สติเธอหลุดไปแล้ว มือที่คิระกำลังพาเดินจูงออกไปเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อจนเธอรู้สึกได้ สายตามองมือที่จับกันอยู่สลับกับแผ่นหลังแกร่ง หัวใจเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากขั้วอยู่รอมร่อ
รัก…
คิระเพิ่งพูดคำๆนี้ต่อหน้าเธอเมื่อไม่นานมานี้ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำแล้วตอนนี้ แข้งขาอ่อนแรงลงไปเรื่อยๆจนเดินต่อไม่ไหว เธอหยุดเดินแล้วพลอยทำให้เขาหยุดเดินตามไปด้วย
“มีอะไรรึเปล่า? แล้วทำไมหน้าแดง ไม่สบายเหรอ?”
“ปะ…เปล่าค่ะ”
“เป็นอะไร”
คิระพูดโทนเสียงแบบนี้เป็นปกติ หากแต่พอเขาพูดคำว่า ‘รัก’ ออกมาเท่านั้น เธอกลายเป็นคนไม่ปกติขึ้นมาทันทีเลย ไม่ว่าเขาทำอะไรเธอใจสั่นตลอด
“ไม่สบายใจตรงไหนบอกพี่ได้ ถ้าเรื่องบีน่า เทียร์ไม่ต้องไปกังวลว่าพี่จะกลับไปอะไรกับบีน่าอีก จบของพี่ก็คือจบ”
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เรื่องบีน่า”
“แล้วเรื่องอะไร?”
“เทียร์แค่…ไม่คิดว่าพี่คิระจะพูดคำๆนั้นออกมา”
“คำไหน?” เขาแกล้งตีมึนทั้งที่รู้อยู่แก่
