอยู่

"ฮ่ะ แฮ่มมมมม เออ ถ้าแม่ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"

"นายหัว อย่านะ น้องเป็นเด็กที่แม่เอ็นดู ห้ามมาทำอ้อร้อเจ้าชู้ใส่น้องนะ น้องไม่ใช่คนที่นายหัวจะมาเล่น ๆ เหมือนสาว ๆ คนอื่นได้"

แม่เขารีบพูดดักคอ เพราะรูถึงกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของลูกชายตัวเองดี เรื่อง ๆ สาวนะ นายหัวกันต์ช่ำชองไม่แพ้การทำงานเข้าสวนเลย

"นายแม่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ใช่ประเภทสมภารกินไก่วัด อีกอย่าง เด็กของนายแม่ ให้แน่เถอะว่าเป็นเด็กดีๆ อย่าดีแตกก็แล้วกัน"

เขาพูดพลางทำสีหน้าชัดเจนว่าไม่สนใจเด็กของแม่หรอก ให้แม่ตายใจเพราะถ้าเขาจะเอาจริง ๆ ใครจะมาห้ามเขาได้ นายแม่ก็นายแม่เถอะ

"คืนนี้ไม่ต้องรอนะครับ นายแม่คนสวย ผมจะไปไอ้กฤช แล้วน่าจะนอนในเมืองเลย" พูดจบก็หอมแก้มคนเป็นแม่อย่างยียวน ก่อนจะลุกไปคว้ากุญแจรถอย่างอารมณ์ดี

พราวมุกกลับมาถึงบ้านก็รีบถอดเสื้อผ้า โยนใส่ตะกร้าอย่างไม่ใยดี เธอทั้งร้อนทั้งเหนียวเหนอะหนะ กับไอ้ชุดบ้านี้ที่ต้องใส่ปกปิดรอยที่หน้าอก ที่คอ ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บใจ พลางนึกถึงหน้าไอ้คนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้แล้ว อยากจะเตะสักสิบทีให้หายแค้น โดยเฉพาะเตะตรงเป้ากางเกงให้มันสูญพันธ์ไปเลยยิ่งดี คนเลว คนบ้า คนหน้าด้าน

เธอเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็กออกมา โดยที่หยดน้ำยังเกาะอยู่บนตัว แต่ก็ต้องตกใจแทบสิ้งสติ เมื่อเห็นไอ้คนที่เธอสาปแช่งในใจ นอนยิ้มกวนอารมณ์เธออยู่บนเตียง

"กระ(อี๊ดดดดดด)" ก่อนที่เธอจะได้ส่งเสียงกรี๊ด นายหัวกันต์รีบลุกขึ้นจากเตียง และรีบเอามือมาปิดปากเธอก่อนจะกระซิบบอกคนตัวเล็ก

"อยากให้คนอื่นรู้รึไง ว่าฉันมาหาเธอที่นี้" พราวมุกมองเขาด้วยสายตาวาววับอย่างโกรธ ๆ ใจจริงก็อยากให้คนอื่นรู้นะ ว่าเขามันบ้าแค่ไหน ที่บุกรุกห้องเธอแบบนี้ แต่สภาพของเธอที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ขืนคนแห่มา มีหวังเธอนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายเสียหาย

"ฉันจะปล่อยมือแล้วนะ ห้ามกรี๊ด ถ้ากรี๊ดคืนนี้จะตอกให้เดินไม่ได้เลย" คำขู่ของเขาทำให้เธอยอมเงียบปาก แต่พอเขาปล่อย เสียงแว้ด ๆ ของเธอก็ก่นด่าชายหนุ่มรัวชนิดที่ฟังกันไม่ทันทีเดียว