มีแฟนแล้ว
1644 Words
@ลานกิจกรรม > โรงยิม
ลานกิจกรรมที่กำลังคึกคักด้วยเสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าของผู้คนที่เตรียมตัวกันอยู่ทั่วบริเวณ แสงแดดยามบ่ายสะท้อนผ่านกระจกของโรงยิม ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
"มึงมองหาอะไรอยู่ ไม่ไปเตรียมตัว อีกสิบนาทีก็จะถึงคิวมึงแล้วนะ"
เสียงทักท้วงของเอวาเรียบเฉยแต่แฝงความห่วงใย เขาหันมามองหน้ามิวนิคที่สายตายังคงไม่ละจากประตูทางเข้าโรงยิม
"หาพี่สายฟ้า..."
คำตอบของมิวนิคแผ่วเบาออกมาพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความตั้งใจ แม้จะพยายามเก็บอาการไว้ แต่ก็เห็นได้ชัดถึงความกังวลใจ
"เขาคงจะมาอยู่หรอก..เลิกมองได้แล้ว.."
เอวาพูดอย่างมั่นใจ แววตาจับจ้องไปที่มิวนิคที่ยังนิ่งเงียบอยู่
"แต่พี่อาทิตย์บอกจะพาพี่สายฟ้ามา..."
เสียงหวานเอ่ยอย่างลังเล ดวงตาแอบเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินข่าวลือที่เพื่อนบอก
"มิว...พี่สายฟ้าของมึงใครบังคับได้ซะที่ไหน...เขาไม่มาหรอก ไปเตรียมตัวได้แล้ว"
เอวายิ้มบาง ๆ พร้อมกับจับไหล่มิวนิคเบา ๆ เหมือนเป็นการปลอบใจ ดวงตาเป็นประกายอบอุ่นแต่ก็จริงจัง
"........."
ใบหน้าของมิวนิคเงียบสงบ แต่สายตายังคงลึกซึ้งและผิดหวังเล็กน้อย เหมือนกำลังพยายามรวบรวมกำลังใจอยู่ในใจ
มิวนิคทำหน้าเสียไปทันที ก่อนหน้านี้ตั้งหน้าตั้งตาชะเง้อรอพี่รหัสสุดหล่ออย่างใจจดใจจ่อ ดวงตาเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวังที่ยังไม่จางหาย ทำให้บรรยากาศรอบข้างดูเงียบลงชั่วขณะ ราวกับเวลาหยุดหมุนรอบตัวเธอในช่วงนั้น
วันนี้เป็นการแข่งขันเต้นประกอบเพลงรอบชิงชนะเลิศ คนเป็นน้องเคยขอร้องให้เขามาเชียร์เธออยู่หลายครั้ง แต่คนเป็นพี่ไม่เคยมาเลยสักครั้ง ด้วยว่าวันเวลาที่เธอลงแข่งขันมันตรงกับวันที่เขาสอบพอดี แต่วันนี้คนเป็นพี่ถือว่ารับปากเธอเอาไว้แล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยออกมาตรงๆ แต่ฟังจากคำพูดของพี่อาทิตย์เพื่อนสนิทของเขาแล้ว ทำให้เธอมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แต่รอแล้วรอเล่าคนที่เธอรอก็ยังไม่โผล่หน้ามา คนตัวเล็กได้แต่ถอนหายใจทำหน้าเศร้า กำลังจะเดินเข้าไปยังจุดปล่อยตัว...
"มิว....พี่สายฟ้า....."
เอวาพูดเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น มือสะกิดแขนมิวนิคที่กำลังตั้งตารอ ดวงตาเบิกกว้างจับจ้องไปที่คนที่เข้ามา
".....มึง..พี่สายฟ้ามาจริงด้วย.."
เสียงกระซิบดังขึ้นจากปากเพื่อนอีกคน ทว่าความตื่นเต้นนั้นสะท้อนผ่านใบหน้าที่แสดงออกชัดเจน
"แหม..ยิ้มหน้าบานเชียวนะ..."
น้ำเสียงแซวอย่างเป็นมิตร ทำให้บรรยากาศสดใสขึ้นทันที
"เดี๋ยวกูมานะ..."
มิวนิครีบวิ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสดใสเปื้อนรอยยิ้มที่หายากและอบอุ่นเต็มหัวใจ
".....ขอบคุณนะคะที่มา :)"
น้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงความจริงใจสุดซึ้ง ดวงตากระจ่างใสส่งผ่านคำขอบคุณ
"ฉันมาในนามของคณะ..."
สายฟ้าพูดเสียงเข้มแต่มีความจริงจัง
"ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ หนูดีใจมากที่พี่มาวันนี้"
มิวนิคพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื้นตัน
"หึ...สายฟ้าเขาก็มาตามหน้าที่ ไม่ได้มาเชียร์แค่เธอคนเดียวสักหน่อย"
สายฟ้าหันไปตอบอย่างจริงจัง ดวงตาเรียบนิ่งแต่ยังอบอุ่น
"พี่ฟ้าใส"
คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าของมิวนิคเปลี่ยนไป ชั่วขณะหนึ่งเธอหยุดนิ่ง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและสับสน เมื่อเห็นใครบางคนเดินตามสายฟ้ามาอย่างไม่ห่าง
"ไงจ้ะ...คิดว่าเขามาเชียร์แค่เธอรึไง.."
ฟ้าใสพูดด้วยท่าทางมั่นใจ ยิ้มกว้างอย่างคนที่รู้จักกันดี
"มึงจะพูดทำไมฟ้าใส...จะตั้งใจมาหรือไม่...มันก็มาแล้วไหม"
อาทิตย์ตบท้ายด้วยน้ำเสียงล้อเล่น แผ่นดินยิ้มตาม
"เออ...แซะเก่ง"
เสียงหัวเราะดังขึ้น ผ่อนคลายบรรยากาศ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูคงคิดไปเองแหละ งั้นหนูขอไปเตรียมตัวก่อนนะคะ"
มิวนิคพยายามสะกดรอยยิ้มก่อนจะหันหลังเดินไป
"เดี๋ยว...."
สายฟ้าเรียกเธอไว้ก่อนด้วยเสียงนุ่มนวล แต่หนักแน่น
คนตัวเล็กหยุดเดิน หันกลับมาใบหน้าที่เคยสดใสถูกกลืนหายไปอย่างเห็นได้ชัด จากคำพูดของฟ้าใสที่เพิ่งผ่านมาในใจ
"แข่งเสร็จแล้วมาเจอกันหลังแสตนเชียร์"
สายฟ้ากระซิบข้างหูเบา ๆ แบบที่ไม่มีใครได้ยิน นอกจากมิวนิค
"ค่ะ"
คำตอบสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ แม้สายตายังแฝงความลังเล
"ไม่ถามเหรอว่ามาทำไม.."
สายฟ้าถามอย่างอ่อนโยน
"............. ไม่ค่ะ..."
ใบหน้าบูดบึ้งเหมือนกำลังโกรธเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
สายฟ้าหัวเราะเบา ๆ อย่างเข้าใจความรู้สึก
"ถ้าชนะอยากขออะไรก็ได้หนึ่งข้อ..."
น้ำเสียงจริงจังแต่แฝงความหวัง
"อะไรนะคะ"
เสียงของมิวนิคสั่นเล็กน้อยจากความประหลาดใจ
"ฉันบอกว่า ถ้าเธอชนะการแข่ง จะขออะไรจากฉันก็ได้หนึ่งข้อ"
สายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ดวงตาจับจ้องไปที่เธออย่างอบอุ่น
"หมายถึงให้หนูขออะไรพี่ก็ได้เหรอคะ"
เสียงหวานถามกลับด้วยความไม่แน่ใจแต่เต็มไปด้วยความหวัง
"อืม....ขอได้ แต่เธอต้องชนะเท่านั้น"
คำตอบหนักแน่น ดวงตาไม่ละจากมิวนิค
"พี่พูดเองนะ...ห้ามกลับคำเด็ดขาด" เสียงสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ได้สิ..คำไหนคำนั้น"
คำตอบจากมิวนิคอย่างมั่นใจ พร้อมรอยยิ้มสดใสที่กลับมาอีกครั้ง
"งั้นพี่รอดูได้เลย หนูจะคว้ารางวัลชนะเลิศมาให้ได้ :)"
คนเป็นน้องยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มแสนสดใส ไม่รู้ว่าผลจะเป็นอย่างไร แต่รางวัลที่คนเป็นพี่เอามาล่อ มันเป็นแรงผลักดันชั้นดีให้กับเธอ ไม่ว่าจะยังไงวันนี้เธอต้องคว้าชัยชนะมาให้ได้....รางวัลชนะเลิศเท่านั้นที่เธอต้องการ
@10 นาทีต่อมา
บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงคุยและความเคลื่อนไหวจากผู้คนที่มาร่วมกิจกรรม ฟ้าใสยืนกอดอก ดวงตาแฝงความสงสัยมองสายฟ้าที่เพิ่งคุยกับใครบางคนแล้วกลับมา
"สายฟ้าคุยอะไรกับเด็กนั่นเหรอ : ฟ้าใส น้ำเสียงแฝงความหวงแหนปนสงสัย ดวงตาจ้องมองด้วยความจับผิด
"ความลับ.."
สายฟ้าตอบสั้นๆ แต่แววตาแฝงความเจ้าเล่ห์เบาๆ เหมือนตั้งใจจะไม่บอก
"เดี๋ยวนี้มึงมีความลับกับกูแล้วเหรอ"
ฟ้าใสบ่นด้วยน้ำเสียงติดตลก แต่ก็ปนความจริงจังที่รู้สึกเหมือนถูกหวง
"แล้วทำไมกูถึงจะมีความลับกับมึงไม่ได้..."
สายฟ้ากลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังตั้งใจอธิบาย
"......หึ....เจ็บไหมล่ะ มันตอกมึงขนาดนั้น มึงยังจะทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอีกนะ :เสียงแผ่นดินตอกกลับด้วยน้ำเสียงกวน ๆ แต่แฝงความจริงใจ ดวงตาที่มองเพื่อนร่วมวงการเหมือนกำลังท้าทาย
"มึงเสือกอะไรแผ่นดิน" ฟ้าใสขมวดคิ้ว ตอบโต้กลับทันทีด้วยน้ำเสียงแฝงความหงุดหงิด
"ก็เหมือนกับที่มึงเสือกเรื่องของไอ้สายฟ้านั่นแหละ : ผ่นดินตอกกลับเพื่อนสนิทอย่างฟ้าใส สมัยเรียนมัธยมมันเองก็ไม่ได้ถึงกับนิสัยเสียขนาดนี้พอขึ้นมหาลัยทำไมมันถึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้
บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความคึกคักในลานกิจกรรม เสียงประกาศกลางลำโพงดังกระหึ่มจนทุกสายตาหันมามองทางเวที
"รางวัลชนะเลิศได้แก่........"
เสียงพิธีกรชะงักเล็กน้อยก่อนจะประกาศชื่อด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
"TG07 น้องมิวนิค จากคณะวิศกรรมศาตร์ค่าาาาา......"
เสียงตะโกนจากฝูงชนดังสนั่น สาวๆ และคนดูพร้อมใจกันกรี๊ดลั่นด้วยความดีใจและชื่นชม
"กรี๊ดดดดดด...มิวนิค...มิวนิค...มิวนิค..."
เสียงกรี๊ดประสานกันเป็นคลื่นความยินดี ดวงตาเปล่งประกายของมิวนิคสะท้อนความภูมิใจ
"กูว่าแล้ว..น้องคนนี้ แม่ง! ทั้งสวยทั้งเก่ง เต้นโคตรพริ้วอ่ะ.."
"ปีไหนวะ..."
"ปีหนึ่ง วิศวะกรรมศาสตร์ น้องรหัสของไอ้สายฟ้า.."
"จริงดิ...งั้นเดี๋ยวกูมา..."
เสียงซุบซิบจากแสตนเชียร์ดังขึ้น นนกุลหนุ่มหล่อคณะนิเทศศาสตร์เพื่อนต่างคณะที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของสายฟ้ามุ่งตรงไปหาเพื่อนรักทันที
"ไอ้สายฟ้า..."
เสียงนนกุลทุ้มต่ำแต่แฝงความท้าทาย
"อะไรของมึง"
สายฟ้าหันไปมองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่แววตาก็แฝงความแข็งกร้าว
"นั่นน้องรหัสมึงใช่ป่ะ..."
นนกุลชี้ไปที่มิวนิคด้วยสายตาอยากรู้และเต็มไปด้วยความสนใจ
"อืม.."
คำตอบของสายฟ้าสั้นแต่หนักแน่น พร้อมกับยืนตัวตรงอย่างไม่หวั่นไหว
"กูขอเบอร์โทรหน่อยดิ...กูสนใจว่ะ"
นนกุลพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ท่าทางมั่นใจและแววตาจับจ้อง
"ไม่มี.."
สายฟ้าตอบอย่างเด็ดขาด พร้อมกับกอดอก แสดงความตั้งใจปกป้องมิวนิคอย่างชัดเจน
"ไม่มีได้ไงวะ มึงเป็นพี่รหัสน้องเขาไม่ใช่เหรอ"
นนกุลทวนคำอย่างไม่เข้าใจ ยังคงพยายามจะโน้มน้าว
"เออมี...แต่ไม่ให้.."
สายฟ้าพูดเสียงเย็น ใบหน้าคมขรึม ไม่มีทีท่าว่าจะยอม
"ทำไมอ่ะ...กูเพื่อนมึงน่ะโว้ย"
นนกุลพยายามยิ้มเจือความเป็นมิตร แต่สายฟ้าไม่สนใจ
"เพื่อนแล้วไง กูไม่ให้..."
สายฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ปกป้องมิวนิคด้วยความจริงจัง
"เหตุผล ????"
นนกุลย้ำถามด้วยแววตาคาดหวัง
"เสือก !!!"
สายฟ้าตอบกลับอย่างห้าวหาญและไม่ไว้หน้า ทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบลงชั่วขณะ
"อ้าวไอ้นิ....ไม่เอาก็ได้ว่ะ เดี๋ยวกูขอกับน้องเอง.."
นนกุลถอนหายใจด้วยความเสียดาย แต่ยังคงยิ้มบางๆ อย่างไม่หวังมาก
"เด็กนั่นมีแฟนแล้ว.."
สายฟ้าพูดอย่างเด็ดขาด สายตาคมจับจ้องไปที่นนกุลอย่างท้าทาย
"..........."
นนกุลเงียบไปชั่วครู่ รู้สึกถึงความแข็งกร้าวและจริงจังในน้ำเสียงของสายฟ้า
- Writer
