EPISODE9

1321 Words

วิศวะขย้ำรัก (Engineer’nTaboo SS2) EPISODE9 “อะไรคะ?” “พี่นอนกับเธอนะ” เขาว่าเสียงอ่อนลงคล้ายขอกัน “ถึงหนูล็อกกุญแจพี่ก็หาทางเข้าได้นี่นา” สาวน้อยแซว “ตอบดี ๆ ดิ หรือเธอไม่อยากให้พี่ค้างด้วย” “ไปอาบน้ำสิคะ ห่อของขวัญเสร็จหนูก็จะไปอาบเหมือนกัน” ซินไม่ได้ตอบรับเขาตรง ๆ แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้คนฟังอมยิ้มได้แล้ว “เดี๋ยวมา!” เขาว่า แล้วเดินออกไปทันที หลังจากชายหนุ่มจากไปแล้วซินจึงนำของขวัญมาห่อให้เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะไปอาบน้ำคลายความเหนื่อยล้า ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำเธอก็เห็นว่าพันไมล์ยังไม่กลับมา สาวน้อยจึงนำกล่องชุดไหมญี่ปุ่นมาถักสร้อยข้อมือเส้นใหม่ให้เขาไปพลาง ขณะถักก็พาลให้คิดย้อนไปถึงวันแรก ๆ ที่ได้เจอกับพันไมล์ที่มหา’ลัย จำได้ว่าเธอให้ข้อมือถักเขาไปเส้นหนึ่งในวันรับน้อง จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเห็นพันไมล์สวมมันอยู่เลย “แปลกคนจริง ๆ” สาวน้อยพึมพำแล้วอมยิ้มพลางถักข้อมือไปด้วย ซึ่งภาพที่เธอนั่งถักไปยิ้มไปก็ทำให้คนที่เดินกลับมาได้แต่ยืนมองเธออยู่อย่างนั้น ก่อนที่เขาจะยกข้อมือซึ่งยังมีสร้อยข้อมือถักสวมอยู่ ‘อะไร?’ เขามองมันแวบหนึ่งก่อนเอ่ยถามเธอ ‘ข้อมือถักที่หนูทำเองค่ะ มันไม่ใช่ของแพงจนมีค่าราคา พี่จะไม่ใส่ก็ไม่เป็นไร แต่หนูคิดว่าหนูน่าจะมีอะไรให้พี่ด้วย เส้นนี้หนูถักตั้งแต่ตอนจบมอปลาย ยังไม่เคยใช้เลยค่ะ ถ้าพี่ไม่รังเกียจ...’ เธอบอกเขาพร้อมทำเก้ ๆ กัง ๆ ซึ่งเรื่องที่พันไมล์กลั่นแกล้งเธอจนล้มป่วยวันนั้น มันทำให้เขารับสร้อยข้อมือแสนธรรมดานี้มา และมันบ้ามาก ๆ ที่เขาดันสวมมันไว้ ทั้งที่ของแบบนี้มันไม่ใช่สไตล์เขาเลย “โอ๊ะ! ทำไมพี่มาเงียบ ๆ ล่ะ” ซินที่หันมาเห็นว่าเจ้าของเส้นผมสีแดงเพลิงมาแล้ว แต่เขากลับไม่ได้เข้ามาในทันทีจึงแปลกใจไม่น้อย “เธอไม่ได้ยินเองมากกว่า” พันไมล์ว่า แล้วเดินมาหาเจ้าของร่างน้อย หย่อนก้นนั่งลงข้างเธอพร้อมยื่นกล่องกำมะหยีสีดำเล็ก ๆ ให้ “หนูถักเสร็จพอดีเลย เดี๋ยวเปลี่ยนให้นะคะ แป๊บเดียว” ซินบอกเขา แล้วเปิดเอาสร้อยข้อมือตะกรุดออกมาเปลี่ยนสายให้ “ตะกรุดนี้ท่าทางขลังจังเลยนะคะ” เธอพึมพำขณะแกะมันออกจากสร้อยเส้นเดิม “อืม เหมือนว่าพระอาจารย์ที่ปลุกเสกจะเก่งมาก ขนาดพ่อครูยังออกปากว่าของดี” พันไมล์ว่า ทำให้สาวน้อยหันมาทำตาแป๋วใส่ “เล่าหน่อยสิคะ หนูอยากรู้ด้วย” ซินทำเสียงอ้อนเขา “พี่ก็ไม่ได้รู้อะไรเยอะหรอก ไม่ได้ตั้งใจถาม แต่สมัยตอนป๊าเป็นวัยรุ่นมันมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้น ทำให้อาสองเอาชีวิตเกือบไม่รอด จนป๊าต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อตามหาคนที่จะช่วยแก้ไขเรื่องนั้นได้ แล้วก็ไปเจอกับรุ่นพี่ที่เคยเป็นอดีตพ่อสถาบันเพาะช่างเข้า รุ่นพี่คนนั้นเป็นพ่อครูสายขาวที่ช่วยเหลืออาสองไว้ ตะกรุดนี้ก็มีส่วนในพิธี แถมหลวงตาที่วัดป่าก็ยังบอกว่าเดินทางไกลควรพกติดตัวไว้ เวลาไปที่บ้านไร่ปู่สินพี่เลยพกไปตลอด ไม่คิดเลยว่าจะใช้ป้องกันอำนาจของพวกไร่ข้าง ๆ ได้” “มีเรื่องแบบนั้นด้วยสินะคะ ใครกันทำร้ายอาสองได้ลงคอ” ซินว่า เพราะแม้วัยจะล่วงเลยมามากแล้ว แต่เธอก็เดาออกเลยว่าอาสองตอนเป็นวัยรุ่นจะต้องป๊อปมากแน่ ๆ หน้าสวยเสียขนาดนั้น “เธอนี่ก็เก่งนะ ถักโน่นถักนี่เป็น ทำขนมก็เป็น” จู่ ๆ เขาก็ชมกันขึ้นมา ทำให้สาวน้อยขยับยิ้ม แล้วเก็บสร้อยตะกรุดที่เปลี่ยนสายแล้วลงกล่องตามเดิม พันไมล์จึงนำมันไปวางไว้บนโต๊ะหนังสือของเธอ “เพิ่งรู้เหรอว่าหนูก็เก่งนะ” ซินว่า “งั้นเธอเก่งอะไรอีก” คนที่เดินกลับมารั้งร่างเล็กให้ลุกขึ้นเอ่ยถาม ทำให้ซินเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา ไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นัยน์ตาพราวนั่นอะไรกัน คิดอะไรแปลก ๆ อีกรึไงนะ “มองอะไรน่ะ มองหน้าหนูสิ” เธอดุเขา เมื่อพันไมล์จงใจชะโงกหน้าสอดส่ายสายตามองลึกลงไปในคอเสื้อเธอ “มองนม เด็กอะไรนมโต” เขาตอบอย่างหน้าตาเฉย น่าทุบจริง ๆ “ทุบนะ!” เจ้าของร่างเล็กว่าใส่ แล้วยกกำปั้นขึ้นขู่ ทว่าคนฟังกลับรวบร่างเธออุ้มขึ้นแล้วพาเธอมานอนลงที่เตียงนี่สิ “พี่ไมล์...” “เธอชอบใช้ความรุนแรงกับสามีตลอดเลยแฮะ ทุบมาถ้าพี่ตายเธอจะทำไง” พันไมล์เอ่ยถาม ขณะมือก็ลูบสอดเข้ามาบีบคลึงขาอ่อนเนียนนุ่มของเธอไปด้วย “อื้อ...ขนาดตีกันยับจนนอนหยอดน้ำเกลือพี่ยังไม่ตายเลย หนูทุบแค่นี้พี่จะตายได้ยังไง” ซินแย้ง รู้สึกหวามไหวไปกับสัมผัสที่เขาแตะต้องกันเหลือเกิน ยิ่งตอนที่พันไมล์จงใจใช้ปลายนิ้วปัดผ่านส่วนอ่อนไหวด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งไม่มีสติในการคิดคำตอบให้เขา “ถ้าพี่ตายไง” เขาถามย้ำ ทำให้สาวน้อยมองสบตาเขานิ่ง “พี่ห้ามตายไง” เธอว่า “หมายถึงถ้าพี่ตาย” “บอกว่าห้ามตายไง ถ้าไม่มีพี่แล้วหนูจะทำยังไง พี่ห้ามเป็นอะไรไปก่อนหนู หนูไม่เหลือใครแล้วนะ เราเคยคุยกันแล้ว ห้ามทิ้งหนูไปก่อนไง” เธอเอ่ยย้ำ ทำหน้าเศร้าขึ้นมาจริง ๆ “หึ! พี่จะไม่ทิ้งเธอไปก่อน เธอก็ด้วยรู้ไหม” เขาเอ่ย ทำให้สาวน้อยยกเรียวแขนขึ้นโอบกอดรอบคอแกร่ง “เห็นรึเปล่า...หนูจะร้องไห้แล้ว น้ำตาคลอเลยนะ” เธออ้อน “บอกแล้วนี่ ถ้าเธองอแงจะโดนจูบ แต่เธองอแงด้วยอ้อนด้วยคงต้องโดนเอาหนัก ๆ” น้ำเสียงที่ฟังดูพร่ากระเส่าเสียขนาดนั้น ทำให้ซินรู้ชะตาตัวเองขึ้นมาเลย หาเรื่องแกะเธอกินสิไม่ว่า “หนัก ๆ เลยเหรอ พูดแบบนี้หนูเริ่มกลัวแล้วนะ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว เนื้อตัวนุ่มนิ่มสั่นน้อย ๆ เมื่อถูกสายตาคู่คมของเขาจดจ้องมาอย่างไม่อาจซ่อนเร้นความปรารถนาอันร้อนแรงไว้ได้ “หึ! เธอยั่วกันอยู่ชัด ๆ ร่องที่มันเปียกนี่ก็ด้วย เธอตื่นเต้นเพราะพี่บอกว่าจะเอาเธอหนัก ๆ สิไม่ว่า” คนที่ลูบไล้ท้องนิ้วอยู่กับรอยแยกชื้นฉ่ำเอ่ยแย้ง ทำสาวน้อยหน้าแดงซ่าน ร้อนวูบวาบไปทั้งเรือนกาย ซินเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างคนเถียงไม่ออกจริง ๆ “...” “ทำไม...เธอจะไม่ตอบ?” “ก็ไม่รู้จะตอบอะไรนี่นา พี่ก็...ไม่เคยเบาอยู่แล้ว” “เหรอ...” พันไมล์ครางรับ ก่อนนิ้วเรียวจะเกี่ยวเอาสายผูกชั้นในตัวน้อยของเธอจนหลุด “ตรงนั้นมันตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธออ้อมแอ้มถาม เมื่อขาอ่อนถูกพันไมล์นำพาความคัดแข็งลงมาเสียดสีเบา ๆ “ตั้งแต่เธอทำตัวน่ารักมั้ง” เขาว่าแล้วอมยิ้มใส่ “แต่หนูน่ารักทุกวันเลยนะ” ซินไม่ยอมแพ้ นี่ไงเขาถึงอดใจไม่ได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more