แกค่อยค่อยๆ ขยับเอวถอนแท่งเอ็นออกมาจากร่องกลีบตอดรัด หลุบตาลงมองน้ำกามสีขาวข้นของตัวเองเคลื่อนไหลออกมาจากรูสวาทกลวงโบ๋
น้ำผึ้งโดนจัดหนักจนนอนหายใจเหนื่อยหอบ แหงนหน้ามองเพดาน หลังจากความเสียวซ่านกับสิ่งที่ได้ทำกับลุงจอมได้ผ่านพ้นไปแล้ว
ครั้นเมื่อสำนึกผิดชอบชั่วดีของแม่ลูกอ่อนกลับคืนมา หล่อนก็รู้สึกอับอายที่ต้องเผลอใจไปเพราะความว้าเหว่ที่กร่อนกินใจมานานเป็นเดือน
“ไม่น่าเลย... ฮื่อๆ”
น้ำผึ้งนอนน้ำตาไหลพราก จู่ๆ ภาพใบหน้าของกวินทร์ผู้เป็นสามีก็ผุดวาบเข้ามาในหัว ทำให้ผู้หญิงที่เพิ่งนอกใจผัวมาหมาดๆ ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและขมขื่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
สุดท้ายน้ำผึ้งก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน หล่อนรู้สึกผิด… ที่ไม่สามารถรักษาความซื่อสัตย์ต่อสามีเอาไว้ได้
“โอ๋… หนูจ๋า อย่าเสียใจไปเลยนะ… มันไม่ใช่ความผิดของหนู… ถ้าจะผิดก็โทษลุงเถอะนะ”
ลุงจอมเอามือรั้งเอวของหล่อนที่กำลังจะลุกไปจากเตียง ดึงเข้
